'Wat is dit?’ Opa hief zijn rood besmeurde rechterwijsvinger hoog boven het struikgewas als een verkeersleider die met een rode seinstok een landende piloot verbood aan deze steiger aan te meren. Neem een andere. Deze is niet goed.

Hier zijn geen aanlegsteigers en geen vliegtuigen, dacht Fien, voelde haar hart bonken en keek naar de zwarte uil die in de hemel cirkelde op de maat van haar hartslag. De uil landde met een duikvlucht op de laaghangende takken van de eenzame spar in het groene polderland. Voor uilen bestaan geen verkeersleiders. Hebben zij Opa’s? Op de spar vormden honderden takken evenveel landingsbanen. Er prijkte slechts één boom in de weide voor zover je kon zien, uitgezonderd een dozijn geknotte wilgen aan de rand van de beek, maar dat was minstens vijftien minuten lopen. Geen extra veilige landingsplaatsen. Had de houthakker alle andere sparren omgehakt en deze bewust gespaard? Omdat dit exemplaar zo uniek, zo betekenisvol was?  Of was deze boom de enige die bij stom toeval overbleef omdat de vrouw van de houthakker hem net voor hij deze zou aanpakken dringend riep? Stond haar konijn met pruimen klaar? En vergat hij deze spar na het opsmikkelen van de lekkernijen? De vingers aflikkend zich van geen spar meer bewust?

Fien speurde rondom zich als een ree dat een vluchtpad zocht. Greetje, Sofie en Valerie hadden als moerhazen hun pad gekozen toen Opa hun blokhut binnentrad. In de rammeltijd vechten hazen hevig waarbij ze als boksers tegenover elkaar staan en flinke klappen uitdelen, niet zo bij Fien. Opa bulderde Fien’s naam als een koning die na een zestienmaandveldtocht zijn paleis betrad en met drie treden tegelijk naar de torenkamer rende. Haar vriendinnen verjaagde hij als dienstmeisjes uit de torenkamer en hij beval haar in het struikgewas als zijn koningin op het hemelbed. ‘Alles naar beneden,’ zei hij hees. 

Fien dacht aan de nepuil die in haar kindertijd op het paaltje in de tuin van Opa stond. Door het ronde venster in haar zolderkamertje was de nepuil goed zichtbaar als ze in haar bed lag. Opa hield niet van mussen. ‘Die verschuilen zich onder je dakpannen,’ zei hij als hij zat op het plekje op haar bed waar hij altijd zat, ‘en voor je het weet, zit je met een nest!’ Wist hij veel dat je een nepuil regelmatig moet verplaatsen. Zelfs mussen weten dat roofvogels nooit vanaf dezelfde plaats aanvallen.

De dag zoemde. De muggen en bijen wisten dat mussen hier niet meer durfden komen. Wanneer een uil zijn plaats opeist, is het niet voor iedereen onveilig. 

Fien keek naar Opa’s rode vinger.

Ze wist dat pas volgende week weer zou zoemen.