Op de top van de berg, net boven mijn dorp, staat een grote eikenboom. Ik begeef mij in kleermakers zit onder de takken. De vroege stilte geeft een gevoel van uiterste zen. Ondanks ik mijn ogen gesloten heb, voel ik de opkomende zonnestralen op mijn gezicht branden. Een diepe inhalering door mijn neus gevolgd tot een lange, zachte uitademing is een belangrijk onderdeel van mijn meditatieproces. Dit ochtendritueel is een voorbereiding op mijn dagelijkse routine. Het zorgt voor een empty mind dat van groot belang is, zodat ik vervolgens mijn volledige concentratie kan richten op de training.
De levenswijze van een samoerai is intens. Wij volgen de weg van de krijger, genaamd Bushido. Net als de hedendaagse commando moet je uit het juiste hout gesneden zijn om gekwalificeerd te worden. Wij zijn de Special Forces van de Oude Ming Dynastie. Alleen hebben wij geen geavanceerde machinegeweren, maar een Japans zwaard dat als wapen wordt genuttigd. De katana is de ziel van de samoerai en daarom dragen we het zwaard dan ook altijd bij ons.

Onze taak is om ervoor te zorgen dat de mensen van ons land in vrede en harmonie kunnen leven. Echter bestaat onze way of life niet alleen uit Spartaanse trainingen, maar ook uit rustgevende handelingen. Wij samoerais leren naast de krijgerskunst, meditatie en bloemschikken. Het is belangrijk om het zachtaardige te combineren met de keiharde, koude waarheid van het leven. Hierdoor leren wij liefhebben en koesteren het bestaan, maar vrezen tegelijkertijd niks of niemand en zijn bereid te sterven waarvoor we getraind zijn.
Het is een zware tijd. Er woekert onrust in het dorp waar ik vandaan kom. Momenteel is het onveilig. Onze keizer is in conflict met de koning van de Noren. Hij heeft al orders gegeven om zijn barbaarse Vikingen op te laten rukken richting ons koninkrijk. Het zal niet lang meer duren tot ze de poorten van ons dorp zullen bereiken. Als ze besluiten om binnen te vallen, zonder enige toestemming, is dit een oorlogsverklaring. De spanning is om te snijden, het volk houdt hun hart vast en wij zijn bereid onze geliefden achter te laten in het belang van de strijd. Als het moet zullen wij sterven om onze vrouwen en kinderen te beschermen. Het liefst blijf ik nog een tijdje rondhangen, maar het lot staat geschreven. Die verander je niet en dat wil ik ook niet. Het is goed zo.

De wind laat een blad van de boom omlaag dwarrelen, als een broos zeeschelpje dat drijft op het schuim. Door de jaren heen heb ik tijdens mijn meditatie geleerd om waar te nemen zonder mijn zicht te gebruiken. Datzelfde moment hoor ik de bazuin afgaan, waarop alleen geblazen wordt als er gevaar nadert. In een fractie van een seconde verlos ik mijn vlijmscherpe katana uit de schede. Wanneer ik, Generaal Iroh, mijn ogen open zie ik het blad in tweeën gespleten op de grond liggen.

"Het is tijd."