Knap als ze iets hoort druppen terwijl ze niet naast haar zit tussen de discussie door. Ik heb een beetje moeite met de mannen die op hoog tempo de zaal uit lopen. Laat ze dan rennen of gewoon de zaal uit lopen. Waarom de haast? Ze doen toch verder niets. Eind goed, al goed.

Hoi Margriet, 

Erg leuk bedacht!

De opzet van twee vrouwen die daarna als vrouwen ook een band aan kunnen gaan in zo'n turbulent moment is mooi beschreven. Je laat vooraf al blijken dat dat gaat komen met een enkele, subtiele zin. 
Ik weet niet hoe lang die vergadering duurde, maar de eerste weeën en een bevalling binnen een vergadering klinkt wel als een razendsnelle bevalling. Dat geeft niet, een beetje creatieve vrijheid mag je jezelf wel geven. 
Het is wel jammer dat de aankomende bevalling er net iets te dik bovenop ligt. Als iemand al negen maanden zwanger is, dan zie je dat: dat is niet meer het beginnende buikje van een aantal maanden dat men laat afvragen: zwaar of zwanger? Als je personage met negen maanden nog afvraagt of het een zwangerschap is of niet, dan weet je dat die zwangerschap niet lang meer gaat duren. ;) 
Je kan dat ietsje ongedwongener maken door het je personage te laten opmerken en daar iets van te vinden.
'Zo ver in de zwangerschap en dan nog werken? wat een gedreven/onvoorzichtige/ schaamteloze/ ambitieuze... vrouw!'
Dan geef je je personages meteen iets meer karakter en kan je de eerder genoemde band nog meer aansterken. 
Ik vind Hilde schreeuwt: ‘rot op, mannen!’ en knijpt mijn hand nog harder vast. ‘Ik blijf bij je, Hilde.  wat dat betreft heel mooi op elkaar volgen, dat laat die band echt zien. 

De laatste twee zinnen vormen een mooi slot van een ontroerend verhaal. 

Goed gedaan. 

Groet, 

Nadine

Hoi Margriet,

Welkom op het forum met een goed eerste verhaal. Het er iets te dik bovenop liggen van de aankomende bevalling, daar ben ik het wel mee eens. 

Hoi Margriet, welkom op het forum. Een interessant verhaal, goed gevonden. Dat is inderdaad nog een min of meer onverwachte komst. Graag gelezen.

Waar ik op haakte was het veelvuldig noemen van met name de naam Hilde. Als het duidelijk is om wie het gaat, kun je ook zij of haar zeggen. Of hij, in het geval van Stijn op het einde.
Het noemen van de naam van het kind is niet logisch. De ik-persoon kan dat niet weten, tenzij je die naam noemt eerder in het verhaal. Bijvoorbeeld om Hilde wat af te leiden. 'Weet je al wat het gaat worden?' en dat Hilde dan vertelt dat het een jongetje is en dat hij Robin gaat heten. Zoiets.

Ik glimlach naar haar: ‘fijn dat je er bent, Hilde.’  ---> na een dubbele punt moet het eerste woord van een gesproken zin met een hoofdletter geschreven worden.
Hilde schreeuwt: ‘rot op, mannen!’ ---> hier idem.

‘Mijn vliezen breken!’  ---> je weet niet dat je vliezen gaan breken, je merkt het pas als ze gebroken zijn. Dat gaat niet met druppen gepaard, maar meteen met het verlies van behoorlijk wat vruchtwater. De zin moet hier dus zijn: 'Mijn vliezen zijn gebroken!'

