#445. Spartaniciteit

Mijn vader dacht echt dat onze hond de angst voor de stofzuiger zou overwinnen door het beestje een poosje op het apparaat vast te binden, en met alle goeie bedoelingen moest ik een avond in de donkere koude schuur doorbrengen, zodat ik zou merken dat spinnen en allerlei ander ongedierte totaal ongevaarlijk waren. Het mocht niet baten. Hond heeft altijd angst voor de stofzuiger gehouden, en ik was naast mijn angst voor insecten met veel pootjes ook bang geworden om mijn angsten te laten zien.

Mijn geboortejaar is 1961. Ik heb niet echt een spartaanse opvoeding gehad, wel wat Spartaanse incidenten. Mijn ouders (1933) hebben -zover ik weet- een redelijk liefdevolle opvoeding genoten maar met wat meer Spartaanse incidenten. Zo kreeg mijn moeder op school tikken met de liniaal op haar hand als ze links wilde schrijven. Gaan we verder terug in de tijd wordt de opvoeding steeds Spartaanser. Kinderarbeid was vroeger toch heel normaal. Spartaanse praktijken waar we nu de wenkbrauwen over optrekken. Ik ben er niet door getraumatiseerd, toch zijn het wel herinneringen die ik nooit vergeet. Laten we uitgaan van het voortschrijdend inzicht.

Ik ben gek op de het programma ‘kamp van Koningsbrugge’. Trainingen van gewone burgers á-la de Special Forces. Afzien, genadeloze harde training, soberheid, (te) weinig eten, minimale hygiëne, geen medelijden voor pijn…                                

Het klinkt absoluut niet aantrekkelijk om aan deel te nemen. En toch staan de deelnemers in de rij. Er vindt uiteraard een voorselectie plaats, er moet een goeie conditie aanwezig zijn, en de motivatie is zeker ook van belang. Deze motivaties lopen niet zover uiteen; eigen grenzen verleggen, bewijzen dat je dit aan kan, een vader of moeder of kinderen eindelijk trots op je laten zijn, kortom het opvijzelen van het zelfbeeld.

Ik kijk met enige jaloezie naar de deelnemers. Ik zou willen dat ik het kon. Waarom?  Om te bewijzen dat ik een sterke vrouw ben, om te bewijzen dat ik niet bang ben voor donker, voor poepen in het bos, voor viezigheid, voor koud water en al wat er meer in de training naar voren zou komen. Tegelijkertijd besef ik dat ik doodsangsten uit zou staan, dat ik de pijn niet zou kunnen verdragen, dat het verschrikkelijke ervaringen zouden zijn. Blijkbaar is er een trots als je al die Spartaanse ervaringen doorstaat.

Ondertussen gruwelen we van Spartaanse praktijken in landen waar de mensenrechten geschonden worden. Het is niet meer van deze tijd. Alleen voor amusement mag het nog gebruikt worden. Zit Spartaniciteit nog in ons DNA ?

Slachtoffers van incest worden soms zelf plegers van incest. Slachtoffers van geweld, worden soms zelf plegers van geweld. Slachtoffers van een Spartaanse opvoeding, schrijven die zich in voor het programma ‘Kamp van Koningsbrugge’?