Laatste versie ( vorige versie onderin)

 

Op de grens tussen bos en heide voelt het kil, als een verlaten feest. De uitgestrekte heuvels zwijgen en de bomen achter mij voelen als vreemden die in stilte over mij oordelen. Het is vroeg in de morgen, de zon schuilt nog achter de heide, wanneer ik voorovergebukt op een zandpad in mijn Nike’s en yogabroek op adem probeer te komen.

Ik ren, tegenwoordig. Elke morgen. Sinds zondag. Sinds nummer 2022 me stoorde. Hij fluisterde zoals in een nachtmerrie uit een B-film of als een lang onderdrukte herinnering. Ik kon er niet omheen.

De woorden die nummer 2022 me toevertrouwde klonken ver weg. Ik probeerde mijn koffie te drinken. 2022 was vastberaden. Hij klonk boos of woedend of misschien was hij wanhopig. Ik kon het niet duiden. Onder die dwingende toon klonk vriendelijkheid. Hij klonk beleefd en vermoeid.

Ik ren dus simpelweg, omdat nummer 2022 me dat vraagt.

Op het zandpad kom ik op adem, recht mijn rug en zet mijn tocht voort tussen het laaggroeiend groen. Ik ren nu harder dan tevoren. En voor het eerst sinds zondag voel ik me vrij. Met mijn handen in de lucht ren ik en roep, 'Dank je 2022. Dit voelt lekker. Dit voelt zo lekker!'

En dan hoor ik de stem van nummer 2022. ‘Stop,’ zegt hij.

‘Wat?’ roep ik naar boven. ‘Is het niet goed zo?’     Opeens voel ik alsof er een ijzeren hand in mij huist die mijn maag naar onderen trekt en me eraan herinnert dat ik niets waard ben.

‘Ben ik nog steeds niet goed genoeg?’ roep ik.

De stem klink dichtbij. ‘Je bent prachtig, precies zoals je bent.’

Ik draai me om. Voor me staat 2022. Zijn gezicht is verwilderd en hol.

‘Het is zover. Ik heb je een paar weken gevolgd. Je kan nog wat discipline opbouwen en minder thuis met je neus in de boeken, maar ik zie dat je al enorme progressie maakt, nummer 2023.’

‘Nummer 2023?’

Ik hoor wat 2022 zegt, maar kan het niet makkelijk verwerken. 2022 pakt me voorzichtig me bij mijn handen en zegt: ‘Wees het jaar van de doorzetters en van de discipline. Begrijp me goed 2023, ondersteun discipline vanuit liefde en nieuwsgierigheid. Omarm zonder oordeel, want in ieder schuilt potentie tot een liefdevolle gedisciplineerde deelname aan 2023, iedereen. En eh, 2023,’ fluistert hij me toe, ‘wat er ook moge gebeuren, blijf verdorie stabiel.’

Hij laat me zachtjes los en loopt weg.

Mijn handen voelen warm. Had ik dit niet zien aankomen da ik 2023 ben?  Ik voel energie door mijn aderen stromen; de ijzeren hand is verdwenen. Dit wordt mijn jaar.

‘Dank, 2022. Ik doe mijn best!’

 

Oudere versie- Op de grens tussen bos en heide voelt het kil, als een verlaten feest. De uitgestrekte heuvels zwijgen en de bomen achter mij voelen als vreemden die in stilte over mij oordelen. Mijn tijd loopt. En hoe harder ik de tijd probeer in te halen, des te harder het me in mijn nekvel grijpt, me optilt en me dwingt tot stilstand om me vervolgens aan te sporen tot beweging, tot het meedeinen op deze stuurloze reis, dat het leven heet.

Het is vroeg in de morgen, de zon schuilt nog achter de heide, wanneer ik voorovergebukt op een zandpad in mijn Nike’s en yogabroek op adem probeer te komen.

Ik ren. Tegenwoordig. Elke morgen, ren ik me suf. Sinds zondag. Sinds nummer 2022 me stoorde. Hij fluisterde zoals in een nachtmerrie uit een B-film of als een lang onderdrukte herinnering. Ik kon er niet omheen.

De woorden die nummer 2022 me toevertrouwde klonken ver weg. Ik dronk mijn koffie. Maar 2022 was vastberaden om me te bereiken, om tot me door te dringen. Hij klonk boos of woedend of misschien was hij wanhopig. Ik kon het niet duiden. Onder die dwingende toon klonk vriendelijkheid. Hij klonk beleefd en vermoeid.

Ik wilde er in eerste instantie niets van weten. Je kent het wel, zoals je buren die ruziën. In eerste instantie wil je dat het ophoudt en druk je een kussen over je hoofd om vervolgens enkele minuten later, omdat je je nieuwsgierigheid niet langer kan bedwingen, met een leeg glas tegen de wand ieder woord zorgvuldig probeert te ontcijferen. En als het echt menens wordt, je jezelf loskoppelt op zoek naar de dichtstbijzijnde schrift en pen, opdat je die prachtige zinnen nooit zal vergeten, mocht je ze ooit nodig hebben voor je debuutroman.

Ik ren dus simpelweg, omdat nummer 2022 me dat vraagt.

Op het zandpad kom ik op adem, recht mijn rug en zet mijn tocht voort tussen het laaggroeiend groen. Ik ren nu harder dan tevoren. En voor het eerst sinds zondag voel ik me vrij. Met mijn handen in de lucht ren ik. Ik ren en roep, 'Dank je 2022. Dit voelt lekker. Dit voelt zo lekker!'

En dan hoor ik een stem in de wind. Het is nummer 2022. ‘Stop,’ roept hij.

‘Wat?’ roep ik naar boven. Is het niet goed zo? Opeens voel ik alsof er een ijzeren hand in mij huist die mijn maag naar onderen trekt en me eraan herinnert dat ik niets waard ben.

‘Ben ik nog steeds niet goed genoeg?’ roep ik.

De stem klink dichtbij. ‘Je bent prachtig, precies zoals je bent.’

Ik draai me om. Voor me staat 2022. Zijn gezicht is verwilderd en hol.

‘Het is zover. Ik heb je al een paar weken gevolgd. Je moest nog wat discipline opbouwen en wat minder thuis met je neus in de boeken zitten. Maar ik zie dat je al enorme progressie maakt. Je hebt veel potentie, nummer 2023.

‘Nummer 2023?’

Ik hoor wat 2022 zegt, maar kan het niet verwerken, het klinkt zoals een brief dat je van de Belastingdienst hardop leest. Je twijfelt of het waar is en je valt over de woorden. Normaliter voel ik me dan dom en trek ik me graag terug op de bank. Maar nummer 2022 is geen overheidsinstantie; hij is het ongrijpbaar podium van het jaar 2022. En ik weet nu dat dat ik me voortaan niet langer kan terugtrekken. Ik ben immers nummer 2023.

2022 pakt me voorzichtig me bij mijn handen en zegt , ‘Wees het jaar van de doorzetters en van de discipline. Begrijp me goed 2023, ondersteun discpline vanuit liefde en nieuwsgierigheid. Omarm zonder oordeel, want in ieder schuilt potentie tot een liefdevolle gedisciplineerde deelname aan 2023, iedereen. En eh 2023,fluistert hij me toe, 'wat er ook moge gebeuren, blijf verdorie stabiel.’

Hij laat me zachtjes los en loopt weg.

Mijn handen voelen warm. Had ik dit niet zien aankomen? Dat ik 2023 ben?  Ik voel energie door mijn aderen stromen; de ijzeren hand is verdwenen. Dit wordt mijn jaar.

‘Dank je wel, 2022. Ik doe mijn best!’