#436 Nadagen (met aanpassingen)

Dag Mespunt, fijn weer iets van je te lezen.
De tekst is wel heel raadselachtig. Vooral bij de eerste zin blijf ik haken: hoe glijd een droom van een gezicht? Ook de zin 'Er mag niets stuk gaan, want scherven brengen geluk en dat kan ze er nu echt niet bij hebben.' begrijp ik niet. Waarom kan ze er geen geluk bij hebben?
Afijn, ik lees het later nog eens. Wellicht wordt het mij duidelijk na een goede nachtrust.

Hoi Mespunt, ik heb je verhaal een paar keer gelezen, maar ik heb er geen beeld bij. 

Wow, mespunt, wat een mooie metaforen, prachtig! Samen de slingers in de boom hangen, dat is mijn favoriete. Wat heb je veel gezegd zonder het te benoemen. Met veel plezier gelezen.

Hier zit veel sfeer in, die schuurt, die hoopt, die gelaten is en ook verlaat. Goed je weer te lezen!

Er zitten voor mij wat verwarringen in: De eerste zin klopt volgens mij niet helemaal. Er staat naar mijn idee dat de naast de glimlach ook de droom van het gezicht glijdt. Ik denk niet dat je dat bedoelt.

Je geeft de tijdsaanduiding 12 uur en verwijst naar nieuwjaarswensen, waardoor ik het idee kreeg dat de hp vlak voor de jaarwisseling in slaap gevallen is en de gordijnen midden in de nacht opent. Wat later begrijp ik dat het overdag is. Misschien is: '11 uur 's ochtends' handiger of een exacte tijdsaanduiding: '12:03 pm ziet hij op de wekkerradio'.

De koffie die naar vorig jaar smaakt vind ik mooi.

Of ik het verhaal helemaal doorgrond weet ik niet, maar het lijkt me een tekening van de nadagen van wat eens een goed huwelijk was. En of ik het begrijp maakt voor mij niet uit in dit verhaal, omdat het een mooie sfeer neerzet, die door de verschillende metaforen mij als lezer de kans geeft meerdere verhalen te lezen.

Dag Mespunt,

Dankjewel voor je inzending. Ik vind het verhaal sfeervol, maar ik betwijfel of de opdracht helemaal geslaagd is. Hier zijn dan mijn tips. 

Ik zou dialogen toevoegen in je verhaal. Nu is je verhaal redelijk ‘plat’ en passief. Ook zou ik kijken naar sommige beschrijvingen, voegen die echt iets toe? 

Als de hoofdpersoon geen geluk wil ervaren (‘Er mag…hebben’) vraagt dat om uitleg. Het kan een heel interessant concept zijn. Mijn advies is om, als dit van belang is, het uit te vergroten en een grotere rol te laten spelen in je verhaal. 

Tot slot mis ik een beetje spanning in je verhaal. Waar gaat het verhaal naartoe, waarom lezen we dit precies? Wat gebeurt er nou eigenlijk? Een tekst moet een doel hebben, en voor mijn gevoel mist dat hier.

Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt!

Bedankt allemaal! Ik kan mijn verhaal niet lezen zoals jullie dat doen, dus al jullie commentaar is waardevol voor mij. Ondanks dat ik het niet overal mee eens ben laat het mij zien waar het beter kan.

Dit is een verhaal zoals ik ze zelf graag lees: weinig actie, maar ongemak in overvloed. In lijn met de laatste opmerking van Hadeke vind ik het niet zo interessant of de lezer precies begrijpt wat de schrijver heeft bedoeld. Ik heb geprobeerd een stemming op te roepen en haakjes aan te brengen waar de lezer naar eigen believen ervaringen en gevoelens aan op kan hangen. Die beleving is het doel en dat doel is blijkbaar niet altijd bereikt. De vraag van Anna of alle beschrijvingen iets toevoegen vertelt mij dat sommige metaforen te ver onder de oppervlakte zijn gebleven. Jullie reacties motiveren mij om te kijken waar ik de toegankelijkheid kan vergroten, zonder in te leveren op de puzzelervaring, waar tenslotte om gevraagd werd.

