Herschreven versie:
“Inleveren die schoenen, als je zo slecht loopt verdien je ze niet”. De houding van de man is alleszeggend, de teleurstelling, de woede straalt er vanaf. De spieren in zijn gezicht staan gespannen, ogen tot spleetjes geknepen en in zijn nek zie je zijn slagader opzwellen. Voor hem staat het lijdend voorwerp van zijn teleurstelling, zijn zevenjarige zoontje. Met bibberende handjes rits hij zijn tas open en overhandigd zijn vader de schoenen.
Iedere week hetzelfde gedoe langs de atletiekbaan. Het mannetje rent de benen onder zijn lijf uit en iedere week weer krijgt hij op zijn kop dat het niet goed genoeg was.
Week na week sta ik me compleet op te naaien over dit gedrag. Hoe haal je het toch in je hoofd om zo tegen een kind te spreken? Beseft die man dan niet wat hij teweeg brengt? Hoeveel schade hij dit broze zieltje toedient? Het breekt mijn hart, maar volgens mijn partner moet ik mijn mond houden. Het is niet aan mij om iemand aan te spreken op de manier waarop die persoon opvoedt.
En inderdaad, ik ben ook geen heilig boontje, sta ook regelmatig te schreeuwen tegen mijn eigen kroost, maar het laat me gewoon niet los hoe deze man zijn kind toespreekt.
“Je bent echt kansloos, hoe krijg je het toch voor elkaar om iedere week zo verdomd kut te lopen? Hoe moeilijk is het nu eigenlijk? Nou? Toen ik zo oud was als jij liep ik de 100 meter in 10 seconden! Jouw tijd slaat helemaal nergens op, echt. Als je opa dit hoort, schaamt hij zich kapot. Misschien moet ik het gewoon net zo doen als je opa altijd deed; meerennen en je met een rietje slaan als je te langzaam gaat. Wil je dat? Is dat wat nodig is om jouw een keer fatsoenlijke tijden te laten lopen?”
De tirade gaat maar door en door, het jongetje laat zijn schouders hangen en mijn woede steeds groter.
Trots komt mijn ventje aangehuppeld. Iedere week rent hij langzamer zo lijkt het maar de lach is altijd even groot.
“Mama, zag je me? Ik mocht achter Jeroen rennen, die is echt heel goed en hij ruikt zo lekker.” Ik moet er om lachen, deze onbevangenheid gun ik ieder kind. Sporten moet leuk zijn, je moet er van groeien, persoonlijke lessen uithalen en volop genieten.
Ik kijk naast me en zie het jongetje nog steeds met hangend hoofd de tirade van zijn vader aanhoren. Tranen prikken in mijn ogen als ik aan mijn eigen vader denk en aan mijn turnlessen vroeger.
Ik loop op hem af, ga tussen hem en zijn zoon staan en sla mijn armen om hem heen. Dicht trek ik hem tegen me aan in een stevige omhelzing en fluister in zijn oor: “Je bent geliefd, je bent bijzonder, je bent goed zoals je bent.” Zijn lichaam ontspant, beantwoordt mijn omhelzing door zijn armen om me heen te slaan en begint te huilen.

Originele versie:
“Inleveren die schoenen, als je zo slecht loopt verdien je ze niet”. De houding van de man is alleszeggend, de teleurstelling, de woede straalt er vanaf. Voor hem staat het lijdend voorwerp van zijn teleurstelling, zijn zevenjarige zoontje. Het arme mannetje ziet er compleet ontredderd uit.
Iedere week is het, hetzelfde gedoe langs de atletiekbaan. Het mannetje rent de benen onder zijn lijf uit en iedere week weer krijgt hij op zijn kop dat het niet goed genoeg was.
Week na week sta ik me compleet op te naaien over dit gedrag. Hoe haal je het toch in je hoofd om zo tegen een kind te spreken? Beseft die man dan niet wat hij teweeg brengt? Hoeveel schade hij dit broze zieltje toedient? Het breekt mijn hart, maar volgens mijn partner moet ik mijn mond houden. Het is niet aan mij om iemand aan te spreken op de manier waarop die persoon opvoedt.
En inderdaad, ik ben ook geen heilig boontje, sta ook regelmatig te schreeuwen tegen mijn eigen kroost, maar het laat me gewoon niet los hoe deze man zijn kind toespreekt.
“Je bent echt kansloos, hoe krijg je het toch voor elkaar om iedere week zo verdomd kut te lopen? Hoe moeilijk is het nu eigenlijk? Nou? Toen ik zo oud was als jij liep ik de 100 meter in 10 seconden! Jouw tijd slaat helemaal nergens op, echt. Als je opa dit hoort schaamt hij zich kapot. Misschien moet ik het gewoon net zo doen als je opa altijd deed; mee rennen en je met een rietje slaan als je te langzaam gaat. Wil je dat? Is dat wat nodig is om jouw een keer fatsoenlijke tijden te laten lopen?”
De tirade gaat maar door en door, het jongetje lijkt met ieder woord kleiner te worden en mijn woede steeds groter.

Trots komt mijn ventje aangehuppeld, iedere week rent hij langzamer zo lijkt het maar de lach is altijd even groot.
“Mama, zag je me? Ik mocht achter Jeroen rennen, die is echt heel goed en hij ruikt zo lekker.” Ik moet er om lachen, deze onbevangenheid gun ik ieder kind. Sporten moet leuk zijn, je moet er van groeien, persoonlijke lessen uithalen en volop genieten.
Naast me hoor ik de stem van de man harder en ineens knapt er iets.
Ik loop op hem af, ga tussen hem en zijn zoon staan en sla mijn armen om hem heen. Dicht trek ik hem tegen me aan in een stevige omhelzing en fluister in zijn oor “Je bent geliefd, je bent bijzonder, je bent goed zoals je bent.” Zijn lichaam ontspant, beantwoordt mijn omhelzing door zijn armen om me heen te slaan en begint te huilen.