#436 - Meneer anachronisme

Nieuwe versie (na feedback):

Ik noem hem meneer anachronisme. Vanuit de controlekamer zie ik hem elke dag klokvast verschijnen op monitor 2. Vervolgens wandelt hij monitor 7 binnen op weg naar monitor 4. Met zijn onberispelijke pak, zijn Fedora en zijn wandelstok is hij onze meest opvallende klant.

Ook nu zie ik hem stipt om drie uur het winkelcentrum binnenkomen. Zoals gewoonlijk gaat hij naar de drankautomaat in het atrium, maar vandaag aarzelt hij wanneer hij voor het toestel staat. Ik druk op een knopje en haal een hendeltje over om hem beter te kunnen observeren.

Plots begrijp ik wat hem dwarsligt. Ik herinner me dat er geen flesjes van een halve liter cola meer in de automaat zitten—een foutje van de leverancier. Ik zie hoe de man vertwijfeld in het rond kijkt. Hij stopt de hand waarin hij pasgeld klaar had in de rechterzak van zijn jasje en diept er een handvol muntstukjes uit. Hij telt een nieuw bedrag bij elkaar en stopt het in de automaat. Ik zoom terug uit en ik zie hem met een blikje in de hand naar zijn vaste plekje schuifelen.

Ik bekijk hem nu vanuit een andere hoek op scherm 5. Hij bestudeert de bovenkant van zijn blikje en begint met bevende vingers aan het lipje te pulken. Achter me tikt een klok de seconden weg. De man zet zijn cola ongeopend op het tafeltje voor hem. Hij speurt een tijdlang in het rond. Ik werp een blik op scherm 4, 5 en 6. Er is nergens een vriendelijk gezicht te vinden.

De man ademt nog eens diep in en waagt een nieuwe aanval op het blikje. Even denk ik dat hij in zijn opzet geslaagd is, maar met zijn ultieme krachtinspanning heeft hij zijn dorst alleen maar groter gemaakt. Er prijkt nu een ringetje aan zijn wijsvinger, maar zijn cola is nog altijd niet open. Ik hoef niet te kunnen liplezen om te weten dat hij vloekt.

‘Sandra,’ zeg ik tegen mijn collega, ‘kan jij mijn shift vijf minuutjes van mij overnemen? Ik ga even iets te drinken halen.’

Oude versie:

Ik noem hem meneer anachronisme. Elke dag wandelt hij klokvast scherm 2 binnen om vervolgens via scherm 7 naar scherm 4 te gaan. Ook nu zie ik hem stipt om drie uur het winkelcentrum binnenkomen. Zoals gewoonlijk wandelt hij naar de drankautomaat in het atrium, maar vandaag aarzelt hij wanneer hij voor het toestel staat. Ik druk op een knopje en haal een hendeltje over zodat zijn bovenlijf scherm 4 vult. Ik verbaas me er nog altijd over hoezeer hij op mijn opa zaliger lijkt met zijn onberispelijke pak, zijn Fedora en zijn wandelstok.

Plots begrijp ik wat hem dwarsligt. Ik herinner me dat er geen flesjes van een halve liter cola meer in de automaat zitten—een foutje van de leverancier. Ik zie hoe de man vertwijfeld in het rond kijkt. Hij stopt de hand waarin hij pasgeld klaar had in de rechterzak van zijn jasje en diept er een handvol muntstukjes uit. Hij telt een nieuw bedrag bij elkaar en stopt het in de automaat. Ik zoom terug uit en ik zie hem met een blikje in de hand naar zijn vaste plaats schuifelen.

Ik bekijk hem nu vanuit een andere hoek op scherm 5. Hij bestudeert de bovenkant van zijn blikje en begint met bevende vingers aan het lipje te pulken. Achter me tikt een klok de seconden weg. De man zet zijn cola ongeopend op het tafeltje voor hem. Hij speurt nu in het rond. Ik werp een blik op scherm 4, 5 en 6. Er is nergens een vriendelijk gezicht te vinden.

De man ademt nog eens diep in en waagt een nieuwe aanval op het blikje. Even denk ik dat hij in zijn opzet geslaagd is, maar met zijn ultieme krachtinspanning heeft hij zijn dorst alleen maar groter gemaakt. Er prijkt nu een ringetje aan zijn wijsvinger, maar zijn cola is nog altijd niet open. Ik hoef niet te kunnen liplezen om te weten dat hij vloekt.

‘Sandra,’ zeg ik tegen mijn collega, ‘kan jij mijn shift vijf minuutjes van mij overnemen? Ik ga even iets te drinken halen.’

Ik zeg er niet bij voor wie. Dat ziet ze zelf wel op scherm 4 en 5.