Leven met een lage ruglijder, moet kunnen ook al scheldt hij de hele dag door. Al eens geprobeerd om muziek op te zetten waar hij heel erg van houdt: Walsen van Strauss bijvoorbeeld? Metal kan ook lukken om hem snel te doen weglopen of zo. :-)

Hoi Elrie, ik lees een anekdote over iemand die door een verkeerde beweging pijn krijgt in rug, bil en knieholte. Het accent in je verhaal ligt naar mijn gevoel te veel op de oorzaak, het schelden en het doktersadvies en iets te weinig op het beschrijven van de bijzondere manier van lopen, zonder deze te benoemen. Niettemin weet je me wel mee te nemen in de ellende van zowel het slachtoffer als de ik-figuur, dat heb je goed gedaan.

Hoi Elrie, niets zo vervelend dan dat je het in je rug krijgt. Het levert inderdaad een bepaalde manier van lopen op. Ik sluit me aan bij de opmerking van Ton dat de manier van lopen naar de achtergrond verdwijnt door de nadruk op het effect van de pijn en het schelden. Ik begrijp ook het empathische inleven van de ik-persoon, maar het is voor mijn smaakt iets te overdreven aanwezig en haalt de aandacht bij de man weg. 

'tien jaar geleden schoot het ook zo in mijn rug.' ---> Je kunt hem ook naar zijn rug laten grijpen, dan schets je een beeld zonder het zonder het direct te zeggen.

Rolstoel en kruk arriveren in huis ---> dit zie ik niet direct voor je. Ik kan me voorstellen dat hij extra steun nodig heeft, maar in een rolstoel zitten is niet echt een optie. Mensen met rugklachten wordt eerder geadviseerd om te lopen dan om te zitten. Een rollator lijkt me dan iets logischer. 

Hoi Elrie, Ik sluit me aan bij bovenstaande. De opdracht komt er niet goed in terug. Wel zag ik het lijden van beide personen voor me. Daarom graag gelezen.

Grtz,
Taco

Elrie, volgens mij hebben Ton, Gi en ik niet gezegd dat we de opdracht er niet uithalen. Het heeft alleen geen prominente rol in je verhaal. De pijn, hoe dit geuit wordt en hoe jij daar als partner op reageert heeft de hoofdrol. Het bewegen zelf leest, voor mij in ieder geval, als een ondergeschoven kindje terwijl je er meer mee kunt doen. 
Na de eerste zin zeg je dat hij neerploft op de bank en vandaar gaat het alleen over de pijn en de nieuwe woordenschat. Je had bijvoorbeeld ook de manier kunnen beschrijven hoe hij naar de bank strompelt en daar neerplofte. 

Mijn gehoorsveld bereikt hem wel, zijn pijnvocabulaire breidt zich snel uit. ---> deze zin viel me nog op. Gehoorsveld moet gehoorveld zijn, maar ook de zin klopt niet. Het is niet het jouw gehoorveld dat hem bereikt, het is de pijnvocabulaire dat jouw gehoorveld bereikt. Volgens mij moet het dan zijn:
... en verdwijn uit zijn gezichtsveld, maar zijn pijnvocabulaire bereikt nog steeds mijn gehoorveld. (of zoiets als je gezichtsveld en gehoorveld wilt combineren)

Ik zie de opdracht wel terug,  maar de opdracht is ruim te interpreteren.

Een beklemmend verhaal wel en dat breng je goed over. Misschien kun je nog wat meer dialoog toevoegen in het algemeen, maar ook bij het telefoongesprek met de arts. Dat zou mij als lezer helpen wat dichter op de huid van de hoofdpersonen te komen.

Een autobiografisch verhaal schrijft zichzelf en daarom begrijp ik dat de manier van lopen slechts een aanleiding is voor het verhaal. Dit verhaal moet zo verteld worden in eerste instantie. Later kun je het inderdaad herschrijven naar autofictie waarbij je andere keuzes maakt. Ik vind het beschrijven van hoe hij loopt door middel van de hulpmiddelen een mooie indirecte manier, al is het hier samenvattend gedaan waardoor er meer afstand is voor de lezer. Wel vind ik het samenvatten mooi gedaan.

Ik kan de pijn bijna boelen. Goed geschreven. Ik moest bij het lezen denken aan Neerlands Hoop.met Nieuwe woorden leren.

Herkenbare situatie, goed neergezet. Goed einde ook, voor ons lezers, schrijvers hier.