Lid sinds

1 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

opdracht #440 - huwelijksaanzoek

 

Arranged marriage 

Ik weet even niet wat te doen met mijn gevoel. Ik voel me hier allesbehalve goed bij. Ik weet dat ik moet. Ik weet dat ik het niet kan. Ik word verondersteld te leven naar de waarden en normen van mijn ouders. Ik kan hier niet aan ontsnappen. Mijn gevoel gaat uit naar een vrouw, niet naar een man. Toch verwacht moeder dat ik met een man trouw. Verscheurd door mijn emoties door een dwanghuwelijk ga ik naar beneden. Zeker maar toch onzeker sluip ik de trap af. Deze kraakt. Ik weet welke treden dus ik ontwijk ze. De geur van karbonade reikt mijn neusvleugels. Water in de mond. Waarom is dit zo moeilijk? Ik hou van mijn ouders. Ze zijn mijn alles. Wat ik hen wil gaan vertellen slaat in als een bom. Echter kan ik er niet meer onderuit. Ze gaan me uithuwelijken. Ze hebben al een kandidaat.

‘Vader,’ stamel ik. Hem naderend omdat hij meer begrip zal tonen. ‘Ik ga je iets vertellen papa’ vertel ik onzeker. ‘Ik ben nog niet klaar om te trouwen met hem.’ Hij kijkt op. Kijkt me aan. ‘Sssttt, wil je het nog even niet tegen mama vertellen?’ vraag ik. Ik zie een teleurgestelde blik in zijn ogen. Een vragende blik. ‘Ik weet dat ik veel van je vraag, maar wil je even luisteren?’

Hij gebaart me te gaan zitten. Ik zet me tegenover hem, in kleermakerszit. Slaak een zucht. De woorden beginnen te komen. Al zacht fluister ik papa toe ‘Ik wil niet trouwen met Ismaël. Ik kan dat niet. Ik kan mijn hart alleen openzetten voor… meisjes…’ Een lange stilte valt. Ik kijk vader aan. ‘Meisje,’ antwoordt hij, ‘dit gaat je moeder niet leuk vinden. Ismaël is een goede kandidaat voor je. Hij is rijk, heeft een goede baan. Zijn ouders hebben een goed draaiende zaak… kindje wat wil je nog meer?’ Recht in zijn ogen kijkend barst ik in tranen uit. Vader ziet dat het diep zit. Dat ik ongelukkig ben. Zijn kwartje is nog niet helemaal gevallen… ‘Papa, ik word verliefd op meisjes, op vrouwen. Ik wil helemaal niet trouwen. Zeker al niet met een man. Probeer me te begrijpen papa…’ snik ik.  ‘Alsjeblieft zie me…’

Vader schraapt zijn baard en keel. Wat hij wil zeggen slikt hij in. Hij kijkt naar de grond.

 

 

 

 

 

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Esmee, fijn dat je ook met de opdracht van deze week meedoet. Je zult merken dat je verhaal bij de opdracht van vorige week minder aandacht krijgt, omdat iedereen met de opdracht van deze week bezig is.
Het onderwerp van je verhaal vind ik heel mooi gevonden, maar het komt voor mij niet goed tot zijn recht. Door de korte zinnen kom ik niet echt in de flow en emotie van het verhaal, maar dat is ongetwijfeld persoonlijk en zullen andere lezers dat anders ervaren.

Veel zinnen beginnen met ik + werkwoord (ik weet, ik word, ik kan, ik zet, ik ben, ik zie). Door de zinnen iets anders te formuleren, kun je dat voorkomen. Bijvoorbeeld: 
Ik zet me tegenover hem, in kleermakerszit. --> In kleermakerszit ga ik tegenover hem zitten. 

Deze kraakt. Ik weet welke treden dus ik ontwijk ze. De geur van karbonade reikt mijn neusvleugels. Water in de mond. ---> dit voegt voor mij niets toe, je doet er verder niets mee.

‘Vader,’ stamelde ik. Hem naderend omdat hij meer begrip zal tonen. ---> dit leest vreemd, bovendien is het zo geen complete zin. Ik denk dat je bedoelt: 
‘Vader,’ stamelde ik, hem naderend in de hoop dat hij meer begrip zal tonen.

‘Ik ga je iets vertellen papa’ vertel ik onzeker. ---> achter papa hoort nog een komma. Zie link verderop.

Al zacht fluister ik papa toe ‘Ik wil niet trouwen met Ismaël. ---> achter toe hoort een dubbele punt. 

Ik kan mijn hart alleen openzetten voor… meiden…’ ---> het woord "meiden" stoort me in deze zin. Zoiets zeg je tegen vrienden, niet tegen je vader, niet als deze zoveel respect afdwingt. "vrouwen" vind ik dan meer gepast. Kijk voor het gebruik van het beletselteken bij de link hieronder.

Probeer me te begrijpen papa…’ snik ik.  ‘Alsjeblieft zie me…’ ---> achter begrijpen hoort nog een komma. Het gebruik van het beletselteken is hier niet nodig en achter papa hoort nog een komma.  Voor een beletselteken hoort een spatie, tenzij je het gebruikt om een woord af te breken. Misschien heb je iets aan de uitleg bij deze linkjes.
https://onzetaal.nl/taalloket/beletselteken
https://onzetaal.nl/taalloket/aanhalingstekens-en-leestekens

Zet je eigen titel in de werkbalk (waar je nu de titel van de opdracht hebt gezet), dan valt je verhaal beter op in het overzicht.
Dat kun je doen met de knop "Bewerken" bovenaan je verhaal.

 

Lid sinds

5 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi dat je dit onderwerp aansnijd in je verhaal.

Ik sluit mij aan bij de opmerkingen van Fief. Alleen uit de link begrijp ik dat het weglaten van een spatie voor beletseltekens niet fout is. Dat sommige uitgeverijen er geen spatie voor zetten.
Nog een tip: ‘Vader,’ stamelde ik. -> stamel ( het hele verhaal is in tegenwoordige tijd geschreven)

 

Lid sinds

4 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Esmée, 

Dank voor je inzending. Hier zijn mijn tips. 

Het is een aangrijpend verhaal, maar in de eerste alinea krijgen we zoveel informatie in onze schoot geworpen, dat het al snel eeen beetje saai wordt. Als lezer willen we als het ware ‘puzzelen’. Dat zou je kunnen krijgen door meer informatie weg te laten, en meer beeldend te vertellen, zoals je dat in de alinea’s daarna hebt gedaan.

Wat ik ook opmerkelijk vind: vaak is het toch zo dat de vader in de gezinnen waar meisjes worden uitgehuwelijkt het juist eens zijn met deze beslissing? Dit kan ik verkeerd hebben hoor, maar dat vroeg ik mij af. 

Ook vind ik het open einde niet erg bevredigend, wat gaat er nu precies gebeuren? En rekent de hoofdpersoon dat haar vader aan?

Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt!

Lid sinds

1 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Beste Fief, Marion en Anna,

Ik dank jullie hartelijk voor jullie opbouwende kritiek. Ik neem deze zeker allemaal mee voor de volgende opdrachten.
Ik ben beginnend auteur en heb nog heel wat te leren. Ben nog wat aan het oefenen op het schrijven op zich. Maar probeer wekelijks de opdrachten mee te doen. Nogmaals bedankt.