Ze vertelt, dat verschillende teamleden behoefde hebben aan meer kennis.  ---> de komma mag hier weg.

okee?’ ---> de juiste notatie is OK of oké

De gesproken zinnen lezen beter als je ze op een nieuwe regel begint. Dan is het overzichtelijker wie wat zegt. Zoals in de laatste alinea:

Hilde probeert iets te zeggen, haar stem stokt. ‘Mijn vliezen breken!’
Ik loop naar haar toe en zeg: ‘Stijn, bel BHV!’
Stijn pakt zijn mobiel. De andere mannen lopen in hoog tempo de ruimte uit. Ik leg mijn handen op haar schouders en masseer haar. Ze kijkt half om naar me.
‘Het komt goed, Hilde. Wat is het wachtwoord van je telefoon? Dan bel ik je verloskundige.’
Ze geeft me het nummer. Ik hou haar klamme hand vast en bel.
‘De verloskundige komt eraan, nog even volhouden.’ Hilde knikt en kreunt.
Er komen twee mannelijke BHV’ers binnen. Ze vragen Hilde om te wachten met persen. Hilde knijpt mijn hand vast. De mannen willen me wegsturen.
Hilde schreeuwt: ‘rot op, mannen!’ en knijpt mijn hand nog harder vast. ‘Ik blijf bij je, Hilde.’
De deur gaat open. De verloskundige komt binnen. Ze geeft me een hand: ‘Hallo, ik ben Elly. Ik neem het van je over, okee?’
Hilde laat mijn hand los. Ik loop een stuk naar achteren en kijk om. Hilde gaat liggen en perst. Na een tijd komt de baby eruit. Hilde huilt, ik ook. Robin is geboren.

Hoi Margriet, ik vind het niet direct een verbetering. Ik zie nu vooral veel witregels in je tekst Een witregel heeft een duidelijke functie in een verhaal, om een nieuwe alinea aan te geven of een sprong in de tijd.
Bij een herschrijf is het handig om de oude tekst te laten laten staan en de herschrijf erboven te zetten. Dan zien de lezers wat je veranderd hebt.

‘Hoeveel weken nog?’ ‘Drie. Ik zat al thuis. Meneer van Akker belde of ik hem nu toch kon vervangen.’ Ik zucht: ‘Mannen.’   ---> Ook voor dit stuk geldt dat gesproken zinnen per spreker op een nieuwe regel horen te staan.

Ik hou haar klamme hand vast en bel. ‘Heet de baby Robin?’ ‘Ja.’ ‘De verloskundige komt eraan, nog even volhouden.’ ---> hier idem.

‘Heet de baby Robin?’ ---> dit vind ik vreemd lezen. De naam is niet eerder gevallen, hoe kan de ik-persoon er dan naar vragen? Het voegt voor het verhaal niet veel toe om de naam te noemen. 

Na een paar uur komt de baby eruit. Hilde huilt, ik ook. Robin is geboren. ---> dit viel me ook nog op. Als de vliezen zijn gebroken, zal een verloskundige telefonisch adviseren om naar het ziekenhuis te gaan. Ze zal in geen geval de vrouw uren in een vergaderzaal laten liggen om een kind te baren. Ook als de weeën op gang komen, zal ze het advies geven om naar het ziekenhuis te gaan. Als dat niet meer lukt, is het bellen van een ambulance verstandiger dan het bellen van verloskundige.

GG Margriet, de op en aanmerkingen van hierboven eens.

Met een enter krijg je een witregel. Met shift+enter kom je op de volgende regel.

Ik zie de eerdere versie niet, maar heb het idee dat daar qua plot wat meer verrassing inzat. Dit verhaal is vrij rechttoe rechtaan. Vanaf het begin zie je waar het zal gaan eindigen. Op zich hoeft dat niet erg te zijn, maar ik mis de spanningsopbouw. Misschien kun je de verteller in een positie zetten dat zij al bang is dat het kind zo gaat komen en vandaaruit inzoomen op bijv. het zenuwtrekje bij het oog van Hilde, het zweetdruppels dat uit het haar bij Hilde's slaap druipt, de hand die toch wel erg vaak naar de buik grijpt, de adem die tijdens haar zinnen iets vaak stokt en met een pufje weer ontsnapt etc.

Qua schrijfstijl vind ik het een mooie eerste bijdrage. Ik ben benieuwd naar volgende verhalen.