#452 - De druk was te hoog

Een zweetdruppel druppelt onder zijn rechterarm - hoewel niemand het kan zien, hij draagt een kostuum zoals eeuwenoude koningen een opzichtig rood mantelpak met franjes droegen - en toch bonst zijn hart in zijn borstkas en beginnen zijn handen te zweten alsof hij hier niet thuis hoort, alsof libellen zwingelen over de vijver en zich bedenken dat zij koninginnen op tronen moeten zijn. Koninginnen, glimlacht hij, ze moesten eens weten.

‘Ik kan het niet,’ denkt hij kortstondig, admireert zijn tronie in de spiegel, trekt zijn kraag recht en ademt diep in. ‘Ik kan het wel.’ Hij zet een stap door het gordijn en een uitgewassen meute bavianen schreeuwt zijn naam.

Schraapt hij zijn keel? Hij frunnikt aan zijn kraag - dat kraagje was te klein opgemeten, zijn dikke nek had hij expres ingetrokken, daar heeft hij spijt van nu - en ook de ballen kriebelen. Krabben? Geen goed idee, tientallen camera’s zijn op zijn zijn gericht, de kans dat er geen op zijn geslachtsdelen focussen is nihil.

‘Waarde landgenoten,’ zegt hij. Zijn stem klinkt als Drake. AI-Drake, komt in zijn brein opgeborreld. Hoe grappig zou het zijn dat zijn stem een meme wordt op TikTok. Dat enthousiastelingen met zijn stemgeluid een model trainen en dat loslaten op ruwe hiphopbeats. Of trance? Focus, oude rot, denkt hij, je hebt geen baat om een popster te worden, je bent het al, de halve wereld kijkt toe, doe gewoon je speech. 

‘Ik ben vereerd, blij, opgewonden, om hier voor jullie te mogen staan,’ zegt hij ietwat ingetogen terwijl zijn ballen branden. Krabben? Tweehonderdmaal oefende hij deze ‘klotezin’ - zo verwoorde zijn vrouw het de laatste drie maanden: ‘Ga je echt die toer op?’ vroeg ze. ‘Wil je zo herinnerd worden?’ schampte ze. Wist zij veel over kroonredes geven. Wat kent dat mens van de wereld? De kapper en de pedicure? De zonnebank? Dolce & Gabanna’s modeboeken? Ze moest eens weten! De echte man in de straat en de echte vrouw in het dorp, liggen van wat anders wakker. ‘Ik weet waarom jullie de slaap niet vatten,’ zegt hij. Hij klopt zelfverzekerd op zijn borst.

Alsof het gerepeteerd is, op het moment dat hij op zijn borst klopt, valt een zwart doek aan de wand van het podium los van het plafond. Een immense afbeelding van een vrouw met ontblote borsten met tepelpiercings en een glimlach met lippen die spetters tonen alsof ze net drie potten yoghurt vrat en erg kwistig gegeten had, toont zich full frontaal aan het publiek.

Enkele dametjes met grijs opgestoken haar brengen hun handen voor hun mond en slaken een ademzucht al blijven hun ogen gebeiteld naar het tafereel op de foto, hen net geopenbaard. Enkele persfotografen flitsen eventjes niet. De troonwoordvoerdster roffelt in haar papieren en weet het niet meer: is dit een overgebleven decorstuk van een beurs die hier vorige week plaatsvond? Of is het een voorbereiding, een pamflet, een reclamelokstuk voor een orgie die hier volgende week misschien plaatsvindt? Hij frunnikt aan zijn kraag, denkt aan de orgie in zijn hotelkamer na de bijeenkomst met de ambassadeur van Singapore. Niet aan denken, denkt hij, je bent nu hier. Hij kijkt naar de gouden kroon op de gouden zetel en schraapt zijn keel kortstondig. Lekker wijf, toch, denkt hij.

‘Dit houdt jullie uit jullie slaap!’ Hij strekt zijn wijsvinger naar de yoghurtspatten op het voorhoofd van het vrouwmens met erg grote borsten op de foto. Haar ogen zijn wazig, ziet hij. Zijn vrouw keek nooit zo.

‘Ik beloof,’ hij knijpt met zijn vinger in de microfoon als kan hij er wat uitpersen, ‘vanaf nu, alle dagen pret!’ Hij knikt naar de troonwoordvoerdster. Zij neemt de kroon van de zetel, kijkt kortstondig naar de witte klodders in het haar van de vrouw op de foto, schudt haar hoofd, zet drie stappen naar voren en posteert de kroon op het hoofd van de hoofdpersoon van dit verhaal.

Alle bavianen klappen de handen alsof hun voetbalploeg gewonnen heeft.

Hij smaalt, straalt en ziet er best goed uit met een glimmende kroon op de kop. Een grote baviaan in een lijf gehuld in een rood glimmend kostuum. Poserend voor een foto van een naakte vrouw met witte spetters op de wangen, in de haren, en een kleine klodder in het linkeroog.

Plots herinnert hij wie zij is.

Hij krabt aan zijn ballen. 

De druk was te hoog.