Het maakte hem helemaal niets uit. Over het strand, over het asfalt op een snikhete dag, over een grindpad. Of over het ijs op een zeer koude dag.
Het deerde hem niet, hij deed het gewoon. Gewoon eroverheen lopen alsof er niets aan de hand was. Geen krimp geven.
Hij was er namelijk aan gewend. Zijn voeten ook. Hij ging er pas over nadenken wanneer anderen er iets over zeiden. Als ze bij hun eerste bezoek aan hem geen schoenenkastje zagen staan bijvoorbeeld.
Of als hij met hen mee naar buiten liep en zij het idee hadden dat hij iets vergat. "O, dat", zei hij dan. "Ik doe het altijd zo, ik weet niet beter. Ik zal het ook altijd blijven doen."
Dat was het dan. En iedereen vond het goed.

Tot die ene dag, enkele jaren geleden. Toen was daar opeens die vreemde vogel. Die veranderde zijn hele kijk op het zich voortbewegen. Hij was er plots van overtuigd dat hij zich al die jaren als een debiel had gedragen en veranderde van de ene op de andere dag zijn moves. Hij wilde niet meer exact weten waarnaar hij onderweg was. Met behulp van spiegels had hij continu een klein beetje zicht op wat er zich achter hem afspeelde en door zich ernaartoe te bewegen onderging hij langzaam de sensatie van iets in zijn geheel en gespiegeld nog eens zien. Dit was leuk en spannend.
Het hinderde hem in het geheel niet dat hij nu, nog meer dan voorheen, werd nagekeken en bespot. Hij had een nieuw leven en dat was geweldig!