#437 - Ed

Hoi Martin, briljant verhaal. Ik voel de kou, ruik de geur van ontbinding. Dat Ed niet meer spoort, is wel duidelijk. Wat de bedoeling is van de wasbenzine en de lucifers is me nog niet helemaal duidelijk.
De orthopedische schoenen vond ik ook erg beeldend, maar:
Ed vraagt zich af waar zijn schoenen staan. Waarschijnlijk bij de voordeur. Daar zet hij de fles wasbenzine neer. Staan daar zijn schoenen (Zie je wel, daar staan ze) of niet (Nee, geen schoenen. Maakt ook niet uit, hij zal voorlopig de deur toch niet uitgaan).
Ondanks de wrange ondertoon, met plezier gelezen.

en hem van alles verwijten. ---> vanalles

het is meer dan vier jaar geleden dat Ed in zijn eigen bed heeft geslapen. ---> heeft geslapen kan ook prima sliep zijn. Leest actiever.

Dat lijkt hem niet zo verstandig meer, sinds de koeling het niet meer doet verandert ze best snel.  --> tussen doet en verandert hoort nog een komma.

Die schoenen (of beter, de kwaal waarvoor ze nodig zijn) dienen een doel. Extra puntjes voor wie het puzzeltje ontrafelt.

De vermissing van de schoenen zal ik iets duidelijker maken (ze liggen onder de zooi voor de deur). Je middelste suggestie pas ik aan. Over vanalles: https://onzetaal.nl/taalloket/vanalles-van-alles. De komma tussen doet en verandert is niet nodig, omdat de zin bijna ten einde is en de zinsdelen nauw gekoppeld. Dat laatste heb ik geleerd van een professionele corrector ;-).

En dank voor de complimenten!

Over vanalles: https://onzetaal.nl/taalloket/vanalles-van-alles. 

Je hebt gelijk, sorry. Had ik zelf ook kunnen checken.

Geen sorry nodig hoor, je houdt mij bij de les en dat is prettig.

Hoi ManMetPen,

Ieuw! (Sorry, dat moest ik even zeggen ;))

Heel knap geschreven. Je lijkt meerdere genres in een verhaal te schrijven, zonder dat het onlogisch wordt. Eerst een verwonde soldaat die in oorlogstijden leeft en geen kant op kan, dan langzaam maar zeker naar de horror, maar toch gevuld met een vleugje liefde (hoe macaber dan ook in de context). 

Na de eerste keer lezen was ik al onder de indruk, maar een tweede keer leert ook dat je met hele slimme woordkeuzes al heel vroeg een plottwist aan het inzetten was. 
Ed is duidelijk niet meer goed bij zijn hoofd, maar toch vraag ik me af waarom hij uitgerekend nu alles in brand wil laten vliegen. Dat had hij enkele weken of dagen geleden ook kunnen doen; toen was alles ook niet bepaald prettig. 

Die verklaring hoef(de) je niet te geven: dat is een creatieve keuze. Maar ik ben er stiekem wel nieuwsgierig naar geworden. Voor het idee: als je daarvoor gekozen had, dan had er misschien iemand diezelfde ochtend aan de deur geklopt, zoiets. Iets dat Ed aanleiding zou geven om nu alles te eindigen. 

Maar zoals gezegd: dat 'open stukje' in je verhaal stoort me niet. Het is een prima geheel en het leest - hetzij met een gruwel- erg vlot. 

Goed gedaan! 

Groet, 

Nadine

Dank je wel!

Een verhaal mag voor zichzelf spreken, inclusief open eindjes die de fantasie prikkelen. Verwacht hij dat er snel iemand zal komen? Maakt hij de barrière tussen zijn moeder en hem enerzijds en de wereld anderzijds fysiek, vlammend? Waarom gebruikt hij de kleding (en andere spullen) van zijn moeder ervoor en niet de zijne? En waarom vandaag? Beelden die de lezer erbij krijgt zijn even valide als die van mijzelf. De reden waarom ik het open heb gelaten is aanzienlijk minder prozaïsch: ik zat aan de driehonderd woorden en moest keuzes maken. Met honderd meer had ik inderdaad die ochtend iemand aan de deur laten staan en waarschijnlijk de hens erin gestoken ;-).

Brrrr! Als je zo nodig een historisch figuur wil opvoeren, waarom dan niet Moeder Theresa? Afijn, het is fantastisch geschreven, al is mij het gestuntel met wasbenzine en lucifers niet helemaal duidelijk. Robert Bloch in een notendop.

Mij ook niet, mus!

Bravo! Erg pittig en knap zinderend. Een waar geluksmomentjevoor hp!

