Sai Yamoto liet zijn vertrekken achter zich en begon langs de ijzeren trap aan de tocht naar boven. Zijn handen voelden het gladde ijzer. Hij moest oppassen dat hij niet de greep op de reling verloor. Net als ieder ander mens moest Sai erkennen dat hij aan de laatste jaren van zijn leven was begonnen. Herinneringen aan de onverschrokken gevechten die hij had gevoerd voor zijn meester en de liefde voor zijn Katana vervaagden steeds meer. Die tijd lag meer dan tien jaar achter hem. Sai werd oud en zijn geest verloor de grip op het leven.De laatste tijd hield hij zich meer bezig met ikebana, verzen schrijven en het wetten van zijn Katana. Maar meest van de tijd was hij bezig met het zoeken naar het laatste puzzelstukje van zijn leven.

Eeuwenoud glas en staal schoven opzij. Sai boog voor zijn meester.
'U heeft mij geroepen. '
'Je hebt de Bushido altijd in ere gehouden Sai, ' zei zijn krijgsheer zacht.'Je bent altijd één van mijn beste strijders geweest. '
Sai hield zijn adem in, ging op zijn knieën en legde zijn zwaard op de grond voor de voeten van zijn meester.
'Onze vijanden staan aan de stadspoort, maar onze zwaarden en messen zijn vruchteloos tegen hen. Met hun wapens zaaien ze dood en verderf op afstand. '
Sai zweeg.
'Ik heb een Samoerai nodig die ervoor zorgt dat ze hun wapens niet kunnen gebruiken,Sai. Je moet een slachting aanrichten onder hun manschappen. Jij bent één met het duister en komt als een dief in de nacht. '
Opeens zag Sai zich door de ogen van zijn meester. Een oude,afgeleefde strijder. Dit was een zelfmoordmissie. Zijn meester wist dat Sai niet terug zou komen.

Zwijgend kleedde Sai zich aan in de traditionele kleding van de Samurai. Drie lagen nutteloosheid. Kogels zouden zijn lichaam uit elkaar scheuren. Buiten was de nacht ingetreden. Sai wist wat de toekomst in het verschiet had. De tijd van de Samoerai was voorbij. Ze zouden worden afgedankt, een nutteloze functie krijgen. Als laatste zette hij zijn Kabuto op.
'Ik ben er klaar voor, ' fluisterde hij.

Hij staarde naar de zwarte hellingen, de staalgrijze lucht en de wolken. Het kampement was verlicht en werd bewaakt. Hij had weinig tijd. Minuten tikten weg. Sai greep zijn geliefde zwaard en ging op weg.
'Blijf staan, ' verscheurde een stem de stilte van de nacht. 'Maak je bekend. '
Sai hoorde het doorladen van de wapens. Het zou niet lang duren. Dan kon hij zich bij zijn voorouders voegen. Hij hief zijn zwaard en rook het okselzweet. Zijn lippen prevelden een gebed.Sai had er vrede mee. Zijn leven was mooi geweest.
'Schiet, schiet dan... !!! '
Geweervuur barstte los. In een duizelingwekkende flits trok zijn leven aan hem voorbij. Het was gebeurd. Sai had het laatste puzzelstukje van zijn leven gevonden.