#441 Complotbrein

 

Alles ging naar behoren: de grote baas was op zakenreis, de gebakken zalm met citroensaus was nog warm, Wayne Shorter speelde op de radio een saxofoonsolo, en de kuisheidskooi en de handboeien lagen alvast op bed.

Ik had voor mezelf een glas witte wijn ingeschonken. Ik wilde iets zeggen, maar ze bracht haar wijsvinger aan mijn lippen. Er was net een pianosolo begonnen. We luisterden in stilte, met onze ogen gesloten, toen de deurbel opeens afging. Ik trok mijn pistool uit de holster, en sloop op de voordeur af, als een ninja.

Het was Jackson. Zijn pompadoer was uit vorm, en hij had dikke wallen onder zijn ogen.

“Wat ben je aan het eten?” vroeg hij terwijl hij de huiskamer binnenliep.

“Zalm. Citroensaus.”

“Als er soja inzit, moet je het niet eten.”

“Oh Jezus, niet dit weer.”

“Het is allemaal onderdeel van een complot. Het eindpunt is de totale feminisatie van de man, zodat we straks geen kinderen meer kunnen maken. Dan word de hele boel overgenomen door de radicaalfeministische wereldorde, en worden alle kinderen in reageerbuisjes gekweekt.”

“Jackson, jouw familie komt uit de Filipijnen, mijn moeder is Japans. We doen overal sojasaus op.”

“Ik voel me tegenwoordig altijd moe en zwak. Dat moet wel door de sojasaus komen. Ze stoppen er tegenwoordig allemaal extra fyto-oestrogenen in, en daar krijg je melktieten van.”

Ik zuchtte. “Wie bedoel je met ‘ze’?”

“Je weet wie ik bedoel.”

“Als je over de globalisten begint, gooi ik je het raam uit.”

“Waarom dan? Ze doen het toch?”

“Globalisten, de elite, de cabal, de bankiers. Joden.”

Jackson wilde iets zeggen , maar begon toen te blozen. Mijn vaders achternaam is Winkler. Hij is Joods. Zijn ouders zijn Nazi-Duitsland ontvlucht, en hebben daarbij al hun bezittingen moeten verkopen.

“Sorry dat ik over de jeweetwels begon, ik was vergeten dat…”

Ik wapperde met mijn pistool. Hij klapte dicht.

“Morgen.” zei ik. “Aan de top van de heuvel, waar we altijd afspreken. Dan heb ik tijd voor je.”

Hij knikte.

Toen ik zeker wist dat hij weg was, ging ik weer aan tafel zitten. We moesten allebei zuchten. Ze had geen zin meer in de kuisheidskooi en de handboeien, en ik eigenlijk ook niet. Jackson was geen slecht mens, maar hij was wel goedgelovig. Van antisemitische hondenfluitjes tot kindermisbruik.

“Hij heeft een moeilijk leven gehad.” zei ik. Ze knikte zachtjes, en kneep in mijn hand.

“Straks word de zalm koud.”

“Koud is het ook lekker.”