Adam wordt verward wakker. Iets trilt er. Hij pakt zijn telefoon en ziet dat er een appje is binnengekomen. Zuchtend opent hij zijn tent. De opening biedt uitzicht over de Indonesische kustlijn. Skipper spurt de tent uit, kijkt naar de zee en blaft. 
‘Wat is er met jou?’ bromt Adam. 
Skipper keert zich naar Adam en blaft nogmaals. Zijn nekharen staan overeind. 
‘Doe even rustig, Skip.’  

Hij pakt zijn telefoon en opent het appje; “Succes morgen met de klim naar boven, liefs mamma.”
Vreemd, die is gisteren al binnengekomen. Hij fronst. Hoe kan zijn telefoon dan pas zojuist getrild hebben? ‘Laten we de tent maar afbreken Skipper.’ 

Klaar voor de wandeling die voor hen ligt gaat de telefoon. 
‘Hey mam, we gaan net beginnen aan de klim naar boven, what's up?’ 
' ... melding ... uur ... land ...’  
‘Ik hoor je niet, hallo, mam?’ 
' ... hoger ...BLIJF LOPEN!’ 
‘Ja, we gaan nu lopen, spreek je later!’ 

Twee wandelaarsters beginnen ook aan het pad naar de top. 
‘Sir, did you feel the earthquake this morning?’ 
Het andere meisje, met een hoorbaar Nederlands accent, fluistert bits naar haar metgezel: 
‘You shouldn't talk to strangers like that.’ 
Adam lacht en antwoordt ‘I'm not a serial killer. But wait, did you say earthquake?’ 
‘Yeah, I swear I felt a vibration this morning.’ 

Zachtjes stamelt Adam; '...voelde ik dat vanochtend?’ Skipper blaft, haast bevestigend. 
Zijn telefoon klinkt en een onheilspellend gevoel welt in Adam op.  
‘Mam?’ 
‘ADAM! LUISTER! ER KOMT EEN TSUNAMI AAN!!’ 
De verschrikking moet hem van het gezicht af te lezen zijn want het Nederlandse fluistermeisje vervolgt: ‘Told you so, he's crazy.’ 

'Rennen, rennen! Naar boven, NUUUU!’ 
‘Wait, what...?’ 
‘Ok, je bent dus echt niet goed bij je hoofd.’ 

Adam grijpt het fluistermeisje stevig vast bij haar bovenarmen. 
‘Nee, goddomme, ik probeer je leven te redden, er komt een tsunami aan!’