Niet dat ik ze afluister, maar soms hoor ik bij het schrijven voor een weekopdracht  in de aanpalende kamer Ilena en Sonja praten.
Ilena is een tienermeisje dat sinds de onveilige toestand in Oekraïne bij haar tante verblijft in België. Haar ouders bleven achter, vader als strijder aan het front, moeder om hem waar nodig bij te staan. Tijdens een toevallige ontmoeting stelde Sonja, mijn vriendin, Ilena spontaan voor om haar te helpen met de Nederlandse taal. 

Het bleef enkele maanden stil, tot Ilena plots terugkwam op hun gesprek en vroeg om ze via de telefoon te helpen bij haar schoolvakken Nederlands, Frans en Wiskunde.
Kinderen kunnen heel spontaan en totaal onbevangen zijn. Zo ook Ilena. Zij praat honderduit over haar belevenissen op school en thuis bij haar tante, de zus van haar papa, waar ook haar oma en opa inwonen. Tijdens de lessen komen naast de kat ook de familieleden soms in beeld op de achtergrond.
Af en toe wordt de les onderbroken. “Sonja, wacht even, ik heb een oproep uit Oekraïne. Oh, het is mijn papa.”
Na het gesprek zegt ze: “Sorry, Sonja, als mijn papa belt moet ik snel opnemen, want het duurt altijd maar heel kort.” Ik hoor dat er soms een traantje vloeit, maar het ongebreideld optimisme van het kind haalt snel weer de bovenhand.

Ilena heeft een bijzondere band met haar oma, haar ‘baboesjka’ aan wie ze alles vertelt. Vandaag is er slecht nieuws. Sonja schrikt, ze vreest dat er iets mis is in Oekraïne. Dan blijkt dat oma plots overleden is aan een hartaanval.
“Ze slaapt en kan niet meer wakker worden”, zegt Ilena in tranen. “Ik wil nog zoveel nieuwe dingen met haar samen doen als de oorlog gedaan is.”
Sonja troost haar.
“Mag ik jou voortaan ook buiten de lesuren bellen, Sonja?”