Met jullie opmerkingen in mijn achterhoofd heb ik aan de tekst geschaafd en ik denk dat het beter is zo.

Ik heb ervoor gekozen geen dialogen toe te voegen, omdat ik dat niet passend vind bij de berusting die voor mij centraal staat en die ook maakt dat de vrouw er even geen geluk (of verdriet) bij kan hebben. De emotionele ontlading is al geweest of gaat nog komen, dat laat ik in het midden, maar op dit moment hebben deze echtelieden elkaar niets te zeggen.

Daarnaast heb ik geprobeerd de metaforen er iets meer uit te lichten. Hopelijk heb ik het zo de meeste lezers iets gemakkelijker gemaakt, zonder het voor de anderen te verpesten door het helemaal in te vullen.

Hoi Mespunt, het leest veel beter zo. Nu zie ik het ook voor me.

Dankjewel Fief.

Ik vind de herschreven versie ook beter. Je weet mooi de sombere sfeer te schetsen. Het geen-plaats-voor-geluk snap ik nog steeds niet.

Hoi Mespunt, de sfeer is voelbaar en knap geschetst. De zin over de koffie die naar vorig jaar smaakt vind ik veelzeggend.

Ik ben het eens met de feedback die je reeds gehad hebt; over de inhoudelijke opbouw van je verhaal. Is het mogelijk dat je niet precies weet wat je de lezer wil vertellen? Naast sfeer is er toch ook een boodschap die je mogelijk uitlicht in de vorm van een handeling? Als je die hebt, kun je misschien een poging wagen dit stuk te herschrijven vanuit een handeling? Ik ben zelf een beginnende schrijver, dus mocht mijn tip je in verwarring brengen of verder van je doel vandaan trekken; bij dezen, mijn verontschuldiging.

Hoe dan ook, ik heb het graag gelezen. En dan nog iets kleins; ik kleed me altijd eerst aan en trek dan pas de gordijnen open. Jouw HP doet het andersom. Hierdoor lijkt het voor mij alsof je HP iets in de war is. Heb je dat opzettelijk gedaan? Groeten en succes met dit stuk!

Bedankt voor jullie reacties Musonius en Kerman. Nu we al met de volgende opdracht bezig zijn heb ik getwijfeld of ik nog zou reageren, maar zoals jullie merken kan ik het niet laten.

Naast sfeer is er toch ook een boodschap die je mogelijk uitlicht in de vorm van een handeling? Als je die hebt, kun je misschien een poging wagen dit stuk te herschrijven vanuit een handeling?

Ik vind het grappig dat je dit opmerkt, want dat is precies wat ik heb gedaan, of althans heb geprobeerd. De 'boodschap' is dat de dagen van dit huwelijk geteld zijn, iets waar beide hoofdpersonen zich bewust van zijn en in berusten. Ze tuigen daarom niet alleen de kerstboom af, maar maken ook de balans van hun gedeelde leven op. Het landschap staat symbool voor de toekomst die om een andere invulling vraagt, hoopvol en beangstigend tegelijk. Het is duidelijk dat deze puzzel door de meeste lezers niet kon worden gelegd en dat vind ik jammer, want ik vind het zelf juist één van mijn mooiere teksten. Er zit nog veel meer in verstopt, maar misschien vallen hiermee de belangrijkste stukjes op hun plaats.

En dan nog iets kleins; ik kleed me altijd eerst aan en trek dan pas de gordijnen open. Jouw HP doet het andersom. Hierdoor lijkt het voor mij alsof je HP iets in de war is. Heb je dat opzettelijk gedaan?

Nee, want dan ben ik zelf ook in de war haha. Je moet weten dat hier geen enkele reden is om niet lekker naar buiten te kijken tijdens het aankleden. In zo'n landelijke omgeving stelde ik me deze hoofdpersoon ook voor. Interessant om te lezen dat dit anders kan worden geïnterpreteerd.