#447 Met gelijke munt (herschrijf)

Herschrijf

Het geritsel zet zijn zintuigen op scherp: een mals konijntje hupt nietsvermoedend door het hoge gras. Behoedzaam sluipt Lowieke naderbij, het speeksel druipt uit zijn bek.
‘Dat wordt smikkelen en smullen,’ mompelt hij net iets te hard en zijn prooi zet het op een rennen. Shit! Teleurgesteld staart hij de pluim van zijn avondmaal na.
‘Net goed,’ klinkt het plots niet ver van hem vandaan. Hij speurt om zich heen. Waar kwam die stem nou vandaan?
‘Ja, hier zo.’
Hij knijpt zijn ogen samen en focust in de richting van het geluid. Daar! Op een rots ziet hij haar. ‘Truus, waarom laat je me zo schrikken?’
‘Omdat ik zag wat je deed.’
‘Ach, het was maar een spelletje; ik wilde dat konijn echt niets aandoen, hoor.’
‘Pinokkio! Ik zag je hongerige blik wel, maar daarom ben ik niet hier.’
‘Oh, waarom dan wel?’
‘Dacht je nou werkelijk dat je er zomaar mee weg kon komen?’
Als een volleerd acteur veinst Lowieke de onschuld zelve. ‘Ik weet niet wat je bedoelt.’
De mier zet vier van haar pootjes in de zij en kijkt hem doordringend aan. ‘Ik zou je een Oscar geven als ik niet beter wist. Bij het Praathuis kwam ik Zoef tegen. Hij wilde eerst niets zeggen,’ Ze ziet de pupillen in de ogen van de vos vernauwen, ‘maar iedereen heeft zijn breekpunt en Zoef was een eitje.’
Lowieke vloekt hartgrondig.
‘Wat dacht je, ze heeft niets beters te doen, laat ik haar nog wat extra werk bezorgen?’
‘Ja, nee, ik wilde eigenlijk …’
‘Kom op, Lowieke, wees een vent, voor de draad ermee.’
De vos zucht: ‘Ik zie je altijd poetsen, maar sinds je in dat nieuwe huisje woont, heb je veel minder te schoon te maken. Dus ik dacht …’
‘… laat ik het huisje van Juffrouw Mier maar eens overhoop zetten en het weer eens lekker vies maken.’ Ze kijkt hem strak aan.
‘Het was maar een geintje.’ Lowieke buigt zijn kop. Als hij weer opkijkt, ziet hij tot zijn verbazing een grote glimlach op haar gezicht. ‘Ben je niet boos?’
Truus kijkt hem met grote ogen aan. ‘Welnee, gekke vent! Je deed me juist een groot plezier; ik heb een heerlijke middag gehad en ik heb een kant van mezelf ontdekt waarvan ik niet wist dat ik die had.’
Lowieke slaakt een diepe zucht. ‘Hatsekidee, graag gedaan. Fijn dat je het zo sportief oppakt. Is het voor herhaling vatbaar?’
‘Tuutedetuut, maak me gek, maar ik betwijfel of jij dezelfde mening bent toegedaan als je straks thuiskomt.’
Lowiekes staart zwiept gevaarlijk heen en weer. ‘Wat heb je gedaan?’
Truus haalt gniffelend haar schouders op. ‘Dat zul je wel zien,’ en draait zich om. ‘Fijne dag nog.'

---------------------------------------------------

Eerste versie

Het geritsel zet zijn zintuigen op scherp: een mals konijntje hupt nietsvermoedend door het hoge gras. Behoedzaam sluipt Lowieke naderbij, het speeksel druipt uit zijn bek.
‘Hatsekidee, dat wordt smikkelen en smullen,’ mompelt hij net iets te hard en zijn prooi zet het op een rennen. Verdikkeme! Teleurgesteld staart hij de pluim van zijn avondmaal na.
‘Tuutedetuut, net goed,’ klinkt het plots niet ver van hem vandaan. Hij speurt om zich heen. Waar kwam die stem nou vandaan?
‘Ja, hier zo.’
Hij knijpt zijn ogen samen en focust in de richting van het geluid. Daar! Op een rots ziet hij haar. ‘Juffrouw Mier, waarom laat u me zo schrikken?’
‘Omdat ik zag wat je deed.’
‘Ach, het was maar een spelletje; ik wilde dat konijn echt niets aandoen, hoor.’
‘Pinokkio! Ik zag je hongerige blik wel, maar daarom ben ik niet hier.’
‘Oh, waarom dan wel?’
‘Dacht je nou werkelijk dat je er zomaar mee weg kon komen?’
Als een volleerd acteur veinst Lowieke de onschuld zelve. ‘Ik weet echt niet wat u bedoelt.’
Truus zet vier van haar pootjes in de zij en kijkt hem doordringend aan. ‘Tuutedetuut, je zou er zo een Oscar voor krijgen als ik niet beter wist. Er was een getuige die heeft gezien wat je met mijn huisje deed. Tuutedetuut, Zoef kwam me waarschuwen.’
Lowieke laat zijn oren zakken. Verdorie, hoe legt hij dit nu uit?
‘Ik, uh, ik dacht …’
‘Jij dacht: ze heeft niets beters te doen, is net klaar met poetsen, laat ik haar nog wat extra werk bezorgen. Tuutedetuut, het moet toch niet gekker worden.’
‘Ja, nee, ik wilde eigenlijk …, maar nu denkt u … en zo was het niet bedoeld.’
‘Tuutedetuut, je praat in raadsels.’
Lowieke gaat voor haar zitten en haalt diep adem. ‘Ik zie u altijd poetsen. Dat is uw lust en uw leven, maar sinds u in uw nieuwe huisje woont, valt er veel minder te schoon te maken. U zag er zo ongelukkig uit en toen dacht ik …’
‘… laat ik het huisje van Juffrouw Mier maar eens overhoop zetten en het weer eens lekker vies maken.’ Ze kijkt hem strak aan.
Lowieke buigt zijn kop. Als hij het weer durft om op te kijken, ziet hij een grote glimlach op haar gezicht. ‘U bent niet boos?’
Truus kijkt hem met grote ogen aan. ‘Tuutedetuut, welnee, malle jongen! Je deed me juist een groot plezier; ik heb een heerlijke middag gehad. Tuutedetuut, zoals je al zei, ik doe niets liever dan poetsen. Ik kom je juist bedanken.’
Lowieke haalt opgelucht adem. ‘Hatsekidee, graag gedaan. Is het voor herhaling vatbaar?’
De mier steekt haar pootjes jubelend in de lucht. ‘Tuutedetuut, maak me gek!’