#445 Ooit zal ze me dankbaar zijn

De snaren zorgen voor groeven in haar vingers. Haar rechterarm zal ongetwijfeld stijf aanvoelen van de spagaat die het moet maken. 
'Kunnen we die laatste fingerpicking niet overslaan?', verzucht ze. Een glimlach is voldoende om haar snel te laten knikken. Mijn Desie heeft het zelfbesef om te weten wanneer ze puberale vragen stelt.

Ze schakelt in razend tempo van G, D-mineur naar een F barchord. Haar vingers rollen over het instrument, soms stoppend om een snaar extra bravoure mee te geven. Spatzuivere perfectie aan het begin, maar tijdens de brug een paar schoonheidsfoutjes. Ze vloekt, iets wat ik haar bewust heb aangeleerd. Deze onconventionele manier van emotie-uiting laat zien dat je diepzinnige verschilligheid bezit. Dat je ook beseft dat die minifoutjes, hoe minuscuul ze ook zijn, de schoonheid van de perfectie aan kunnen tasten. 

Als ze de riff opnieuw inzet, lijken haar vingers niet goed de gehele barchord te omvatten. Ik duw haar vingers nog wat beter op de snaren om ze de gewenste grip te geven. Haar gezicht betrekt wanneer het nylon zich nog dieper in haar huid graaft. Desie's weg is eentje die alle getalenteerde artiesten hebben moeten doorlopen. Dat je geleden hebt voor je muziek, betekent dat je aangetoond hebt geschikt te zijn om de meest virtuoze muzikale bezinspelingen te creëren. 

Samantha verschijnt in de deuropening, haar pas gekamde haar zit alweer in de war. Ze wrijft vluchtig over haar halfdichte ogen.
'Kunnen jullie niet stoppen of zo? De oordoppen helpen niet meer. Ik kan echt niet slapen zo.'
Met een subtiel vingergebaar dirigeer ik haar naar buiten. Ze kijkt nog even met een gehaaide blik in Desie's richting voor ze de kamer hoofdschuddend verlaat. Het is haar niet aan te rekenen dat zij het unieke talent van haar grote zus nog niet aanvoelt. Desie lijkt zelf nog niet eens te beseffen dat haar vingers gemaakt zijn om de meest subtiele zoetgevooisde klanken uit de gitaar te halen. 

'Morgen komen de meiden langs, dan kan ik niet oefenen,' hoor ik Desie zachtjes zeggen. Ik hef het muziekschrift boven mijn hoofd. Noem het een corrigerende dreiging, uiteraard zou ik haar nooit zomaar slaan. Zo'n talent mag je alleen fysiek beschadigen, wanneer dit bij zou dragen aan hun creatieve ontwikkeling.
'Ik zeg ze wel af,' zegt ze snel met trillende stem. Over een paar jaar wanneer ze voor uitverkochte zalen de meest perfecte klanken uit de gitaar en wie weet talloze andere instrumenten haalt, zal ze de mix van teleurstelling en angst die ze nu vaak voelt, kunnen relativeren. Ze zal me ongetwijfeld dankbaar zijn.