Nog nooit eerder voelde Charles zich zo koninklijk, zo verheven, zo uitverkoren. Alles glanst aan deze dag. Westminster Abbey is vervuld met een hemels licht, de koorknapen stralen en de kroon op Charles' hoofd glinstert bij iedere beweging. Het juweel past perfect op zijn nieuwe coupe, die hem, volgens Camilla, onweerstaanbaar sexy maakt.

Ook de troonrede die hij op het punt staat te houden is met goddelijke interventie geschreven. En hij, Charles, zal hem met welluidende stem voordragen terwijl heel de natie, nee, heel de wereld in opperste aanbidding ieder woord als zoete nectar tot zich zal nemen.
'Zelfs Oprah zal onder de indruk zijn', had Camilla hem verzekerd. Daar had Charles zijn twijfels over - hij is immers niet wereldvreemd - maar vandaag gelooft hij zijn vrouw.

Hij kijkt even opzij naar Camilla, die stoïcijns voor zich uitstaart. Liefde vlamt door hem heen als hij ziet dat haar kroon ietwat scheef op haar hoofd zit. Deze vrouw, met haar onvermogen elegant te zijn, zal nooit de spotlights van hem stelen. Ze deelt vol overgave de lakens uit in bed, maar buiten de echtelijke sponde, neemt ze immer genoegen met een plekje in zijn schaduw. Nee, Charles prijst zich uitermate gelukkig met Camilla, maar toch vooral met zichzelf.
Dan roept hij zichzelf tot de orde. De ceremoniemeester geeft groen licht en Charles schraapt zijn keel, klaar om zijn onderdanen toe te spreken.

'Kak!'
Het woord is er uit voordat de koning er zelf erg in heeft.
Met afgrijzen kijkt hij naar de grote witte flats die zojuist vanaf de eeuwenoude gewelven boven hem, op zijn karmozijnrode mantel is beland.
Geroezemoes vult de heilige ruimte en even is Charles de regie helemaal kwijt.
'Gatver', blert hij, 'Camilla, vlug!  Een zakdoekje.'
Verbouwereerd rommelt Camilla wat in de zakken van haar gewaad, maar natuurlijk is ze juist vandaag vergeten een pakje zakdoekjes mee te nemen.
Gelukkig snelt de bisschop toe en overhandigt de koning hem zijn heilige sjaal.
Charles grist het ding uit zijn handen en begint verwoed over de flats te wrijven, zijn hoofd nu net zo karmozijnrood als zijn bevlekte mantel.
Ondertussen blaft hij naar de ceremoniemeester: 'Doe wat aan die godvergeten duif!'
Weer geroezemoes in de abdij terwijl alle ogen zich nu richten op de dikke houtduif, die het zich op een balk precies boven de troon gemakkelijk heeft gemaakt. Zich van de prins geen kwaad koert hij oenig wat voor zich uit.

Weer schreeuwt Charles, nu tegen de beveiliging. 'Ruim dat ongedierte uit de weg, nu! Schiet hem neer!'
Maar Camilla is de beveiliging voor. Ze rukt de kroon van haar hoofd, zwaait haar arm naar achteren en slingert het ding als een volleerde kogelstootster richting de duif. Alle aanwezigen houden hun adem in.
De kroon mist haar doel op een haartje. De houtduif slaakt een kreet, laat van schrik nog een flats vallen en fladdert dan zo snel als hij kan op richting de nok van de Abbey.

Iedereen kijkt nu vol afschuw naar de koning die deze tweede keer vol in zijn gezicht is geraakt. En buiten een wat angstig gekoer in de verte, kan je een speld horen vallen in de gewijde ruimte. De koning staat er bescheten bij.
Dan schatert een van de gasten op de voorste rij het plotseling uit.
'Oh my god, dad.' Harry veegt de tranen uit zijn ogen. 'Look at you. You're so full of shit!'