Ik begin er niet meer aan

Al jarenlang breng ik de laatste dagen van het jaar diep denkend door. De maand december waar ik me op verheug, verloopt steeds eender. De eerste dagen geven me het meest voldoening. Cadeautjes kopen en gedichten maken. Ik ben niet van de harde of cynische woorden, zet nooit iemand voor schut, ik ben een pleaser. Als beloning zie ik rond de Sinterklaastijd ook alleen maar blije gezichten.
Nee, dan de kerst. Wat doe ik als pleaser? Niets is in mijn ogen goed genoeg. Lachend dender ik de dagen door. Ik verzamel het liefst iedereen om me heen, zonder daarbij dwingend te zijn, er zijn ook schoon- en andere ouders in het spel. Natuurlijk stress ik van binnen, alles moet tenslotte goed zijn. Wat zijn de beste borrelhapjes, hoeveel en welke gangen, kleintjes wel of niet mee aan tafel? Meestal eindig ik met het simpel houden van alles, de perfecte plaatjes overal staan me rondom de kerst zo tegen, ik wil en leg de lat toch maar wat lager.
Wat blijkt, uiteindelijk is iedereen tevreden. En ik? Ik blijf met een blij maar weggedrukt gevoel van het kon beter achter.

De laatste dag van het jaar nadert, de eerste van het nieuwe is in zicht. Ik pieker me niet meer suf over goede voornemens. Ik heb alles daarvoor al eens bedacht. Mijn leven beteren, nieuwe plannen smeden, gewoontes veranderen. Vanaf nu stap ik zorgeloos elk nieuwe jaar in dat mij nog rest. De zorgen komen vanzelf, of niet, mijn gewoontes koester ik.

Geen nieuw begin voor mij. Even geen fictie, mijn werkelijkheid is goed.