Pagina uit een dagboek:

September 2022

Maandagavond 7 uur.

Ik denk er vaak aan. Het gebrek. Het gemis. Niet meer kunnen doen wat ik wil.

Wil ik dit? Het antwoord is al lang een duidelijke nee. Mezelf de vraag stellend waarom ik niet overeind kan blijven verteerd me opnieuw. Ik heb er moeite mee. Steeds teneer geduwd door de beweging. Door het ongeluk. Gebukt eronder leef ik met de gevolgen. Met beperkte energie tracht ik mijn dag rond te komen. Ze houden me hier wel overeind, hoor ik langs me heen galmen. Door de eindeloze witte kale gangen. Lachende stemmen overal, schertsend. 

Ik plof neer en laat me weer rijden. Op naar de volgende oefeningen in het ziekenhuis. Top. Hoe geweldig toch.

Ik wil dit allemaal niet. Het is me teveel. Ik schreeuw het innerlijk uit. Vol onmacht. Vol onbegrip mijnentwege. Verdrinken in zelfmedelijden. Hoopje miserie dat ik ben.

Zoveel verloren. Zo veel kwijt. Met een leeg hoofd blijf ik achter. Met een leegte linksonder en fantoompijnen. Het is mijn levende hel. Mijn hel. Ongevraagd en op mijn koude dak. Hier heb je het. Leer er maar mee omgaan zeggen ze me. Bovenop alles… ik stok mijn adem en schrei het stil uit… mijn leven is mijn leven niet meer.

Januari 2023

Woendagmiddag 15 uur.

Een momentopname. Ik ben nu beter.  Echter voelde de hel wel levensecht aan op dat moment. Nog steeds gaat het hobbelig, maar ik doe het wel. Met de nodige versieringen laat ik hem wel schitteren ben ik zeker van mening. Een mooie spiksplinternieuwe zilveren mal met blauwe tribal. Dat geeft me voldoening. Stukje eigenheid. Stukje identiteit. Heb ik nodig om mezelf te zijn na dit trauma.  Hoe dan ook voer ik mijn eigen strijd met ups-and-downs. Hoe dan ook kom ik er wel.