#440 - Misschien toch niet zo gek

”Mocht Joop ooit mijn brief lezen, ben ik er zeker van dat ik de volgende dag niet meer leef." Dat was de laatste zin die mijn beste vriendin Pien door de telefoon fluisterde. Ik bedoel, ze is niet dood of vermist of zo. Maar ze heeft al een tijdje niks van haar laten horen. Ik zie haar nog weleens wat posten op instagram. Ze heeft soms van die gekke waan ideeën over mensen.

Laatst vertelde ze me dat er een man in het café zat die haar meer dan 10 minuten aanstaarde. Hij bleek van een afstand al helemaal in haar ‘aura’ te zitten. Kan me niet voorstellen dat Pien maar een fractie van een seconde aan aandacht heeft gekregen. Maar goed, dat doet er natuurlijk niet toe. Soms denk ik dat ze beter af is in een kliniek in plaats van dat Joop telkens voor haar moet zorgen. Joop is een goede man, zelfs soms té goed voor iemand die nog vele jaren voor zich heeft. Al 7 jaar neemt hij een last op z’n schouders mee. Alles voor de liefde. Mocht Joop ooit weer vrijgezel zijn dan til ik hem op en neem ik hem mee in het huwelijksbootje. Oh en, natuurlijk niet te vergeten, sla ik mijn jas om zich heen om hem warm te houden in het vreselijke koude Nederlanden. Vrouwen doen dat toch graag tegenwoordig? De man pleasen, zonder enig idee te hebben wat ze nou eigenlijk nog zelf van de man willen? Lijkt me wel grappig eens de rollen om te draaien. Leuk voor een film.

De zon komt op. Ik lig al uren wakker naast mijn man, Herman. De laatste paar uren van zijn nachtrust is hij altijd aan het snurken. Hij heeft dan een bepaalde positie ingenomen waarvan ik me vaak afvraag of het wel zo’n goed idee is. Alhoewel, natuurlijk denkt ie in zijn slaap niet na hoe die zal liggen. Afijn, ik zat dus al een paar uur te mijmeren. Ik heb zin om iets geks te doen. Gewoon te gaan scheiden. De man ten huwelijk vragen en dan opnieuw het huwelijksbootje inspringen.

Herman pakt mijn hand vast alsof hij m’n gedachtes in zijn dromen hoort. Ik draai me naar hem toe en op mijn zij kijk ik naar zijn slapende kop. “Schat? Zullen we gaan scheiden?” zei ik heel zachtjes. Zie je, Herman hoort me wel. Hij doet zijn ogen half open en brabbelt een beetje.
“Heb je met gehoord?”
‘Ehm, jawel, maar kunnen we dit straks niet bespreken met elkaar? Het is zo vroeg.’ Herman kijkt naar me zonder een kus te geven. Hij gaat rechtop zitten, pakt zijn telefoon en zit een beetje op dat ding te spelen. Een kwartier met doodse stilte. Geen kus, geen woord, niks. 

“Ik moet je wat vertellen Estelle” zegt Herman met een bibberende stem. Ik kijk overvallen naar zijn mooie hoofd. Shit, misschien heb ik iets aangewakkerd. Misschien wil hij door mij gaan scheiden omdat ik zei dat ik wil scheiden, maar het was maar een grap. “Ik heb met Pien gesproken. We zijn al een tijdje bezig.” Ik kijk hem star aan. “Ze heeft me ten huwelijk gevraagd. Gisteravond. Ik weet Estelle, je schrikt ervan. Je denkt dat ze gek is, maar ik denk dat jij hulp moet gaan zoeken. Mijn grens is bereikt. Joop is ook allang dood, en jij blijft maar over hem praten hoe een geweldige man hij is. Het heeft me zo onzeker gemaakt.” Herman pakt zijn telefoon en laat een filmpje zien. “Kijk Estelle, ze heeft het laten opnemen. Het is toch geweldig, dat zo’n vrouw je laat stralen na al die jaren. Ze ging op haar knieën en daarna gingen we uiteten. Echt een schitterende ring had ze uitgekozen.” Estelle ziet hoe Pien op haar knieën gaat waar Herman vervolgens ja op zegt. “Dit is niet te geloven!” schreeuw ik uit.