Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#436 - Meneer anachronisme

Nieuwe versie (na feedback):

Ik noem hem meneer anachronisme. Vanuit de controlekamer zie ik hem elke dag klokvast verschijnen op monitor 2. Vervolgens wandelt hij monitor 7 binnen op weg naar monitor 4. Met zijn onberispelijke pak, zijn Fedora en zijn wandelstok is hij onze meest opvallende klant.

Ook nu zie ik hem stipt om drie uur het winkelcentrum binnenkomen. Zoals gewoonlijk gaat hij naar de drankautomaat in het atrium, maar vandaag aarzelt hij wanneer hij voor het toestel staat. Ik druk op een knopje en haal een hendeltje over om hem beter te kunnen observeren.

Plots begrijp ik wat hem dwarsligt. Ik herinner me dat er geen flesjes van een halve liter cola meer in de automaat zitten—een foutje van de leverancier. Ik zie hoe de man vertwijfeld in het rond kijkt. Hij stopt de hand waarin hij pasgeld klaar had in de rechterzak van zijn jasje en diept er een handvol muntstukjes uit. Hij telt een nieuw bedrag bij elkaar en stopt het in de automaat. Ik zoom terug uit en ik zie hem met een blikje in de hand naar zijn vaste plekje schuifelen.

Ik bekijk hem nu vanuit een andere hoek op scherm 5. Hij bestudeert de bovenkant van zijn blikje en begint met bevende vingers aan het lipje te pulken. Achter me tikt een klok de seconden weg. De man zet zijn cola ongeopend op het tafeltje voor hem. Hij speurt een tijdlang in het rond. Ik werp een blik op scherm 4, 5 en 6. Er is nergens een vriendelijk gezicht te vinden.

De man ademt nog eens diep in en waagt een nieuwe aanval op het blikje. Even denk ik dat hij in zijn opzet geslaagd is, maar met zijn ultieme krachtinspanning heeft hij zijn dorst alleen maar groter gemaakt. Er prijkt nu een ringetje aan zijn wijsvinger, maar zijn cola is nog altijd niet open. Ik hoef niet te kunnen liplezen om te weten dat hij vloekt.

‘Sandra,’ zeg ik tegen mijn collega, ‘kan jij mijn shift vijf minuutjes van mij overnemen? Ik ga even iets te drinken halen.’

 

Oude versie:

Ik noem hem meneer anachronisme. Elke dag wandelt hij klokvast scherm 2 binnen om vervolgens via scherm 7 naar scherm 4 te gaan. Ook nu zie ik hem stipt om drie uur het winkelcentrum binnenkomen. Zoals gewoonlijk wandelt hij naar de drankautomaat in het atrium, maar vandaag aarzelt hij wanneer hij voor het toestel staat. Ik druk op een knopje en haal een hendeltje over zodat zijn bovenlijf scherm 4 vult. Ik verbaas me er nog altijd over hoezeer hij op mijn opa zaliger lijkt met zijn onberispelijke pak, zijn Fedora en zijn wandelstok.

Plots begrijp ik wat hem dwarsligt. Ik herinner me dat er geen flesjes van een halve liter cola meer in de automaat zitten—een foutje van de leverancier. Ik zie hoe de man vertwijfeld in het rond kijkt. Hij stopt de hand waarin hij pasgeld klaar had in de rechterzak van zijn jasje en diept er een handvol muntstukjes uit. Hij telt een nieuw bedrag bij elkaar en stopt het in de automaat. Ik zoom terug uit en ik zie hem met een blikje in de hand naar zijn vaste plaats schuifelen.

Ik bekijk hem nu vanuit een andere hoek op scherm 5. Hij bestudeert de bovenkant van zijn blikje en begint met bevende vingers aan het lipje te pulken. Achter me tikt een klok de seconden weg. De man zet zijn cola ongeopend op het tafeltje voor hem. Hij speurt nu in het rond. Ik werp een blik op scherm 4, 5 en 6. Er is nergens een vriendelijk gezicht te vinden.

De man ademt nog eens diep in en waagt een nieuwe aanval op het blikje. Even denk ik dat hij in zijn opzet geslaagd is, maar met zijn ultieme krachtinspanning heeft hij zijn dorst alleen maar groter gemaakt. Er prijkt nu een ringetje aan zijn wijsvinger, maar zijn cola is nog altijd niet open. Ik hoef niet te kunnen liplezen om te weten dat hij vloekt.

