#431 Coup soleil

Zacht getik wekt haar uit een lichte slaap. Ze draait haar hoofd en ziet hoe de regen kleine kringetjes in het zwembad maakt. Soezig van de wijn zakt ze weer weg, comfortabel en ontspannen. Mocht het ooit zover komen dat ze weer naar huis moet, dan neemt ze één van de ligbedden van dit hotel mee. Hopelijk breekt dat moment nog lang niet aan. Lobuta zit al vijftien jaar stevig in het zadel, zonder oppositie en met steun van het westen. Knappe jongen die hem verjaagt. Alleen aan de grens met Tsjaad maken een paar rebellen wat amok, maar dat mag geen naam hebben.

Ze pakt haar iPhone en opent de agenda. Aankomende vrijdagavond heeft ze weer een rendez-vous met Lobuta. Ze zal met een taxi worden opgehaald die haar naar de presidentiële residentie brengt. Daar is een etentje met een aantal partijbonzen waar ze als gezelschapsdame fungeert. Veel glimlachen en schalks kijken. Meer is er niet voor nodig om haar verblijf te verlengen en een riante toelage te toucheren. Twee regels heeft ze voor dit soort gelegenheden; gebruik nooit verdovende middelen en bemoei je niet met politiek. 

Net als ze de iPhone neer wil leggen, begint deze te zoemen. Haar broer? Waarom belt die haar op een doordeweekse dinsdagmiddag? “Hallo John, is alles in orde?”
Door de speaker klinkt een onheilspellende ruis. “John, ben je daar?”
“Jessica, kun je me horen?” De stem van haar broer klinkt hoog en gespannen. “Ben je in het hotel?”
“Ja, waarom vraag je dat?”
“Heb je niet gehoord dat de rebellen de hoofdstad binnen zijn getrokken? Het is overal op het nieuws. Ze hebben het presidentieel paleis al ingenomen.” Met een ruk springt ze op. In de verte stijgen plukken rook op vanuit het dal. Ze verzwelgen de laatste zonnestralen.