Een bediende loopt langs de ingedekte tafels. Met een meetlatje checkt hij voor de laatste keer of alles op zijn plek ligt. Aan de kop van de lange tafel ziet zijn getrainde oog dat één van de stoelen iets te ver naar achteren staat en schuift deze dichterbij. In een van de boeketten rangschikt hij een bloem.
Ik geniet van de serene rust die deze ruimte nu nog uitstraalt, over enkele uren zal het hier gonzen van gesprekken tussen de genodigde gasten.

Het geluid van de Big Ben haalt me uit mijn overpeinzing. Op mijn telefoon staat een bericht van John, de secretaris van Charles, en ik zie een woord dat ik op een dag als deze niet wil zien: “PROBLEEM!”
Zo snel ik kan, haast ik me naar boven. Onderwijl vraag ik me af wat er zou kunnen zijn. Alles is geregeld, de hele dag is tot op de nanoseconde nauwkeurig gepland en tot vervelens toe gerepeteerd. Wat hebben ze over het hoofd gezien?

Hijgend en geïrriteerd stap ik de werkkamer binnen. John staat met de telefoon in zijn hand en op de sofa staart Charles met waterige ogen voor zich uit.
‘Wat scheelt er, schat?’
Hij beweegt zijn mond, maar er komen alleen raspende en vals piepende geluiden uit. Hij schraapt zijn keel en probeert het opnieuw, zonder enig resultaat.
‘Och, jeetje!’ reageer ik. Fuck, denk ik in stilte. ‘Zo kun je onze gasten niet toespreken.’
John legt de hoorn neer. ‘De dokter is onderweg, Hoogheid.’
Als een bediende binnenkomt met thee, dirigeer ik John mee naar buiten.

‘Wat kunnen we doen? Zijn welbevinden kunnen we wel opvijzelen, maar zijn stem?’
Ik zie dat John in dubio staat, zijn ogen bewegen alle kanten op.
‘Vooruit, wat heb je op je lever?’
‘Ik wil u iets laten horen. Eigenlijk is het strafbaar, maar ik denk dat dit de oplossing zou kunnen zijn. Ik wil echter niet dat degene die de opname maakte, in problemen komt.’
‘Laat maar horen.’

John scrolt door zijn telefoon. ‘Luister.' 
We horen de stem van Charles die een platvloerse mop vertelt.
Ik reageer geschokt. ‘Zoiets heb ik hem nog nooit horen vertellen. Wat bezielde hem?’
John grijnst.
‘Dat is niet om te lachen!’
‘Nee, Hoogheid, niet als het daadwerkelijk de koning was.’
‘Verdorie, man, je spreekt in raadsels.’
‘Dit is de stem van James, een van de collega’s bij de schoonmaakdienst. Verbluffend, vindt u niet? Natuurlijk heb ik hem een reprimande gegeven.’
‘Wat is je idee, John?’
‘Kijk en luister, Hoogheid.’ John laat de opname nog een keer horen en mimet tegelijkertijd de woorden.
Het idee is me meteen duidelijk. ‘Hoeveel tijd hebben we nog?’
‘Genoeg om James de toespraak goed door te laten lezen en te oefenen met de koning.’
‘Regel jij het met James en de techniek, dan licht ik mijn man in en we zien jullie daarna.’

Met klotsende oksels zit ik naast Charles als hij aan zijn speech begint. Zijn lippen bewegen, de stem van James galmt door de zaal. Ik kijk de zaal rond en hoop dat ik de enige ben die het verschil hoort.
Halverwege de toespraak valt het stil. Charles kijkt me in paniek aan, maar ook ik heb geen flauw idee wat er gebeurt.

‘Geachte aanwezigen, ik ben James van de schoonmaakploeg. Normaal zien die hotemetoten me niet staan, maar dit keer konden ze niet om me heen. De onzin die u zojuist hoorde, kwam uit mijn mond. Die ga ik zo meteen spoelen met een flinke pint bier.
Tegen u, koning Charles, wil ik het volgende zeggen: u denkt dat u high and mighty bent, maar u bent zo sterk als de zwakste schakel. Dacht u werkelijk dat ik me zou laten afschepen met een envelopje? Een fooi? Mooi niet! Zoek het uit met die koningin van u.’
Het geroezemoes van de gasten wordt luider. Ik hoor ze “schande” zeggen. Natuurlijk is het schande. Dat personeel van tegenwoordig zou juist vereerd moeten zijn met een baantje in het paleis.
Geschokt kijkt Charles me aan. ‘Camilla, klopt het wat hij zegt?’
‘Het was een kwartiertje werk, wat dacht hij dan?’
‘Camilla! Hij zou mijn eer gered hebben!’
‘Tja, misschien was een tientje wel weinig.’