Dus als ik het goed begrijp ruiken ze niet alleen onraad,maar ook nog iets anders. Fantasievol verhaal. toch een paar dingetjes die me opvielen. Als alle ramen zijn verduisterd spreekt het voor zichzelf dat het donker is, dat hoeft dan niet expliciet te hoeven vermeld. "het huis wordt schamel verlicht.." voldoet. Als Ed op het bed ligt en moeder onder het dekbed wordt het lastig om tegen haar aan te kruipen, of het dekbed moet zo heel erg dun zijn. Tot slot kan een glimlach een gezicht niet krullen. Ik zou gaan voor een glimlach krult zijn lippen. Hoop dat je er iets aan hebt. Graag gelezen. 

Geweldig verhaal MMP. Ik houd hier van. Meer!

Grtz,
Taco

Hahaha, tijdens het schrijven moest ik aan je denken, Taco! Het voelde een beetje alsof ik op jouw stoel was gaan zitten ;-)

Beste MartinMetPen, gruwelijk en bizar, tegelijk ook intriest; maar wel heel fraai neergeschreven. Gelukkig heb ik de geurfunctie van mijn beeldscherm op tijd uitgeschakeld ... ;-D

De groeten van Chezz

Hoi Martin, allereerst erg mooie vondst en mooie opbouw. Wat ik wel jammer vind, is dat deze opdracht een geluksmomentje betreft. Met dat in mijn achterhoofd, vind ik dat je met dit stuk teveel nadruk ligt op het omringende. Voor mijn gevoel is het geulksmomentje wat afgeraffeld in tegenstelling tot de opbouw er naar toe. En dat is zonde, want daar laat je ons gruwelen terwijl hij geniet. Dus hoe meer hij intens geniet van de wamrte van zijn moeder, hoe intenser onze walging. Just a thought. :)

@Kerman: het stuk bouwt op naar dat gelukzalige moment. Dat uitmelken vind ik, gezien de context, juist niet mooi en eerder afbreuk doen aan het effect dat ik beoog. Ik zie het als schetsen, streken van een kwast. Ik oefen erop om met het minimale, het maximale effect te bereiken. Vandaar.

Hoi Martin, ik kan me alleen maar aansluiten bij de eerdere complimenten!
Niettemin een piepklein zeurtje; mijn oog viel op de duisternis die wordt verlicht door brandende kaarsen, daar moest ik even over nadenken.

Treffend, over die zin twijfel(de) ik ook. Ik denk dat -ie wel kan.

Mijn gedachte was dat kaarsen wel een ruimte of kamer kunnen verlichten, niet de duisternis. Zou anders in het laatste geval de duisternis verlicht worden? Maar; ik deel je twijfel.

Nee, kan niet; de kaarsen VERDRIJVEN de duisternis.

Tja, ik ruik en voel er ook wel wat bij en dat is niet aangenaam, maar dan wel weer knap geschreven. Het wat open eind voelt voor mij ook niet echt heel open, ik vermoed dat hier een gezamenlijke reis naar het hiernamaals wordt ondernomen, waarbij de moeder een voorsprong heeft.

Ik zie een man met een verstandelijke beperking voor me, die vastzit in de liefde voor zijn moeder en in een eigen dwingende werkelijkheid terecht is gekomen. Daardoor kan hij de stank en het ontbindende lichaam van zijn moeder aan. Maar misschien heb ik het mis.

Dat maakt het ook wel een treurig verhaal over liefde tussen zoon en moeder. En ook dat vind ik wel knap. Het is meer dan de walging door de stank en het liggen tegen een lijk aan, die ik er ook bij krijg.

PS: Eens met Musonius 

Diepe buiging voor je exegese, Hadeke. Het is misschien wel zijn laatste moment met zijn moeder, voordat de woning binnengedrongen gaat worden. Al is dat laatste ook niet zeker, want wanneer komen ze?

ik merk dat ik in veel van mijn schrijfsels ambivalentie opzoek. Geeneens expres, het gebeurt.

Over het verlichten van duisternis: ik heb het laten staan omdat ik het in overdrachtelijke zin wel mooi vind: is het beter (ver)draagbaar maken van duisternis niet iets waar wij allemaal mee bezig zijn? De hoofdpersoon zeker, al jaren. TaalTalibanTechnisch rammelt het enigszins, dat ben ik met jullie eens.

Lekker luguber en sterk verhaal! Ook bij mij ontstond kortsluiting bij de verlichte duisternis. Een paar brandende kaarsen halen de scherpe/donkerste kantjes van de duisternis?