Sandra duikt het water in. Twee keer per week 40 baantjes, al jarenlang. Ze kent alle baden en alle zwemtijden uit haar hoofd. Vandaag zwemt ze in zwembad de Oostervant in Rotterdam-West, bij juffrouw Tineke. Tineke is badjuffrouw maar geeft ook zwemles, ze is een begrip in de wijk.
Het is het vrij-zwemmen uurtje. Er zijn meer mensen. Ouders met kinderen die spelen, stelletjes die verliefd om elkaar heen draaien, bejaarde vriendinnen die keuvelen.
Heen en weer zwemt ze, heen en weer. Ze doet 45 seconden over één baantje, 15 keer schoolslag per baan. En elke keer gaat haar hoofd in het water en komt er weer uit. Dan scant ze waar alle andere zwemmers zijn.
Eén man valt haar op. Het is een vader die zijn kind leert zwemmen bij de startblokken aan de diepe kant van het bad. Hij legt het jongetje de schoolslag uit. De vader maakt de beweging met zijn armen en laat het kind hem nadoen. Dan legt hij het kind op een startblok en beweegt de armen en benen van het kind, zodat het jongetje de motoriek voelt. Als het kind weer naast hem staat, pakt hij het jongetje op. Het kind zal een jaar of vijf zijn, klein, schriel. De vader loopt naar de kant en gooit hem in het diepe water. Dan hurkt hij en zorgt dat het jongetje zich niet beetgrijpt aan de rand. Het jongetje trappelt en spartelt.
   ‘Zwem,’ schreeuwt de vader, ‘zwem naar je moeder.’ De vader wijst.
Sandra volgt zijn arm en inderdaad, aan de lange kant van het zwembad, staat een vrouw.
Sandra’s hoofd gaat in het water, ze maakt een slag, en ze komt boven. Ze ziet het jongetje, hij trappelt en huilt. Zijn hoofd gaat ook onder water en hij komt ook weer boven. De moeder is in hurkzit gegaan, ze reikt haar hand naar haar kind.
    ‘Kom Kas,’ roept ze, ‘je kan het.’
    ‘Zwem, gebruik je armen,’ schreeuwt de vader. Hij lijkt in paniek.
Sandra maakt een laatste slag, hoofd onder water, even weg van de wereld, en hoofd weer boven water. Ze bereikt de kant en voor één keer onderbreekt ze haar banenzwemmen. Ze houdt zich vast aan de rand en kijkt naar het kind. Het jongetje trapt en huilt en slaat met zijn armen en gilt en zijn hele lichaam beweegt. Hij vecht voor zijn leven.
Hij gilt: ‘Help me.’
Niemand doet wat. De vader schreeuwt: ‘Zwem, je moet zwemmen! Zwem!’ De moeder reikt haar hand wat verder, ze balanceert op de rand. Juffrouw Tineke staat verderop en aanschouwt het. Het kind trappelt en spartelt en gaat kopje onder. Hij beweegt en trapt en maait en krijst. Seconden.  
Maar dan, tergend langzaam, beweegt het kind inderdaad richting zijn moeder. Het lukt. Het is geen zwemmen, het is geen watertrappelen, het is niets. Maar hij verdrinkt niet. En hij komt vooruit. Juffrouw Tineke kijkt. Sandra wacht. Het duurt lang. Af en toe gaat Kas weer even kopje onder. Maar zijn bewegingen worden rustiger. Hij trappelt. De tranen lopen over zijn wangen. Hij maait door het water, hij komt steeds dichter bij zijn moeder.
   ‘Kasim, je kan het,’ zegt ze. Haar hand reikt nog wat verder maar hij kan er nog niet bij. Hij houdt vol.
Sandra zet af en begint aan de baan terug. Ze kijkt toch om, ze wil weten of hij het haalt, of dat ze om moet keren. Dan ziet ze dat zijn moeder hem er uit helpt en knuffelt. Ze schudt haar hoofd en haar schouders. Ze ontspant. Het was eng. Ze kijkt naar juffrouw Tineke. Die knikt. Zwemles in Rotterdam.

