De zon schijnt heerlijk warm op mijn buik en spinnend doezel ik weg. Veel kans om een dutje te doen krijg ik niet als Guus met zijn vette kattenlijf naast me neerploft.
‘Weet jij waar Tommy is?’
‘Nee en nu je het zegt, ik heb hem al een aantal dagen niet gezien.’ Ik ga rechtop zitten en kijk Guus aan; tegelijkertijd draaien we onze kop naar het huis van buurvrouw Annie.
‘Denk je dat …?’
‘Net als bij Mies?’ Een rilling kruipt over mijn rug. ‘Misschien moeten we …’
‘Mij niet gezien! Ik zie je later wel.’ 

Als een speer rent Guus naar het huis van zijn baasje. Ik twijfel, maar mijn nieuwsgierigheid wint. Onder de struiken door sluip ik naar het schuurtje. Daar hoorde ik laatst rare geluiden.
Net als ik op de vensterbank wil springen om naar binnen te kijken, hoor ik de achterdeur opengaan. Buurvrouw Annie komt naar buiten gesloft met een volle vuilniszak in haar hand. Behoedzaam schuif ik achteruit en maak me klein.
Uit haar schortzak haalt ze een sleutel en opent de deur, het piepende geluid zet mijn nekharen rechtovereind.

Ze verdwijnt in het schuurtje. Ik sluip dichterbij en zie dat ze de deksel van een grote bak optilt en de zak erin gooit. Daarna sloft ze weer naar buiten en sluit de deur. Het piepende geluid gaat door merg en been.

Opeens hoor ik naast me: ‘Hey, dude!’ Mijn hartslag schiet met tig slagen omhoog.
Tommy kijkt me met grote ogen aan. ‘Je doet alsof je een spook ziet.’
‘Waar was jij?’
‘Ik heb een paar dagen gelogeerd op een boerderij.’
‘Guus en ik dachten dat buurvrouw Annie jou net als Mies … je weet wel …’
‘Mies was ziek, die kreeg een spuitje van de dokter. Ze ligt daar begraven onder de rhododendron.’