Trams nemen is niet mijn dada, maar telkens ik een tramrit maak, is het of ik iets bijzonders  meemaak. Vandaag begint het nog voor ik op het rijtuig stap. Ik zag haar lopen en nu staat ze naast mij te wachten aan de halte. Het is een meisje zoals ik er heb gekend in lang vervlogen dagen, net nog een tiener maar aardig op weg om een krachtige jonge vrouw te worden. Ze draagt Girbaud kleren. Ik ken dit merk uit de modemagazines, toevallig wel mijn dada. Het is peperduur spul, maar wegens faillissement zijn hun winkels al geruime tijd gesloten. Ze zal wel de kleerkast van haar moeder hebben geplunderd. Zelfs haar rugzak blendt met haar jas en broek. Dit is geen armeluiskind. Wat doet ze nu? Ze gaat toch niet? Ze loopt de sporen op en neemt een kei. Gaat ze ermee gooien. Neen, ze steekt hem in haar zak. Ik zucht van opluchting wanneer ze weer naast mij staat.

Ze draait het hoofd naar de aankomende tram. Heel even kijkt ze mij strak aan. Ze heeft lichte ogen. In combinatie met haar donkere glanzende haren  besluit ik dat ze al minstens één item op de lijst van de zeven schoonheden kan afvinken. Ik stap achter haar in het rijtuig. Ze gaat snel naast een oudere dame zitten. Na vier haltes stap ik uit. Wat is die schoonheid met de kei van plan?

                                                                      -   o O o   -

Hij is niet onknap. Ik schat hem achteraan in de veertig. Hij ziet er verzorgd uit. Ik hou van verzorgde mannen. Nu ik naast hem sta ruik ik zijn parfum. Het is duidelijk Phantom, de nieuwe houtachtige geur van Paco Rabanne. Door mijn vakantiejob op de herenafdeling bij Ici Paris XL weet ik inmiddels alles over mannengeurtjes. Hij houdt mij constant in het oog. Ik voel het. Wacht, ik ga hem even doen schrikken. Ik was dit al van plan, maar kan het net zo goed hier doen, stap op de rails en neem een kei tussen de tramsporen. Iedereen kijkt verschrikt naar mij maar geen mens durft mij te vragen wat ik van plan ben. Ik stop de kei in de zak van mijn broek. Niet zo maar een broek notabene. Het is een die mijn moeder nog voor mij meebracht.Toen ze bij Girbaud werkte, kon ze alles aan sterk verminderde prijzen kopen, wat voor gewone mensen nog altijd veel geld betekent. Ook mijn jasje en rugzak heb ik in de winkel mogen uitkiezen. Het is tijdloze mode, maar door de sluiting van de winkels zie je alsmaar minder mensen die het merk dragen.

Vandaag voelt het als een uniform, dat ik heb uitgekozen om mijn actie uit te voeren. Het eerste deel van mijn plan is gelukt: ik heb het adres van zijn kantoor achterhaald. 
Waar ik van de tram stap, schrijf ik in een koffiebar het briefje dat ik om de steen wikkel. Ik span er een elastiek rond en stop de kei in mijn jaszak.
Even later sta ik voor het aftandse gebouw waar ik wil zijn. Zijn kantoor ligt op de eerste verdieping aan de achterzijde. Dat komt goed uit. Vanop het koertje zie ik het raam. Er brandt geen licht, hij zal er nog niet zijn. Ik twijfel geen ogenblik.

Bij de sluiting van de winkels werd moeder op staande voet ontslagen. Door het failliet waren ook de lonen en vergoedingen niet uitbetaald. Ze stond letterlijk en figuurlijk op straat. Als alleenstaande vrouw had ze steeds alles gedaan om voor mij te zorgen. Sinds mijn dertiende verjaardag, wanneer de vrouwenprobleempjes zich aandienden, werden wij steeds closer. Ik zag haar meer en meer als een goede vriendin met wie ik over alles kon praten.
Bij haar ontslag was ze zo ontredderd dat ze mij een harde waarheid onthulde. De laatste baas, wiens mismanagement tot het failliet had geleid, had haar ook meermaals onder dwang misbruikt. Uit schrik haar job te verliezen had ze nooit een klacht neergelegd.

Op het papier staat ‘Zoals je merkt, heb ik je weten te vinden, smeerlap’. Met alle kracht gooi ik de kei tegen het raam. Het is dun vensterglas dat meteen breekt. Opdracht volbracht.
Ik ren weg. Oef, dat lucht op. Zoals  Bram Vermeulen zong in zijn lied ‘De steen’, heb ik vandaag mijn steen verlegd. Straks ga ik met ma naar het hulpcentrum voor slachtoffers van grensoverschrijdend gedrag.