Sofocarno, de plastickunstenaar.

Hij woont ergens op een eiland in de Argentijns-Chileense archipel Tierra del Fuego, hier bekend als Vuurland. In een zelfgebouwd kasteel. Ja, zelfgebouwd, want dat kan hij. Als kunstenaar en voormalig architect weet hij wel hoe je een mooi stulpje kunt optrekken.
Sofocarno - zo heeft hij zich genoemd – laat eenmaal per jaar van zich horen. Of beter gezegd: van zich zien. Elk jaar op 1 februari wordt er een monument onthuld, gemaakt door de meester zelf. En elk jaar staat dat monument op een andere plek. In steeds een ander land. Dit honderd procent gerecycleerde monument is niet zo maar een monument. Het is eigenlijk meer een statement. Het is namelijk geheel gemaakt van kunststof. Kunststof afval, vers uit de oceaan.

Sofocarno is een natuurliefhebber en erg begaan met onze aardbol. Hij wil graag dat deze mooi en schoon blijft en hij heeft daar inmiddels zijn levenswerk van gemaakt. Ieder jaar op 1 maart start hij met zijn werkzaamheden: het afstruinen van zeeën en oceanen, meren en rivieren, op zoek naar vervuiling. Vervuiling in de vorm van plastic. Alles wat hij tegenkomt en niet organisch is, neemt hij mee. Zijn enorme loods in de achtertuin van zijn kasteel raakt dan langzaam maar zeker steeds voller. Op 31 december zit zijn verzamelwerk erop en klokslag 12 uur in de nacht van 1 januari begint hij verwoed te knutselen. Er worden mallen gemaakt, er wordt verhit, gesmolten, gevormd, gelijmd, gezaagd en geschuurd tot de voorlaatste dag van januari. Dan moet er weer een meesterwerk klaar zijn, want de volgende dag moet het verplaatst worden. Een reis van honderden, soms wel duizenden kilometers wordt afgelegd om het gevaarte zijn bestemming te geven. En dit allemaal zonder op te vallen. Want het moet natuurlijk op 1 februari echt een grote verrassing zijn voor de bewoners van de bestemming.

Niemand schijnt Sofocarno ooit gezien te hebben, al zijn er een paar wijsneuzen geweest die beweren toch een glimp van de weldoener opgevangen te hebben. Hij schijnt op zijn tochten altijd geheel in het donkerpaars gekleed te gaan. Hij draagt dan een wollen hoed van Stetson (model Benavides Trilby), een wollen hemd met daarover een wollen coltrui (niet te dik, want hij draagt het ook in de zomermaanden), een wollen chino met steekzakken, wollen lichtpaars en donkerpaars gestreepte sokken en merinowollen sneakers. Hij gaat nooit weg zonder zijn massief houten wandelstok met uitklapzitje. Iemand beweert zelfs hem op één van de eilanden, Isla de los Estados, te zijn tegengekomen. Niemand kan dat bevestigen, want na een grootscheepse zoektocht op dat eiland heeft men er nooit een kasteel ontdekt.

Sofocarno zorgt goed voor onze aarde, maar wil wel graag zijn meesterwerken in de toekomst wat kleiner maken. Hij wordt ten slotte ook een dagje ouder. Dat kan alleen als hij minder afval vindt. Dus is zijn enige verzoek aan de mensheid: gooi je afval in een bak en niet in het water, dan bezorg je niemand een flinke kater!

Eén van zijn laatste meesterwerken is te vinden in het oosten van Rusland, niet ver van het ijzig koude Wladiwostok. Het betreft hier een reusachtige witte duif die met zijn vleugels in zijn zij en hoofdschuddend (ja, echt!) in de richting van het westen van Rusland kijkt. Op deze manier probeert hij om toch wat warme gedachtes de wereld in te strooien.

Na een maand van rusten gaat Sofocarno in maart weer vol goede moed aan de slag om de wereld wat mooier te maken door het te ontdoen van milieubelastend kunststof. Als je hem ziet, maak dan een selfie en stuur die naar de redactie van schrijvenonline.org!