“Dag buurman! Ik dacht, laten we weer eens een bakkie doen”, zegt Henrietta stralend als ik de deur open doe.
“Het komt wel uit toch? Ik ben zo weer weg.” Ze lacht om haar eigen grapje en zet een stap naar voren.
Ik neem mijn verlies en loop haar voor naar de woonkamer. Ze zet zich elegant op de stoel. En terwijl ik adem haal om te vragen wat ze ook al weer wilde in de koffie, zegt ze: “Twee klontjes en twee scheutjes graag.”
Ik draai mij om en in de keuken hoor ik Henrietta iets roepen over vlinderplanten.

“Wat heerlijk hè, die lente. Alle bloemen weer zwierend in een zacht briesje.”
Ik knik.
“En alle vlindertjes en insecten niet te vergeten”, gaat ze verder. “Wist je dat de bij aan het uitsterven is? We moeten ons steentje bijdragen, voor het te laat is.”
"Ja, zonde."
“Neem nu jouw tuin als voorbeeld, zo sterven de insecten uit. Met al die grijze tegels.”
“Nou, ik heb daar wel een reden voor, want…”, begin ik.
“Ik snap het wel hoor”, ze rinkelt met het zilveren lepeltje door het koffiekopje. “Zo’n man alleen heeft zijn handen al vol aan het huishouden.”
Ik zucht. “Nee, dat is het niet, het is meer dat.”
“Tut tut, je hoeft je er niet voor te excuseren hoor.” Ze slurpt een slok koffie naar binnen. “Ik wil met alle liefde een keer komen helpen hoor.”

Ze staat op. “Morgenmiddag? Dat komt wel uit toch?”.
Ik sla met mijn vuist op het bijzettafeltje. “Nee”, roep ik.
Ze deinst een stukje achteruit. “Donderdag dan?”, piept ze.
“Ik wil jóú hier niet hebben”, tier ik. Ik steek mijn wijsvinger als een mes in de lucht tussen ons.
“O, oké, dan ga ik maar”, glimlacht ze en voordat ik het weet rent ze de deur uit.
“Tot volgende week”, knarsetand ik.