#448 De weg van de Samoerai
Sai Yamoto liet zijn vertrekken achter zich en begon langs de ijzeren trap aan de tocht naar boven. Zijn handen voelden het gladde ijzer. Hij moest oppassen dat hij niet de greep op de reling verloor. Net als ieder ander mens moest Sai erkennen dat hij aan de laatste jaren van zijn leven was begonnen. Herinneringen aan de onverschrokken gevechten die hij had gevoerd voor zijn meester en de liefde voor zijn Katana vervaagden steeds meer. Die tijd lag meer dan tien jaar achter hem. Sai werd oud en zijn geest verloor de grip op het leven.De laatste tijd hield hij zich meer bezig met ikebana, verzen schrijven en het wetten van zijn Katana. Maar meest van de tijd was hij bezig met het zoeken naar het laatste puzzelstukje van zijn leven.
Eeuwenoud glas en staal schoven opzij. Sai boog voor zijn meester.
'U heeft mij geroepen. '
'Je hebt de Bushido altijd in ere gehouden Sai, ' zei zijn krijgsheer zacht.'Je bent altijd één van mijn beste strijders geweest. '
Sai hield zijn adem in, ging op zijn knieën en legde zijn zwaard op de grond voor de voeten van zijn meester.
'Onze vijanden staan aan de stadspoort, maar onze zwaarden en messen zijn vruchteloos tegen hen. Met hun wapens zaaien ze dood en verderf op afstand. '
Sai zweeg.
'Ik heb een Samoerai nodig die ervoor zorgt dat ze hun wapens niet kunnen gebruiken,Sai. Je moet een slachting aanrichten onder hun manschappen. Jij bent één met het duister en komt als een dief in de nacht. '
Opeens zag Sai zich door de ogen van zijn meester. Een oude,afgeleefde strijder. Dit was een zelfmoordmissie. Zijn meester wist dat Sai niet terug zou komen.
Zwijgend kleedde Sai zich aan in de traditionele kleding van de Samurai. Drie lagen nutteloosheid. Kogels zouden zijn lichaam uit elkaar scheuren. Buiten was de nacht ingetreden. Sai wist wat de toekomst in het verschiet had. De tijd van de Samoerai was voorbij. Ze zouden worden afgedankt, een nutteloze functie krijgen. Als laatste zette hij zijn Kabuto op.
'Ik ben er klaar voor, ' fluisterde hij.
Hij staarde naar de zwarte hellingen, de staalgrijze lucht en de wolken. Het kampement was verlicht en werd bewaakt. Hij had weinig tijd. Minuten tikten weg. Sai greep zijn geliefde zwaard en ging op weg.
'Blijf staan, ' verscheurde een stem de stilte van de nacht. 'Maak je bekend. '
Sai hoorde het doorladen van de wapens. Het zou niet lang duren. Dan kon hij zich bij zijn voorouders voegen. Hij hief zijn zwaard en rook het okselzweet. Zijn lippen prevelden een gebed.Sai had er vrede mee. Zijn leven was mooi geweest.
'Schiet, schiet dan... !!! '
Geweervuur barstte los. In een duizelingwekkende flits trok zijn leven aan hem voorbij. Het was gebeurd. Sai had het laatste puzzelstukje van zijn leven gevonden.
Het verhaal is goed…
Lid sinds
1 jaar 8 maandenRol
Het verhaal is goed geschreven en houdt de aandacht vast. De beschrijvingen zijn gedetailleerd en dat helpt me in te leven in de situatie van Sai. De sfeer zet je goed neer, vooral in de scènes waarin Sai zich klaarmaakt voor zijn missie. Het einde is ook sterk en krachtig. Het verhaal geeft een interessant inkijkje in de leefwereld van een samoerai en de veranderingen die zich voordoen in hun cultuur. De beschrijving van de scènes is visueel en meeslepend, waardoor ik me kan inleven in de situatie van Sai. Drie lagen nutteloosheid is een mooie zinswende. Er mist een spatie achter de komma tussen oude en afgeleefde.
Hoi schrijvenisfijn, Je…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi schrijvenisfijn,
Je schrijft met mooie details en beschrijvingen en maakt een mooi geheel van alles wat Yamoto meemaakt. Je lijkt ook te weten of onderzocht te hebben wat het leven van een samoerai inhield. Dat doet een verhaal altijd goed.
Omdat ik het een en ander over bushido weet, en ook gezien de toon van de rest van het verhaal, is er wel een gedeelte dat voor mij een beetje vreemd overkomt.
Opeens zag Sai zich door de ogen van zijn meester. Een oude, afgeleefde strijder.
Als je bushido/ de algemene Japanse cultuur (betreffende het respect naar ouderen en mensen die hun hele leven toewijding hebben getoond) in het achterhoofd houdt, zou een meester nooit zo over iemand denken, ook al is daar 'fysiek' bewijs voor.
Het is een beetje zeurderig, want het impliceert misschien dat je net te weinig onderzoek zou hebben gedaan, maar dat is niet waarom ik dit benoem.
Je hele verdere verhaal is namelijk beeldend, goed opgebouwd in sfeeromschrijving en ook de beleving van je personages komen goed naar boven. Het hele verhaal ademt trots, een doel, en dienstbaarheid. En dan is dit stukje een beetje een vreemde eend in de bijt.
Met andere woorden: wat heb je een mooi verhaal geschreven! :) Goed gedaan!
Groet,
Nadine
Bedankt Taalman, voor je…
Lid sinds
2 jaar 2 maandenRol
Bedankt Taalman, voor je feedback. Hai Nadine, ik kan je bezwaar begrijpen maar het is op zich geen gebrek aan respect aan Sai, eerder een vaststelling van een feit. Vanuit strategisch belang zend zijn meester Sai op de zelfmoordmissie omdat er jongere, sterkere Samoerai zijn die de plaats van hem kunnen opvullen. Echter, Sai heeft gelijk als hij het eind ziet naderen van de trotse Samoerai.
Ik zie het allemaal wel voor…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Ik zie het allemaal wel voor me. Voor mij komt het geloofwaardig over waarom de hoofdpersoon kiest voor een missie die zijn dood zal zijn. Goed geschreven, graag gelezen.
Dag schrijvenisfijn, Je had…
Lid sinds
1 jaar 9 maandenRol
Dag schrijvenisfijn,
Je had mijn aandacht van het begin tot het eind. Je verhaal is zo beeldend geschreven dat ik een hele film in mijn hoofd kon afspelen. Prachtig gebruik van show, don't tell. Iets waar ik nog wel is wat aandacht aan mag besteden en veel van kan leren. Hoe je het verhaal opbouwt, de spanning vasthoudt en je plot beschrijft, bewonder ik. Met ontzettend veel plezier gelezen.
Groetjes
Hoi Schrijvenisfijn, een…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Schrijvenisfijn, een dramatisch einde voor Sai, maar wel een waardige. Een heldhaftige zelfgekozen einde. Mooi verhaal.