Terwijl zijn droom aan hem ontglipt, glijdt de glimlach van zijn gezicht. Even vraagt hij zich af met wie hij was, maar er is geen weg terug. Het is licht. Een blik op zijn telefoon leert hem dat hij zich heeft verslapen. Vijf over twaalf, daar gaat zijn eerste voornemen al. Vrienden, familie en ‘gewoon een collega’ wensen hem respectievelijk een gelukkig, gezond en liefdevol nieuwjaar. Wat wil een mens nog meer?

Koffie. Resoluut opent hij de gordijnen en kleedt zich aan, zich ondertussen verwonderend over het winterse landschap. Gisteren bekende de wereld nog kleur, maar vandaag belet een dikke laag rijp hem te zien of het gras ergens groen is. Hagelwitte velden lijken zich verder uit te strekken dan ooit. Om de moed niet te verliezen, trekt hij vlug zijn schoenen aan.

De trap kraakt vertrouwd, maar meer dan anders. De geur van koffie komt hem tegemoet, zodra hij de keukendeur opendoet. Zalig. Gulzig schenkt hij een grote mok vol, maar constateert huiverend dat de terige vloeistof smaakt naar vorig jaar. Er zit niets meer in de voorraadbus, hoe kan het ook anders. Gezond zal het niet zijn, maar er zit niets anders op dan de beker tot de laatste druppel leeg te drinken.

Dan gaat hij de woonkamer binnen. Vorige week zaten ze hier met hun allen. Het hele gezin compleet, net als vroeger. Nu is ze begonnen de kerstversieringen op te ruimen, ook al branden de lampjes in de boom nog uitbundig. Deze kerstboom zal zijn naalden nooit verliezen, maar moet toch vandaag weg. Hij ziet de verbetenheid in haar blik.

Elk jaar kozen ze allen een nieuw ornament. De gehavende engel, het kerstklokje dat zo vloekt bij de rest, het bepoederde hart dat Laura koos voor haar pasgeboren zusje. Eén voor één pakt ze de versierselen uit de boom en legt ze uiterst voorzichtig in de doos. Er mag niets stuk gaan, want scherven brengen geluk en daarvoor is geen plaats nu ze het eindelijk helder ziet.

In stilte helpt hij haar. Tevergeefs probeert hij zich te herinneren wanneer ze voor het laatst samen de slingers in de boom hingen. Een half huwelijk geleden, minstens, maar nog altijd een team. Gestaag werken ze door, hun blikken soms kruisend in de weerspiegeling van rood en zilver glas. Twee verhuisdozen vol en de boom is leeg. Voor het eerst kijkt ze hem aan. “Doe jij het licht uit?”

Oude versie:

Tegelijk met de droom glijdt een glimlach van zijn gezicht. Waar of met wie, vraagt hij zich af, maar er is al geen weg meer terug. Op zijn telefoon ziet hij dat het net twaalf uur is geweest. Alweer. Vrienden, familie en gewoon maar een collega wensen hem respectievelijk een gelukkig, gezond en liefdevol nieuwjaar. Wat wil een mens nog meer?

Koffie. Resoluut opent hij de gordijnen en begint zich aan te kleden, zich ondertussen verwonderend over het winterse landschap. Nog maar een dag geleden bestond de wereld uit vele tinten bruin en groen, maar vandaag doet de zon haar best boven berijpte velden. Om de moed niet te verliezen trekt hij vlug zijn schoenen aan.

De trap kraakt vertrouwd, maar nog meer dan anders. De geur van koffie komt hem tegemoet, zodra hij de keukendeur opendoet. Zalig. Gulzig schenkt hij een grote mok vol, maar constateert huiverend dat de terige vloeistof smaakt naar vorig jaar. Er zit niets meer in de voorraadbus, hoe kan het ook anders. Kijkend naar het zwarte goedje realiseert hij zich dat er niets anders op zit dan de beker tot de laatste druppel leeg te drinken.

Dan gaat hij de woonkamer binnen. Vorige week zaten ze hier met hun allen. Het hele gezin compleet, net echt. Nu is ze begonnen de kerstversieringen op te ruimen, ook al branden de lampjes in de boom nog uitbundig. Deze kerstboom zal zijn naalden nooit verliezen, maar moet toch vandaag weg. Hij ziet de verbetenheid in haar blik. Eén voor één pakt ze de kerstballen uit de boom en legt ze uiterst voorzichtig in de doos. Er mag niets stuk gaan, want scherven brengen geluk en dat kan ze er nu echt niet bij hebben.

Zonder iets te zeggen helpt hij haar. Tevergeefs probeert hij zich te herinneren wanneer ze voor het laatst samen de slingers in de boom hingen. Een half huwelijk geleden, minstens, maar ze zijn nog altijd een team. Gestaag werken ze door, hun blikken soms kruisend in de weerspiegeling van rood en zilver glas. Twee verhuisdozen vol en de boom is leeg. Ze kijkt hem aan en hij weet wat hem te doen staat. “Zal ik het licht uitdoen?”