Op de Grote Gele Kaleiberg in de derde grot waarvan iedereen wist dat de schuinstalagtieten prachtig paarsrodig kleurden, bewaarde Meneer Vanachterhier het overzicht niet langer: zeker vijfduizend rondkaddetten huppelden als konijnen en scheefschieterden scheetjes alsof dit de laatste dag van het jaar was.

Het was de laatste dag van het jaar.

‘Stilletjestsjeven!’ riep Meneer Vanachterhier streng door de flutmicrofoon. De blafluidsprekers herhaalden wat hij zei vijfentwintigmaal. Als betoverd stilstanden de kadetten en ze draaiden allemaal synchroon hun rozige gelaten naar het podium, als waren het satelietontvangers die plots een signaal detecteerden en geen enkel van hen het spectakel wilde missen.

‘Welkom allemaal in dit prachtig auditorium,’ zei Meneer Vanachterhier met een toontje alsof dit allemaal niets was en wierp zijn hand van de bruinstalagmiet aan zijn rechterzijde naar het glaswerk dat een unipaard op een bokwalvis afbeeldde. Wie dat kunstwerk ooit vervaardigde, wist niemand meer, zelfs Minus Tienduizendenéén bleef het antwoord schuldig. ‘Jullie zijn hier allen omdat jullie allemaal denken klaar te zijn om de plaats in te nemen van promovendus 2022. Wat een kereltje was me dat!’

De zaal gekschetterde. Vijfduizend uitgelaten monden lachten hun twee voorste wittanden bloot. Het leek een rozebloemenveld in maart, dacht Vanachterhier. Hij overpeinsde hoe hij in die maartbloemenweide met zijn Pruttelendeprot rollebolde. Hij smikkelbekte. Snelsnel wegdrukte hij die gedachte: hij hief zijn praalpoot en presenteerde hier de belangrijkste prijsuitreiking van het jaar! Alle koekeloerogen van het land waren op hem gericht.

‘Eerst luisteren we naar de tips van 2022 voor de nieuwe rekruut. En die nieuweling zal gekozen worden door een pijltje van de grootste pijlengooier.’

‘Mighty Mike! Mighty Mike!’ scandeerden de rondkadetten uitzinnig.

In een slijklijkgroen shirt smikkelde een dikke kale glanskop smetterend het podium op, hij graaide de microfoon uit Meneer Vanachterhiers' hand en riep smukmurrie.

Meneer Vanachterhier voelde zijn slapen bonzen. Waarom reisde hij zeventelgen ver en liet hij zijn Pruttelendeprot alleen achter voor deze heisa? Hij hoopte dat 2022 het kort hield.

‘Ik ben 2022,’ riep de groengeveste in de microfoon. ‘Da’s 33 tripple 20’s, een single 12 en finishen met en double twenty!’

De springkadetten sprongen als gekken. De rekening klopte.

2022 wees naar zijn benen. ‘Dat zijn massa’s legs!’

De kadetten zongen als één man. ‘Massa’s! Massa’s! Massa’s!

Meneer Vanachterhier dacht aan Messi.

Plots stond Messi op het podium.

Erg raar dacht Meneer Vanachterhier, wat komt die hier doen?

2022 schrok toen hij zag dat Messi op het podium stond. ‘Heb je ooit!’ zei hij en liet de microfoon vallen alsof een meteoriet zijn benen trof en hij niets meer kon bewegen. Met een trillende hand haalde hij een stalen pijltje uit zijn zak en gaf het aan Messi.

Messi zette een hand voor zijn ogen, tilde het glanzende pijltje hoog boven zijn hoofd en wachtte tot de zaal niet meer ademde. In een flits schoot het pijltje uit zijn hand en rakkette door het auditorium, zoevend boven duizenden kadettenkoppen.

‘Auw,’ riep een kleine kadet in de linkervleugel van het derde mensenachterluik. Even was alles zwart maar dan doken vijf andere springkadetten op en tilden hem op. Ze duwden hem naar voren als ontmoetten ze hun nieuwe Johannes.

De kleine kadet kroop bloedend het podium op en toen Meneer Vanachterhier zag dat de pijl zijn neus doorboord had, beide ogen doorprikt en de rechterhersenhelft naar buiten pulkte, wreef hij op zijn slapen. Uit de kleinerds oren stroomde grotemensenbloed, dat kon niet goed zijn!

Hij nam de hand van de piepkleine kadet en hief het wild in de lucht als een bokser die de wedstrijd won.

‘Dit is 2023!’ schreeuwde hij. In 2023's broek pronkte een plasvlek tot onder de knieën.

Meneer Vanachterhier scheefschieterde scheetjes alsof het vuurwerk was.

‘Gewoon jezelf blijven,’ zei Messi.

2022 knikte beamend en was blij dat in zijn broek geen plasvlek toonde.