#433 Alles voor het werk

De stad ligt onder een witte deken. Het heeft de hele nacht doorgesneeuwd en ik kijk uit het raam. Het is onmogelijk te zien waar de weg of de stoep begint. Ben ik nu echt hier in de buurt de enige die deze zondag naar zijn werk moet. Snel overweeg ik mijn mogelijkheden. De auto nemen is geen optie, ik kom geen centimeter vooruit zonder winterbanden. Een gedachte om te gaan fietsen verwerp ik gelijk. Er zal niets anders op zitten dan te gaan lopen.Snel eet ik wat, trek warme kleren aan en pak mijn spullen.Voor ik mijn handschoenen aantrek bel ik naar mijn werk.
' Hai, met mij. Het kan zijn dit ik iets later kom, ik moet lopen. '
Pietersen reageert. 'Als je maar komt, we kunnen niemand missen vandaag '
Ik druk hem weg en haal mijn schouders op. Het zal me niets verbazen als die uitslover niet eens naar huis is geweest. Alles voor het werk..Als ik buitenkom zak ik gelijk weg in de sneeuw. Verdomme, er ligt zeker vijftien centimeter. Ik ben verrast door de stilte die me naar de keel grijpt.
Mopperend til ik mijn voeten hoog op en hap nu al naar adem. Hoe ver zal het zijn. Een half uur lopen minstens in normale omstandigheden. Maar nu.
De temperatuur moet rond het vriespunt zijn. Een koude windvlaag trekt aan mijn capuchon en ik stop mijn handen diep in mijn zakken.

Ik ben een klein half uur onderweg als ik opeens de grond onder me weg voel glijden en voor ik het weet kijk ik naar de grijze lucht met een belofte van nog meer sneeuw. .
Ik ben gevallen, uitgegleden, whatever..waarschijnlijk een bevroren putdeksel. Ik lig op mijn rug en kan geen vin bewegen. Mijn rug doet verschrikkelijk pijn, misschien is er iets gebroken.Met inspanning van al mijn krachten probeer ik overeind te komen maar geef het op. Het lijkt werkelijk alsof alles nu pijn doet. De vrieskou dringt door mijn kleren en mijn lijf heen. Ik moet oppassen dat ik niet in shock raak.
Ik probeer op mijn zij te draaien en zo overeind te komen. Ik barst in lachen uit en voel de tranen over mijn wangen stromen. Mijn telefoon...ik weet niet waar mijn tas is. Verdomme. Zelfs mijn nek kan ik niet meer bewegen. Ik moet leven, ik kan hier toch niet doodgaan. Ik staar met betraande ogen naar de loodgrijze lucht en zie hoe nauwelijks waarneembaar een dik sneeuwdek openbreekt.
Ik moet positief blijven. Dikke vlokken vallen omlaag.
' Het gaat wel, 'roep ik.' Het komt goed. '
Minuten rijgen zich aaneen en ik voel me wegzakken in de sneeuw. Ik heb mijn lichaamswarmte verloren en ben bang dat ik mijn tenen en vingers ga verliezen. Opeens hoor ik mijn telefoon, ergens achter me. 'He..!!! ik ben hier.'schreeuw ik.' Ik ben gevallen en lig in de sneeuw. '
' Spreek een boodschap in na de tuut. '
'HEEE...!!! Help. '
' Met Pietersen. Er is telefonisch contact geweest met de bedrijfsleiding en er is besloten vandaag de winkel dicht te houden ivm de sneeuwval. Dus doe als ik, blijf lekker thuis en ik zie je morgen. ' 'PIETERSEN...HELP. '
De klootzak, de godverderredommese klootzak.
Mijn benen liggen onder de verse sneeuw en ik ben bang dat als er niemand komt ik binnen een uur dood ben.
 

Ik heb een koorstachtige droom dat ik ronddrijf als een foetus van een paar maanden uit in een baarmoeder, gevuld met sneeuw. Ik voel geen kou meer en geen pijn...