Mooi, Fief. Vooral deze vind ik een topzin: Ze lijken scherven van een gebroken spiegel. 

Mooi verhaal Fief, de verbinding tussen nu en 30 jaar geleden en het feit dat we nog steeds hetzelfde doen: afzetten tegen de generatie voor ons maar tegelijkertijd goedkeuring zoeken.

Ik ben wel stiknieuwsgierig naar de tatoeage ...

Grtz,
Taco

Fief, zoals steeds kundig geschreven!

Ik mis een beetje de opdracht, maar dat is prima. Waar is de tram? De kei? Je beschrijft het meisje ook nauwelijks (maar dat is prima uiteraard) 

Anderzijds plooi je het om en laat je haar meerdere steentjes nemen om dan de rust van het water te verstoren, wat een mooie symboliek oplevert.

Het ligt aan mij, maar ik ben niet helemaal mee met plakplaatje in de broek.

Er is zeker veel emotie. GG!

Ha Fief,

Lekker geschreven! Leuke invalshoek t.a.v. de opdracht, mooie schets van het meisje. Ze lijkt wel wat op dat meisje uit mijn verhaal ;-). Taaltechnisch m.i. dik in orde.

Het enige zeurtje (leuk woord) is dat ik de afronding van je verhaal wat onbevredigend vind. Misschien ligt het aan mij hoor. Ze heeft steentjes meegenomen, om ze een tijd later in een plas te gooien om je hp iets duidelijk te maken? Dat vergt iets te veel van mijn geestelijke lenigheid. Had ze ze voor een andere reden gepakt? Daar wordt geen hint op gegeven.

Ze had het niet beeldender kunnen verwoorden.

Deze zin is niet verkeerd, maar vind ik overbodig. Het beeld dat opgeroepen wordt is al sterk in zichzelf.

De slotzin vind ik dan weer niet aansluiten op de afronding van het steentjesverhaal, of althans, ik zie de connectie niet. Maar zoals gezegd, het kan aan mij liggen.

Hoe dan ook, ik heb het zeker met plezier gelezen!

Groet,
Martin

Hallo Fief, wat een mooie invullingvan de opdracht. Met zinnen als ' je klinkt ook als mijn moeder' vertel je al zoveel. Het verhaal leest heel vlot en er zit zoveel in!

Hoy Fief,

Ik dien me te excuseren, je hebt gelijk, ik las het verhaal niet goed genoeg. Gelieve mijn comments (ik bedoelde het goed!) te negeren! Je voldoet met verve aan de opdracht.

Dag Fief

Mooi verhaal, je sleept de lezer zo mee in de scène en de conversatie op zich vind ik eigenlijk best grappig, zeker omdat het herinneringen naar boven haalt over ouders-kind(eren) relaties. Dat maakt het zo goed.

Dat de keitjes het beeld verstoren is een goede vinding.

Misschien ben ik te Vlaams om het te begrijpen, maar dat plakplaatje versta ik met de beste wil van de wereld niet.

Graag gelezen!

Johanna

Fief, in Vlaanderen kennen wij ook wel plakplaatjes maar dan gaat het over kleurrijke papieren spullen (vlindertjes, enz.) die kinderen op hun armen of benen 'plakken'.  Dat zijn gelukkig geen tattoos. 

Ambachtelijk geschreven, Fief. Vooral het stuk waar de hp beseft dat ze haar moeder is geworden, spreekt me aan.
De steentjes hadden voor mij iets te geforceerds, en ook de zin Ze lijken scherven van een gebroken spiegel. komt op mij te geforceerd poëtisch over, maar gezien de reactie van Gi, die het juist mooi vindt, is dat persoonlijk.

Bij 'plakplaatjes' moest ik meteen denken aan de smurfenplaatjes bij kauwgom uit mijn kindertijd die je door nat te maken op je hand of arm kon plakken, zodat ze op tattoos leken. Ik kan mij voorstellen dat 'plakplaatjes' in sommige contreien tot spottende benaming verworden is van tattoos, maar of dat algemeen is, betwijfel ik.

ze woont niet zover bij mij vandaan > zo ver (het gaat hier om een afstand)

Ik behoor tot de plezierdichters en die houden van klare taal. Niet aanpassen, smaken verschillen en anderen stellen het wel op prijs.