‘Sandra,’ zeg ik tegen mijn collega, ‘kan jij mijn shift vijf minuutjes van mij overnemen? Ik ga even iets te drinken halen.’

Ik zeg er niet bij voor wie. Dat ziet ze zelf wel op scherm 4 en 5.

 

Lid sinds

1 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Zo, wat mooi! Laatste zin is (wat mij betreft dan hè) overbodig, haalt de vaart uit de climax. Maar verder: Chapeau! (Fedora ofzo)

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Lekker verhaal! Die slotzin vind ik dan wel weer mooi. Wat ik me wel afvraag is waar het metaforische in te vinden is. Mis ik iets?

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Over die laatste zin heb ik getwijfeld. Het is typisch het soort zinnen dat sneuvelt na redactie.

Wat het metaforische betreft: de observator heeft, door elke dag naar de man te kijken, een hele backstory over de man verzonnen. Die backstory verwoord ik niet omdat (1.) die voor de observator al lang vaststaat (zelfs al strookt die misschien totaal niet met de werkelijkheid), en (2.) elke lezer voor zichzelf een backstory kan verzinnen. Is de man weduwnaar? Komt hij elke dag terug om een herinnering op te halen? Is hij eenzaam en wil hij mensen om zich heen (al kijkt niemand vriendelijk)? De antwoorden op die vragen moet je tussen de regels lezen.

Ik gebruik "meneer anachronisme" als metafoor die lezers (hoop ik) doet denken aan nog levende mensen die ooit belangrijk waren in hun leven, maar waar het contact mee verwaterde: hoe zou het nog met hen gaan?

Anderzijds zou het zomaar kunnen dat het aangeboden drankje een gesprek oplevert dat het beeld in het hoofd van de observator helemaal aan diggelen slaat, maar dat is dan voer voor een volgende opdracht ;-)

Lid sinds

4 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Bruno,

Dank voor je inzending. Ik heb je verhaal met plezier gelezen. Hier zijn mijn tips.

Ik vind het metaforische niet heel sterk in het verhaal. Het voelt voor mij meer zo dat bepaalde zaken niet benoemd zijn, maar dat is dan niet meteen een metafoor. 

Het is wel een sterk verhaal, goed afgebakend tot één scène die boeiend en hartverwarmend is. Ik zou wel aanraden om de zin ‘Ik verbaas…wandelstok’ te schrappen, aangezien we verder niets met deze opa meer te maken krijgen. Ook zou ik kijken naar de tweede zin; ik raakte een beetje in de war hiervan. Misschien zou je het wat duidelijker kunnen opschrijven. 

De laatste zin zou ik ook schrappen, het is meer dan duidelijk wat hij gaat doen. 

Kijk goed naar wat er van belang is voor het verhaal. Misschien zou je toch iets meer kunnen loslaten over de oorzaak van de fascinatie voor de man. Dit hoeft helemaal niet expliciet! Je kunt de lezer een hint geven door bijvoorbeeld een klein detail toe te voegen. 

Ik hoop dat je hier iets aan hebt!

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik heb de tekst wat aangepast op basis van je feedback.

De tweede zin heb ik meer expliciet gemaakt zodat je meteen snapt waar de observator zich bevindt. De verwijzing naar de opa zaliger heb ik geschrapt, maar ik heb het onberispelijke pak, de Fedora en de wandelstok naar het begin verplaatst om uit te legen waarom man zo in het oog springt bij de observator. De laatste zin heb ik geschrapt.

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooie observatie, ik zie die arme man voor me.

Plots begrijp ik wat hem dwarsligt.

Of zit? Dwarsliggen is iets anders.

Wat mij bij herlezen een beetje dwarszit is de cola. Ik zie die ouwe daar eerlijk gezegd geen halve liter van wegtikken. Koffie past in mijn plaatje beter, maar dat komt helaas dan weer niet in blikjes.

Een subtielere verwijzing naar opa zou mij wel bekoren, wellicht kun je daar iets metaforisch mee? Ik begrijp dat het een 'darling' van je is, maar misschien in combinatie met de naam die je hp voor de man heeft bedacht? Het komt op mij juist wat afstandelijk over en het anachronistische komt al wel naar voren uit de omschrijving, dus het is niet noodzakelijk om hem zo te noemen.