#430 - Mijn Broertje (met herschrijf)

Mijn Broertje (Herschrijf)

Ik verbaasde mezelf door het blonde meisje aan te spreken. Ik had haar een steen op zien rapen tussen de tramrails en vroeg me af: waarom? Terwijl de blauwe ogen speurend om haar heen keken, stopte ze de kei snel in haar rugzak. Ze droeg een pukkel. Tassen die tegenwoordig schaars zijn. Misschien wel de oude tas van haar oma. Het intrigeerde me bovenmatig.
 
'Mag ik je vragen wat je met die steen wil doen?'
'Hoezo, had u hem willen hebben?'
Al pratend liepen we weg bij de tramhalte. Zij liep iets sneller op haar afgetrapte sneakers, ik hield haar net bij.  Het bleek dat wij beiden naar het ziekenhuis op weg waren.
'Ik werk op de poli dermatologie,' vertelde ik, 'waar moet jij zijn?'

Ineens begon het meisje, ik schat haar een jaar of zestien, zonder schroom te vertellen. Haar broertje had leukemie. Ze vertelde over de chemokuren, de misselijkheid en zijn ingevallen wangetjes. Bij haar was al beenmerg afgenomen.
'Ik had nog nooit narcose gehad, dat vond ik echt eng. Nu ben ik blij want als de chemo niet helpt, kan mijn beenmerg misschien helpen.'

Van opzij zag ik dat haar ogen tijdens het vertellen een mengeling van verdriet, somberheid en intense pijn uitstraalden. Het meisje had  haar laatste lesuur laten vallen. Haar moeder zou tijdens het bezoekuur de laatste haartjes afscheren die nog op het hoofdje van Thomas zaten. Ik zag vocht in haar ooghoeken verschijnen. Even pakte ik haar arm en knikte haar bemoedigend toe, het voelde heel natuurlijk. Met een kleine hapering vertelde ze dat Thomas een nakomertje was. Geen ongelukje, kwam er in een adem achteraan.

' Thomas was net een grote pop, In het begin had hij zijn oogjes half dicht en hij had geen haartjes op zijn hoofd. Nu is hij weer kaal en gaat misschien wel dood.'
Ik slikte een brok weg en wist even niet wat te zeggen. We liepen samen de hal van het ziekenhuis in waar ik afscheid van het meisje nam. Op dat moment hoorde ik een diepe zucht en zei ze:

'Toen ik die kei zag leek het net of het hoofdje van Thomas op de rails lag, precies zo rond en kaal. Ik kon hem toch niet laten liggen?'
Zonder mijn antwoord af te wachten, liep ze weg. Mij verslagen achterlatend.

Mijn Broertje

Ik verbaasde mezelf door het blonde meisje aan te spreken. Ik had haar een steen op zien rapen tussen de tramrails en vroeg me af: waarom? Terwijl de blauwe ogen speurend om haar heen keken, stopte ze de kei snel in haar rugzak. Ze droeg een pukkel. Tassen die tegenwoordig schaars zijn. Misschien wel de oude tas van haar oma. Het intrigeerde me bovenmatig.

Het meisje reageerde op mijn vraag met een wedervraag. Mijn antwoord was snel gegeven, ik had de steen niet zelf willen pakken. Waarom ook? Toevallig liepen we in dezelfde richting vanaf de tramhalte. Zij iets sneller op haar afgetrapte sneakers, met weinig inspanning haalde ik haar toch in. Ja, ze wilde wel met mij oplopen. Toevallig gingen we beiden naar het ziekenhuis. Ik naar mijn plek op de poli dermatologie, zij naar haar broertje Thomas.

Haar broertje had leukemie. Ze vertelde over de chemokuren, de misselijkheid en zijn ingevallen wangetjes. Bij haar was al beenmerg afgenomen. Het was heel pijnlijk. Wat wel had geholpen was, dat ze Thomas misschien kon redden, als ze goed beenmerg had. Van opzij zag ik dat haar ogen tijdens het vertellen een mengeling van verdriet, somberheid en pijn uitstraalden.

Het meisje had  haar laatste lesuur laten vallen. Haar moeder zou tijdens het bezoekuur de laatste haartjes afscheren die nog op het hoofdje van Thomas zaten. Ik zag vocht in haar ooghoeken verschijnen. Even pakte ik haar arm en knikte haar bemoedigend toe, het voelde heel natuurlijk.

Met een kleine hapering vertelde ze dat Thomas een nakomeling was. Geen ongelukje, kwam er in een adem achteraan. Zij was twaalf toen hij kwam. Ze herinnerde zich Thomas als een grote pop met halfgesloten oogjes en een kaal hoofdje. Nu is hij weer kaal, gaat ze verder, en gaat misschien wel dood. Ik slik een brok weg en weet even niet wat te zeggen.

'Toen ik die kei zag leek het net of het hoofdje van Thomas op de rails lag, precies zo rond en kaal. Ik kon hem toch niet laten liggen?' Het meisje liep het ziekenhuis in, mij verslagen achterlatend.