__________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Vorige versie

Sandra duikt het water in. Twee keer per week 40 baantjes, al jarenlang. Ze kent alle baden en alle zwemtijden uit haar hoofd. Vandaag zwemt ze in zwembad de Oostervant in Rotterdam West, bij juffrouw Tineke. Tineke is badjuffrouw maar geeft ook zwemles, ze is een begrip in de wijk.
Het is het vrij-zwemmen uurtje. Er zijn meer mensen. Ouders met kinderen die spelen, stelletjes die verliefd om elkaar heen draaien, bejaarde vriendinnen die keuvelen.
Heen en weer zwemt ze, heen en weer. Ze doet 45 seconden over één baantje, 15 keer schoolslag per baan. En elke keer gaat haar hoofd in het water en komt er weer uit. Dan scant ze waar alle andere zwemmers zijn.
Eén man valt haar op. Het is een vader die zijn kind leert zwemmen bij de startblokken aan de diepe kant van het bad. Hij legt het jongetje de schoolslag uit. De vader maakt de beweging met zijn armen en laat het kind hem nadoen. Dan legt hij het kind op een startblok en beweegt de armen en benen van het kind, zodat het jongetje de motoriek voelt. Als het kind weer naast hem staat, pakt hij het jongetje op. Het kind zal een jaar of vijf zijn, klein, schriel. De vader loopt naar de kant en gooit hem in het diepe water. Dan hurkt hij en zorgt dat het jongetje zich niet beetgrijpt aan de rand. Het jongetje trappelt en spartelt.
   ‘Zwem,’ schreeuwt de vader, ‘zwem naar je moeder.’ De vader wijst.
Sandra volgt zijn arm en inderdaad, aan de lange kant van het zwembad,  staat een vrouw.
Sandra’s hoofd gaat in het water, ze maakt een slag, en ze komt boven. Ze ziet het jongetje, hij trappelt en huilt. Zijn hoofd gaat ook onder water en hij komt ook weer boven. De moeder is in hurkzit gegaan, zoals alle Arabische vrouwen zitten, en ze reikt haar hand naar haar kind.
    ‘Kom Oussema,’ roept ze, ‘je kan het.’
    ‘Zwem, gebruik je armen,’ schreeuwt de vader. Hij lijkt in paniek.
Sandra maakt een laatste slag, hoofd onder water, even weg van de wereld, en hoofd weer boven water. Ze bereikt de kant en voor één keer onderbreekt ze haar banenzwemmen. Ze houdt zich vast aan de rand en kijkt naar het kind. Het jongetje trapt en huilt en slaat met zijn armen en gilt en zijn hele lichaam beweegt. Hij vecht voor zijn leven.
Hij gilt: ‘Help me.’
Niemand doet wat. De vader schreeuwt: ‘Zwem, je moet zwemmen! Zwem!’ De moeder reikt haar hand wat verder, ze balanceert op de rand. Juffrouw Tineke staat verderop en aanschouwt het. Het kind trappelt en spartelt en gaat kopje onder. Hij beweegt en trapt en maait en krijst. Seconden.  
Maar dan, tergend langzaam, beweegt het kind inderdaad richting zijn moeder. Het lukt. Het is geen zwemmen, het is geen watertrappelen, het is niets. Maar hij verdrinkt niet. En hij komt vooruit. Juffrouw Tineke knikt. Sandra wacht. Het duurt lang. Af en toe gaat Oussema weer even kopje onder. Maar zijn bewegingen worden rustiger. Hij trappelt. De tranen lopen over zijn wangen. Hij maait door het water, hij komt steeds dichter bij zijn moeder.
   ‘Oussema, je kan het,’ zegt ze. Haar hand reikt nog wat verder maar hij kan er nog niet bij. Hij houdt vol.
Sandra zet af en begint aan de baan terug. Ze kijkt toch om, ze wil weten of hij het haalt, of dat ze om moet keren. Dan ziet ze dat zijn moeder hem er uit helpt en knuffelt. Ze schudt haar hoofd en haar schouders. Ze ontspant. Het was eng. Ze kijkt naar juffrouw Tineke. Die knikt. Zwemles in Rotterdam-West.