#433 Kerstkalkoen
“Lukt het schat?”roept mijn man vanuit de kamer.
“Ja hoor”, roep ik met een enthousiasme die ik zelf niet echt voel. Wat ik wel voel is een lichtelijke paniek. Ik sta als bevroren in de keuken. De hele week ben ik al bezig met de voorbereidingen van het kerstdiner. De keukenprinses die ik ben, maar niet heus. Dat is ook waarom ik de hele week al druk oefen met het maken van het kerstdiner. Ik moet indruk maken op mijn schoonfamilie. De familie die ik nog nooit gezien heb, maar die speciaal deze kerst uit Amerika overgekomen zijn om bij ons aan tafel te zitten. Ik weet nog dat mijn man zei dat hij een speciale verrassing voor mij had. Zijn familie zou deze kerst speciaal naar ons toekomen om samen met ons de kerst te vieren. Ze zouden een hele week blijven.
Ik weet nog dat ik lief naar hem lachte en zei dat ik heel blij was dat ze langs zouden komen. Zeker voor hem, hij had zijn familie al in geen twee jaar gezien. Sinds we getrouwd waren eigenlijk. Ik had ze zelfs nog nooit ontmoet. Ze konden niet op onze bruiloft zijn, en nu terwijl ze van mijn geweldige diner zouden proeven, zou ik ze voor het eerst ontmoeten. Ik was hier niet zo blij mee.
Ik had alle gerechten met zorg uitgezocht. Makkelijk te maken, maar er wel uitziend of het veel werk was om klaar te maken. Ik had zelfs mijn vriendin gevraagd te helpen met oefenen. Het moest gewoon perfect gaan.
Toch maakte mijn maag op dit moment salto’s om mijn tenen. Dit ging echt nooit meer goedkomen. Ik wist het zeker. Ik zou voor altijd de kluns van de familie zijn. Dit kon ik nooit meer goed maken. Hoe bedoel je een droomvrouw, ze kan niet eens koken.
Het kerstdiner was al over een uurtje en daar stond ik met een kerstkalkoen van 4 kg die nog zwaar bevroren was.
Hoi Sandra, Leuke inzending…
Lid sinds
4 jaar 3 maandenRol
Hoi Sandra,
Leuke inzending! Je personage legt de lat hoog voor zichzelf en je maakt ook goed duidelijk waarom. Ook neem je de tijd om te schetsen wat dat met haar doet: ongetwijfeld hebben die zenuwen ervoor gezorgd dat de kalkoen nog niet eens ontdooid is...
Je schreef een verhaal zonder poespas met taalgebruik of omschrijvingen, maar toch voel je de zenuwen van het hoofdpersonage maar al te goed. Knap gedaan! Je begrijpt dat je in dit soort zenuwslopende momenten goed uit de doelen moet doen wat de situatie precies is om die ook echt spannend te maken.
Je verhaal heeft een goede afsluiting, maar de laatste zin vind ik een tikkeltje te plotseling. Of liever gezegd, daar mag nog een extra zinnetje bij. Iets als:
"Ik zie al voor me hoe mijn schoonmoeder me levend zal willen villen."
"Als het echt mis zou gaan en mijn schoonfamilie zet een grote mond op, voor wiens kant zou mijn man dan kiezen?"
Dat zou het open einde van nu nog net dat tikkeltje spannender maken.
Dat neemt niet weg dat je verhaal erg leuk is en lekker weg leest.
Goed gedaan!
Groet,
Nadine
Hoi Sandra, Wat een goed…
Lid sinds
2 jaar 11 maandenRol
Hoi Sandra, Wat een goed verhaal, zo uit het leven gegrepen. Ik lees het net even tussen de bedrijven door. De kinderen ravotten om me heen, zij wilden helpen. Mijn reeds gevulde en gebraden kalkoen is op , -20 graden drie dagen geleden, bij Postnl gearriveerd. Voor half vijf zal hij eindelijk bezorgd worden. Ik hoop dat ik hem tijdig verwarmd krijg.
Bedankt voor jullie reacties…
Lid sinds
1 jaar 9 maandenRol
Bedankt voor jullie reacties. Fijne feestdagen Nadine en Elrie.
Ik mis komma's bij 'ja hoor'…
Lid sinds
2 jaar 11 maandenRol
Ik mis komma's bij 'ja hoor' en 'lukt het' schat. Ja, hoor en lukt het, schat. Toekomen is toe komen. Ergens een onbevredigend einde maar dat past ook wel weer bij de hulpeloosheid van de arme hoofdpersoon. Goed beschreven.
Graag gelezen.
M
M, bedankt voor je tips.
Lid sinds
1 jaar 9 maandenRol
M, bedankt voor je tips.