( herschrijf)

De bungalow even verderop in onze straat is verkocht. De nieuwe bewoonster is een alleenstaande oude dame. Dagelijks loopt ze tot twee maal toe schuifelend voorbij onze woonst. Haar merkwaardige verschijning wordt geaccentueerd door lange jassen bij slecht weer en al even lange jurken als de zon schijnt. Haar witte lange haren staan altijd wild en ze loopt op schoenen die hun beste tijd hebben gehad. Gelukkig draagt ze in de winter hoge sneeuwlaarzen met wollen randen.

Een van haar tochten leidt via een drukke verkeersweg naar een nabijgelegen supermarkt. Er is geen voetpad, dus loopt ze op het fietspad. Af en toe houdt ze halt om de zware boodschappentas neer te zetten. Onlangs bedankte ze mijn buurman die haar op de parking voorstelde met de wagen huiswaarts te brengen. Ze zei de door haar dokter voorgeschreven aantal stappen te willen halen.

Moedig is ze wel om zich dagelijks door weer en wind op pad te begeven, ook al loopt ze niet echt vlot. Soms lijkt het wel of ze de hele wereld op haar schouders draagt. Zelden staat ze stil om met iemand een praatje te slaan. 

Wij staan op het punt deze sjofele verschijning een van onze boodschappentrolleys aan te bieden wanneer een bevriende bankbediende ons vertelt dat een van zijn belangrijke klanten naar onze straat verhuisde. Het bankgeheim verbiedt hem alle details vrij te geven. Hij weet dat de dame in kwestie vroeger directrice was van een befaamde school in de hoofdstad en dat ze zeer vermogend is. Ons idee om haar een caddie te schenken, lacht hij weg.
“Die dame kan met haar fortuin de hele supermarkt opkopen. Dat ze er armoedig uitziet heeft alles te maken met het feit dat ze bekend staat voor haar overdreven zuinigheid, men kan het ook schraapzuchtigheid noemen.”   

Eerste versie

Aan de bungalow in onze straat hadden de kleinkinderen steeds veel plezier. Voor en naast het huis wemelde het van allerlei prularia: paddenstoeltjes, kleurrijke tuinkabouters, koetsjes en bloemenmandjes. Bij de inrit hielden twee enorme stenen leeuwen de wacht. Wie er woonde hebben wij nooit geweten, tot het huis verkocht werd.

Van een buurman vernemen wij dat de nieuwe bewoonster een alleenstaande oude dame is. Dagelijks loopt ze, haast schoorvoetend, tot twee maal toe voorbij onze woonst. Haar merkwaardige verschijning wordt geaccentueerd door lange jassen bij slecht weer en al even lange jurken als de zon schijnt. Haar witte lange haren staan altijd wild en ze loopt op schoenen die hun beste tijd hebben gehad. Gelukkig draagt ze in de winter hoge gevoerde sneeuwlaarzen.

Een van haar tochten leidt via een drukke verkeersweg naar een nabijgelegen supermarkt. Er is geen voetpad, dus loopt ze op het fietspad. Af en toe houdt ze halt om de zware boodschappentas neer te zetten. Ze wil de door haar dokter voorgeschreven aantal stappen halen en bedankte onlangs mijn buurman, die voorstelde haar met de wagen naar huis te brengen.

Wij staan op het punt deze sjofele verschijning een van onze boodschappentrolleys aan te bieden wanneer een vriend bankbediende ons vertelt dat een van zijn belangrijke klanten naar onze straat verhuisde. Het bankgeheim verbiedt hem alle details vrij te geven. Hij weet dat de dame in kwestie vroeger directrice was van een befaamde school in de hoofdstad en dat ze zeer vermogend is. Ons idee om haar een caddie te schenken lacht hij weg.
“Die dame kan met haar fortuin de hele supermarkt opkopen. Dat ze er armoedig uitziet heeft alles te maken met het feit dat ze bekend staat voor haar overdreven zuinigheid, men kan het ook schraapzuchtigheid noemen.”