3e versie

Ik blaas in mijn handen, die net als mijn tenen zeer doen van de kou. 
Ik moet hier nu wel blijven staan. Anke's vader wil me kunnen zien, wegens het stoute wat ik heb gedaan. Eigenlijk was ik er wel een beetje trots op. Een keertje niet dat brave meisje zijn, dat ik normaal ben. 
Eerder die dag riep Anke's vader ons naar een tijdelijke snertkraam en dan te bedenken dat er in de buurt een warm pannekoekenhuisje stond. Ik had honger, maar het kraampje stond op het ijs. Dus voorzichtig zette ik mijn rechtervoet op het ijs, dat meteen kraakte. Snel stond mijn rechtervoet weer naast mijn linker. 
Maar als het ijs alle schaatsers en zelfs dat kraam hield, hoe groot is dan de kans dat ik er door heen zou zakken? Dus ik verzamelde mijn moed, stapte het ijs op en schuifelde naar de kraam.
Oh, nee, het was Hans de varkensboer. Hij schepte al een flinke portie groene drab rijkelijk gevuld met dikke plakken worst in een plastic kommetje. 
"Heeft u ook vegetarische erwtensoep," vroeg ik verlegen. 
De man bevroor met een uitdrukking of iemand net een vies vaatdoekje onder zijn neus had geduwd. 
Nee, dat had hij niet. Hij scheepte me af met een met een dun plakje roggebrood en dat lust ik lust niet eens. Toen ik dat met tegenzin op had gegeten had ik nog steeds honger. Ik was niet de enige. Ik zag Malika beteuterd kijken naar het donkerbruine plakje in haar hand. Zij mocht geen varkensvlees.
Ik ben toen naar Anke's vader gelopen, terwijl hij duidelijke smulde van zijn soep. 
Ik legde hem het probleem uit. 
"Waarom probeer je het dan niet gewoon? Het is vlees van zijn eigen boerderij!"
Ik vertelde hem dat ik vegetarisch was en daarom geen vlees at, dus ik stelde voor dat Malika en ik naar het pannekoekenhuisje zouden gaan.
Hij werd razend. "Ik ga niet extra betalen voor jullie pannekoeken!"
"En als ik het nu eens betaal van mijn eigen geld?" 
"Jij gaat nergens! Straks wil iedereen! Of je eet die soep, of je eet maar niets!" 
Hij is toen weggegleden, terwijl hij iets mompelde over verwende krengen uit de stad.
En ik had nog steeds honger .
Weet je? Ze konden de boom in! Ik ging toch naar het pannekoekenhuisje en had geluk. Het was 'Twee halen, een betalen' en het mooie was dat ik er net genoeg zakgeld voor had. Ook al keken ze me wel raar aan toen ik vroeg de kaaspannekoeken in aluminiumfolie te wikkelen, maar ze deden het wel. Teruglopend at ik de eerste op en de tweede gaf ik aan Malika, die daar blij mee was.
Helaas was mijn verdwijning opgemerkt door Anke's vader. Hij gaf me een flinke uitbrander en belde vervolgens mijn ouders om me op te laten halen.
Mooi, misschien krijg ik straf, maar dan wel in een warm huis.

