Dag Tigara, 

Wat een heftig verhaal. De bekentenis is aanwezig, alleen mis ik aan wie het gericht is. Misschien als je dat meer zou verduidelijken het verhaal nog interessanter zou zijn. Verder vond ik je zinnen in de derde alinea nogal te lang. Voor de rest was het een verhaal met een duidelijke boodschap. Wat een vader-kind relatie moet dat geweest zijn. 

Groetjes

Hallo Tigara, welkom op het forum. Dit is een heftige bekentenis. Je beschrijft goed hoe diep de gevoelens zaten bij jouw personage. Goed gedaan en in die zin graag gelezen. Ik ben benieuwd naar je volgende inzending.
Taaltechnisch denk ik dat je verhaal nog wat aandacht verdient, maar dat is mijn persoonlijke opvatting. Ik denk dat het verhaal er dan sterker van wordt. 
Geef je verhaal ook een eigen titel. Je hebt nu de titel van de opdracht gebruikt, terwijl een eigen titel verzinnen ook bij het schrijven hoort.

De vele witregels leiden af. Met een enter krijg je witregels, maar met een shift+enter kom je op de volgende regel.

 "Nee, nu ik het echt gedaan heb", denk ik. Het is niet gebeurd. Ik heb het gedaan. ---> gedachtes hoeven niet tussen aanhalingstekens. Als je dit hardop gezegd zou hebben, horen de zinnen erna ook tussen ah-tekens. 
In een verhaal met een woordrestrictie heb je elk woord nodig. Hier schrijf je in vier zinnen wat je ook in één zin kunt zeggen:
Ik weet niet hoe ik me moet voelen nu het echt gebeurd is, nee, nu ik het gedaan heb. 

Ik heb te veel herinneringen aan zijn harde handen maar vooral aan zijn harde woorden en zijn harde stem en zoals hij als geen ander mijn naam kon veranderen in het lelijkste woord dat je kon bedenken. ---> achter handen hoort een komma, maar deze zin is ook erg lang. Als je hem verdeelt in twee zinnen leest het beter en komt die laatste opmerking nog beter binnen. Bijvoorbeeld:
Ik heb te veel herinneringen aan zijn harde handen, maar vooral aan zijn harde woorden en zijn harde stem. Hij kon als geen ander mijn naam veranderen in het lelijkste woord dat je kon bedenken.

Zijn leven deed me niks meer.

En nou is hij dood, en begraven.

Hier staat zo'n witregel die er niet hoort te staan. Deze zinnen horen aan elkaar.
Zijn leven deed me niks meer en nu is hij dood en begraven.

Ik had, toen ik ‘s avonds terugging, en over het hek klom, en over de begraafplaats liep, geen camera’s gezien. Ik hoopte dat ze die inderdaad niet hadden.

En dat ze er nooit achter zouden komen wie zijn grafsteen zo had vermorzeld.

De witregel hoort hier ook niet en in de eerste zin kunnen twee komma's weg:
Ik had, toen ik ‘s avonds terugging, over het hek klom en over de begraafplaats liep, geen camera’s gezien.
De laatste twee zinnen horen aan elkaar:
Ik hoopte dat ze die inderdaad niet hadden en dat ze er nooit achter zouden komen wie zijn grafsteen zo had vermorzeld.

Goden, wat een geweldig gevoel was dat geweest.   ---> deze zin leest nu alsof je wil zeggen dat het een geweldig gevoel zou zijn geweest als ze erachter zouden zijn gekomen. Je bedoelt echter te zeggen dat het vermorzelen zo'n geweldig gevoel was. Het woordje "geweest" zou ik daarom weghalen. 

Ik hoopte dat ze die inderdaad niet hadden. En dat ze er nooit achter zouden komen wie zijn grafsteen zo had vermorzeld. Goden, wat een geweldig gevoel was dat geweest.  ---> Persoonlijk vind ik deze zinnen niet veel toevoegen, in de zinnen erna vertel je namelijk ook dat je de grafsteen hebt vernield. Ik zou achter die zin zetten dat het een geweldig gevoel was.

Hoi Tigara, het leest een stuk beter zo. Goed gedaan.

Dag Tigara, 

Welkom op het forum. Ik heb besloten om op je tweede versie te reageren! 

De opdracht vind ik goed geslaagd, dit is hoe ik de opdracht heb bedoeld. Wel mis ik wat spanning in je verhaal. Vanaf de eerste zinnen weten we eigenlijk al waar het verhaal naartoe zal gaan. Probeer wat spannende elementen toe te voegen door iets meer informatie weg te laten, of een verrassend, uniek element toe te voegen. 

Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt!

Hoi Tigara, welkom ook van mijn kant. Je plaatst meteen een heftige binnenkomer, ik las hem graag. De emotie spat van het scherm en ik kan goed leven met de conclusie dat het zo goed is voor jouw hp. Dat is ook mijn conclusie over jouw verhaal; goed gedaan!

Je verhaal raakt me. Het begin vind ik het sterkst. Vergeleken met de eerste alinea vind ik de zinnen in de derde alinea iets minder fraai geformuleerd. Het woord 'mokkel' valt voor mij uit de toon. Het niet gezien worden (door vader) en mogelijk wel gezien worden (door de camera) vind ik interessant en zou je wellicht verder kunnen uitwerken.

Als je spanning wilt toevoegen zou je de lezer kunnen verleiden om te denken dat je hp haar vader heeft omgebracht. Je zou dan meer de nadruk kunnen leggen op het wapen, de ontlading van woede en het risico om betrapt te worden (bijvoorbeeld door de vraag op te werpen wat daarvan de consequenties zouden zijn, zonder die te beantwoorden) en eindigen met de zin dat er van de grafsteen niets herkenbaars meer over was. Daarmee wordt het echter een heel ander verhaal. Niet noodzakelijk beter of slechter, maar wel anders dan wat jij waarschijnlijk in je hoofd had.