#441 - Niet alles is wat het lijkt

Het is de trouwdag van mijn ouders, Jonathan & Patricia. Zij hebben mijn vriendin, Melissa, en mij uitgenodigd voor het diner.

“Zal ik even helpen met de afwas?” vraagt Melissa, wanneer ze met de lege ovenschaal mijn moeder achterna loopt. Heel typerend blijven de mannen zitten, terwijl de vrouwen naar de keuken vertrekken.

Geïrriteerd kijk ik hen na.

“Schijnheilig kreng” is het eerste wat in mij opkomt.

“Kan je nog even twee koude pilsjes komen brengen?”  roept Jonathan richting de keuken. Ondertussen merkt mijn vader mijn geërgerde gelaatsuitdrukking op.

“Is er iets, jongen?”

In eerste instantie wil ik het er niet over hebben, maar lukt het niet om mijzelf in te houden.

“Het is Melissa, ze houdt iets voor mij achter” fluister ik.

Zachtjes vertel ik mijn vader dat ik al een tijdje rondloop met het idee dat ze iets voor mij achterhoud. Vorige week, werd dit bevestigd toen ik haar telefoon vond.

“In een pop-up zag ik een merkwaardig appje van iemand genaamd X. “Ik verlang er naar om je weer te zien.” Haar mobieltje was vergrendeld, waardoor ik het bericht niet verder kon inspecteren. Ik werd er onrustig door. Gelijk moest ik denken aan haar ex Mitchell. Ook al ben ik een enorme zenuwpees en had ik elk mogelijk scenario in mijn hoofd geschetst, weigerde ik haar hiermee te confronteren. Nu knaagt de achterdocht aan mij.”

Jonathan schrikt van het verontrustende verhaal van zijn zoon. Nog voordat hij kan reageren gaat de deurbel. Vrij opmerkelijk, aangezien ze vanavond geen andere gasten meer verwachten.

“Doe jij open, Jona?” hoor ik vanuit de keuken.

In de tijd dat mijn vader zich naar de deur begeeft komt Melissa aan lopen met twee flesjes Heineken. Nog voordat ze het op tafel kan zetten stormt er iemand de woonkamer binnen. Het is Mitchell.

Witheet van woede schiet ik overeind. “Wat doe jij hier?!”  

“Luister goed, jongen. Dit ga je interessant vinden.”  Zijn Mitchells woorden, terwijl hij mij met een strakke blik aankijkt.

Mitchell grijpt naar zijn binnenzak, haalt een envelop tevoorschijn en smijt die op de eettafel. Er valt een onaangename stilte. Melissa, mijn ouders en ik staan perplex van de situatie die zich zonet heeft afgespeeld. In een fractie van een seconde grijp ik de envelop. De inhoud ervan laat mijn ogen schieten van vuur. Onwetend naar wie mijn woede meer uit moet gaan. Mijn sletterige vriendin of mijn vader, de viespeuk.