#441 vijftien jaar - laatste alinea herschreven

De huidige voorzitter sluit af: ‘.. en we verbreden het talud, dan geef ik nu het woord aan Karel.  
Karel begint: ‘Bstmnsn.’ 
   ‘Duidelijker, Karel, we verstaan je niet,’ klinkt uit de zaal.  
   ‘Het huidige bestuur van onze mooie volkstuinvereniging doet zijn werk niet goed, daarom zitten we hier, we kiezen een nieuw bestuur.’ 
Er is geroezemoes, kan dat zomaar?  
Petra, zestig, verstandig, neemt de microfoon: ‘De procedure luidt: we stemmen óf het huidige bestuur weg moet. Zo ja, dan kiezen we een tijdelijk bestuur. Vervolgens schrijven we verkiezingen uit.’ 
Ze overhandigt de microfoon aan Karel.  
   ‘Zo is het. Jullie weten dat het alleen om de voorzitter gaat, de rest blijft,’ zegt Karel. 
Petra neemt weer de microfoon: ‘We stemmen over het gehele bestuur.’ 
De zaal is onrustig, hoe gaat dit verder?   
Dan opent de zaaldeur, er staat een vrouw.  
   ‘O, nee’, zegt mijn buurvrouw. 
De vrouw loopt naar Karel: ‘Mag ik de microfoon?’ 
Karel twijfelt, maar ze dringt aan: ‘Eén minuutje?’  
   ‘Ik geef de microfoon aan mevrouw.’  
   ‘Ik ben Desiree van tuin 5xx. Jullie kennen mijn man, de hovenier.’ 
We knikken.  
   ‘Hij bazuint rond dat ik hem al vijftien jaar geen seks geef.’ 
Mijn buurvrouw fluistert: ‘Ja, dat zei hij ook tegen mij.’ 
Petra zegt: ‘Dit hoort niet binnen deze vergadering.’ 
   ‘Vind jij dat een vrouw een man seks moet geven?’, vraagt Desiree.  
   ‘Het punt staat niet op de agenda,’ zegt Petra. 
   ‘Staat het ooit ergens op de agenda?’, vraagt Desiree.  
Wij zijn stil, maar dan grinnikt Petra: ‘Dat ben ik met je eens, het staat nooit op de agenda.’ 
  ‘Hoeveel vrouwen viel hij hier lastig met zijn zielige praatjes, met hoeveel mannen maakte hij er flauwe grappen over? Durven jullie je hand op te steken?’ Desiree kijkt de zaal in. Een paar mensen neigen. Lijkt het.  
   ‘Wist het bestuur ervan, Karel, is er geklaagd?’  
   ‘Ik weet niet.’ 
Desiree herhaalt: ‘Ik weet niet? Of wil je het niet zeggen?’ 
Karel zegt: ‘Ik ben nu geen voorzitter.’ 
Desiree zegt: ‘Wie zat hier vijftien jaar lang elke zaterdagochtend, met zijn vaste kliek?’ 
Karel zegt: ‘Iedereen was welkom.’ 
Desiree vraagt: ‘Ook vrouwen die lastiggevallen werden?’ 
Karel schouderschokt. 
   ‘En jij?’, vraagt Desiree aan de huidige voorzitter.  
   ‘Ik bemoei me niet met leden,’ antwoordt hij.  
   ‘Misschien ben je daarom geen goede voorzitter,’ zegt Karel.  
Desiree zegt: ‘Karel, ik volg je al jaren als voorzitter. Je kan het echt, ik zou graag op je stemmen. Maar, wat zou jij doen als je hoort dat mannen vrouwen lastigvallen op de tuin? Heeft er nooit iemand geklaagd? Of wilde je het niet horen, was het onhandig, kwam het niet uit? Durfde niemand het te melden omdat de vrouw in kwestie dan weggekeken zou worden door jullie zaterdagochtendgroep? Hoe wil je dit soort zaken aanpakken, als we jou weer als voorzitter kiezen? Of wil jij ook alleen het talud breder maken?’  

__________________________________________________________________________________

De huidige voorzitter sluit af: ‘.. en we verbreden het talud, dan geef ik nu het woord aan Karel.
Karel begint: ‘Bstmnsn.’
    ‘Duidelijker, Karel, we verstaan je niet,’ klinkt uit de zaal.
    ‘Het huidige bestuur van onze mooie volkstuinvereniging doet zijn werk niet goed, daarom zitten we hier, we kiezen een nieuw bestuur.’
Er is geroezemoes, kan dat zomaar?
Petra, zestig, verstandig, neemt de microfoon: ‘De procedure luidt: we stemmen óf het huidige bestuur weg moet. Zo ja, dan kiezen we een tijdelijk bestuur. Vervolgens schrijven we verkiezingen uit.’
Ze overhandigt de microfoon aan Karel.
    ‘Zo is het. Jullie weten dat het alleen om de voorzitter gaat, de rest blijft,’ zegt Karel.
Petra neemt weer de microfoon: ‘We stemmen over het gehele bestuur.’
De zaal is onrustig, hoe gaat dit verder?  
Dan opent de zaaldeur, er staat een vrouw.
    ‘O, nee’, zegt mijn buurvrouw.
De vrouw loopt naar Karel: ‘Mag ik de microfoon?’
Karel twijfelt, maar ze dringt aan: ‘Eén minuutje?’
    ‘Ik geef de microfoon aan mevrouw.’
    ‘Ik ben Desiree van tuin 57. Jullie kennen mijn man, de hovenier.’
We knikken.
    ‘Hij bazuint rond dat ik hem al vijftien jaar geen seks geef.’
Mijn buurvrouw fluistert: ‘Ja, dat zei hij ook tegen mij.’
Petra zegt: ‘Dit hoort niet binnen deze vergadering.’     
    ‘Vind jij dat een vrouw een man seks moet geven?’, vraagt Desiree.
    ‘Het punt staat niet op de agenda,’ zegt Petra.
    ‘Staat het ooit ergens op de agenda?’, vraagt Desiree.
Wij zijn stil, maar dan grinnikt Petra: ‘Dat ben ik met je eens, het staat nooit op de agenda.’
    ‘Hoeveel vrouwen probeerde hij hier te verleiden met zijn zielige praatjes, met hoeveel mannen maakte hij er flauwe grappen over? Durven jullie je hand op te steken?’ Desiree kijkt de zaal in. Een paar mensen neigen. Lijkt het.
    ‘Wist het bestuur ervan, Karel, is er geklaagd?’
    ‘Ik weet niet.’
Desiree herhaalt: ‘Ik weet niet? Of wil je het niet zeggen?’
Karel zegt: ‘Ik ben nu geen voorzitter.’
Desiree zegt: ‘Wie zat hier vijftien jaar lang elke zaterdagochtend, met zijn vaste kliek?’
Karel zegt: ‘Iedereen was welkom.’
Desiree vraagt: ‘Ook vrouwen die lastiggevallen werden?’
Karel haalt zijn schouders op.
    ‘En jij?’, vraagt Desiree aan de huidige voorzitter.
    ‘Ik bemoei me niet met leden,’ antwoordt hij.
    ‘Daarom willen we je weg hebben,’ zegt Karel.
Petra neemt de microfoon: ‘We schorsen de vergadering. Neem wat te drinken, we vervolgen over een half uur.’