2e versie

Klappertandend sta ik aan de kant, terwijl de anderen lekker aan het schaatsen zijn. Schaatsen kan ik niet. Ik blaas in mijn handen, die net als mijn tenen zeer doen van de kou. 
Ik moet hier nu wel blijven staan. Anke's vader wil me kunnen zien, wegens het stoute wat ik heb gedaan. Eigenlijk was ik er wel een beetje trots op. Een keertje niet dat brave meisje zijn, dat ik normaal ben. 
Eerder die dag riep Anke's vader ons naar een tijdelijke snertkraam en dan te bedenken dat er in de buurt een warm pannenkoekenhuisje stond. Maar ik had honger. Het kraampje stond op het ijs, dus voorzichtig zette ik mijn rechtervoet op het ijs, dat meteen kraakte. Snel stond mijn rechtervoet weer naast mijn linker. 
Maar als het ijs alle schaatsers en zelfs dat kraam hield, hoe groot is dan de kans dat ik er door heen zou zakken? Dus ik verzamelde mijn moed, stapte het ijs op en schuifelde naar de kraam.
Oh, nee, het was Hans de varkensboer. Hij schepte al een flinke portie groene drab rijkelijk gevuld met dikke plakken worst in een plastic kommetje. 
"Heeft u ook vegetarische erwtensoep," vroeg ik verlegen. 
De man bevroor met een uitdrukking of iemand net een vies vaatdoekje onder zijn neus had geduwd. 
Nee, dat had hij niet. Hij scheepte me af met een met een dun plakje roggebrood en dat lust ik lust niet eens. Toen ik dat met tegenzin op had gegeten had ik nog steeds honger. 
Ik zag Anke's vader genieten van zijn soep, maar ook Malika die beteuterd naar het donkerbruine plakje in haar hand keek. Zij mocht geen varkensvlees. 
Weet je? Ze konden de boom in! Ik liep naar het pannenkoekenhuisje en ik had geluk. Het was 'Twee halen, een betalen' en het mooie was dat ik het net genoeg zakgeld had.
Ook al keken ze me raar aan toen ik vroeg de kaaspannenkoeken in aluminiumfolie te wikkelen, maar ze deden het wel. Teruglopend at ik de eerste op en de tweede gaf ik aan Malika, die daar blij mee was.
Helaas was mijn verdwijning opgemerkt door Anke's vader. Hij gaf me een flinke uitbrander en belde vervolgens mijn ouders om me op te laten halen.
Mooi, misschien krijg ik straf, maar dan wel in een warm huis.

1e versie

Sandra blaast in haar handen. Haar vingers en tenen doen gewoon zeer van de kou. De anderen schaatsen en lijken nergens last van te hebben. Verlangend kijkt ze naar het pannenkoekenhuisje verderop. Ze rammelt ook nog van de honger.
'We zeggen niet wat we gaan doen, maar neem wel je schaatsen mee!' stond er in de uitnodiging van klasgenote Anke, maar Sandra kan niet schaatsen.
Ze loopt heen en weer op de oever om weer warm te worden, maar als je eenmaal in een ijsklomp bent veranderd, kan alleen een hete douche je nog ontdooien.
"Jongens, verzamelen! We gaan lunchen!" roept Ankes vader.
Eindelijk! Een beetje opwarmen met een heerlijke grote pannenkoek voor haar neus!
Maar Ankes vader verzamelt de kinderen bij het kraampje dat erwtensoep verkocht. Dan moet ze toch het ijs op! Voorzichtig zet Sandra haar voet op het ijs. Een krakend geluid doet haar meteen haar voet op land zetten. Maar als het ijs al die mensen en zelfs dat kraampje houdt, hoe groot is dan de kans dat zijzelf er doorheen zakt?
Ze verzamelt haar moed en loopt voorzichtig naar het kraampje. Oh, nee! Dat is varkensboer Hans.
"Wil jij ook jongedame?" vroeg Hans en schept al een plastic kommetje vol met groene drab rijkelijk gevuld met dikke plakken worst.
"Heeft u ook vegetarische erwtensoep, meneer?" vroeg ze verlegen.
"Vegetarische erwtensoep?" Hij kijkt Sandra aan alsof iemand net een stinkend vaatdoekje onder zijn neus had geduwd. "Nee, maar het is heerlijk vlees van mijn eigen boerderij. Wil je het niet proberen?" 
Sandra denkt meteen aan de documentaire over hoe die arme dieren behandeld worden en ze schudt haar hoofd.
"Nou, het enige vegetarische wat ik heb is roggebrood."
Hé, bah. Ze lust geen roggebrood. Maar ze heeft honger en neemt toch maar een plakje. Terwijl ze met lange tanden aan haar kleffe plakje knaagt, ziet ze Malika beteuterd kijken. Malika glijdt vervolgens naar Sandra toe, ook met een plakje roggebrood in haar hand.
"Zit er ook niets voor je bij?" vraagt Sandra.
Ze schudt haar hoofd. "Hij heeft alleen varkensvlees en dat mag ik niet eten van mijn geloof."
"Sandra!"
Sandra kijkt op. Daar staan opa en oma! Sandra gaat naar hen toe en was blij weer vaste grond onder haar voeten te hebben.
"Wat doe jij hier?"
In een stortvloed vertelt ze hun wat er gebeurd is.
"Oh, wat naar," zegt oma.
"We gaan naar het pannenkoekenhuisje. Waarom gaan jij en Malika niet met ons mee? Dan brengen we jullie daarna naar huis."
Daar zegt Sandra natuurlijk geen nee tegen.