Hoi Esmee, het idee achter het verhaal vind ik goed gevonden. Het verhaal zelf komt voor mij niet helemaal over. De emotie gaat aan mij verloren door de vele uitleg, maar wellicht zijn de andere forumleden een andere mening toegedaan.
Probeer zoveel mogelijk alinea's te maken en niet tussen elke zin een witregel te zetten. Een witregel heeft een functie in een verhaal.
Kijk ook eens naar de verhalen van de andere forumleden, daar leer je ook veel van.

Om 10:30 rijden --->  10.30 uur 

We rijden naar mijn grootmoeder. Afscheid nemen want ze is overleden.  ---> achter nemen hoort nog een komma. De tweede zin leest voor mij te veel als uitleg. Het blijkt later uit het verhaal wel waarom je daar naar toe gaat.

Zij ontkent twee dingen waarvan ik weet dat ze gebeurd zijn. Zo ontkent ze de realiteit. Geheel klaar ben ik met mijn moederfiguur.  ---> je schrijft dat ze twee dingen ontkent, maar je noemt er maar één. 
Het woord moederfiguur stoort me enigszins in de tekst. Als je aangeeft dat ze voor  jou geen moeder meer is en haar daarna steevast bij haar voornaam noemt, vind ik dat mooier lezen.

Ik en mijn partner stappen uit. ---> normaal noem je jezelf nooit als eerste. Dus: Mijn partner en ik stappen uit

Onze aanwezigheid wordt opeens opgemerkt door mijn broer. Hij geeft Carina een stomp. ---> het woord "opeens" zou je ook weg kunnen laten.

Carina’s mond valt open van verbazing. Wat zou ze doen? Op me afstormen of het nodige respect voor moeke hebben.  ---> naar mijn idee kun je de laatste twee zinnen weg kunnen laten. Dat is iets wat wij als lezer zelf af moeten vragen.

Op een rustige manier geef ik antwoord ‘Ten eerste, ik heet niet meer Kim. Daar hebben jij en mijn vaderfiguur voor gezorgd.  --> achter antwoord hoort nog een punt. Verder zou ik erbij zetten wat je naam dan wel is, maar behalve dat vind ik het een wat vreemde uitspraak. Waarom je voornaam veranderen?
 

Hoi Esmée, 

Je hebt het lgbti-personage mooi maar subtiel in je verhaal verwerkt! In een enkele zin maak je de identiteit van dit personage duidelijk, waardoor het ook meteen in een zin duidelijk is wat het conflict (geweest) is met de ouders. 

Ik stoor me een beetje aan het gebruik van het woord moederfiguur. Om het letterlijk in de mond te nemen, klinkt het erg geforceerd, want het wordt bijna nooit actief gebruikt. Als dat wel zo is, dan is het vaak in de context die juist tegenovergesteld is aan de manier waarop je personage het bedoelt. 
Een moeder-of vaderfiguur is niemand die niet je biologische ouder is, maar wel de liefde en ondersteuning geeft die je van een biologische vader of moeder verwacht. 
Je gebruik van dat woord geeft wel aan dat er spanningen zijn, juist omdat het zo'n ongewoon woord is, dat moet ik je nageven. Maar toch leest het erg geforceerd. Alsof je hebt gedacht: 'Als ik het woord met het meeste gewicht zoek, dan krijgt het conflict als vanzelf ook meer/ het meeste gewicht.'
In theorie zou je daar gelijk in hebben, maar je bereikt het niet op een manier die de tekst vlotter laat lezen. Bij schrijven is het vrijwel altijd zo dat je als je 'het erom doet', het je tekst alleen maar vertraagt. Helaas is dat hier ook zo. 

Inhoudelijk vind ik je verhaal erg mooi! Je beschrijft mooi welke spanningen er precies spelen en hoe die kunnen ontstaan of uit de hand kunnen lopen als daar jaren overheen gaan of als ze worden opgekropt. 

Dit is een verhaal met nog wat verbeterpuntjes, maar met een veelbelovende basis! 

Groet, 

Nadine

Ik sluit me aan bij Nadine. Door de 'moederfiguur' en 'vaderfiguur' houd je mij wat op afstand. Eén keer benoemen lijkt me genoeg, of bijvoorbeeld 'de vrouw die zich mijn moeder noemt'. 

Het onderliggende verhaal heeft veel emotionele spanning. Als je me iets meer meeneemt in het verhaal, zal ik die emoties ook meer 'doorvoelen'.

Mooi dat je het schrijft vanuit de bezoeker zelf. De titel kan denk ik sterker. Hij kan dubbelzinnig gelezen worden en dat lijkt me bij een verhaal waar misbruik benoemd wordt niet handig.