Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#430 - Hard (met herschrijf)

NIEUWE VERSIE

 

‘Heb je je brood mee?’ vraagt de groepsleider.
Jeanne knikt. Ze weten het geeneens.
Lunch kopen op school is zonde,’ voegt hij eraan toe. Rotwoord. Jeanne zegt niks en trekt de deur van het opvanghuis zacht achter zich dicht.

In plaats van naar school te lopen zet ze haar telefoon in de vliegtuigstand en pakt ze de tram. Het is druk, ze moet staan. Ze doet haar best om niet te veel tegen anderen te stoten. Na twee haltes komt er naast haar een plaatsje bij het raam vrij, ze gaat er snel zitten. Met haar hoofd leunt ze tegen het raam en kijkt naar de ontwakende stad. Het begint zachtjes te regenen. Mensen lopen wat sneller, sommigen steken een paraplu op, fietsers buigen over hun stuur. De wereld draait gewoon door.
Drie haltes verder zet ze haar capuchon op en stapt ze uit. Achter de tram bukt ze zich en raapt ze een steen op. Grauw, grijs en hoekig is -ie. Precies goed. Ze wacht voor het rode voetgangerslicht en bevoelt de steen. Haar vingers nemen de kou van de kei over. Ze stopt hem in haar broekzak en kijkt steels naar de vrouw die naast haar staat te wachten. Ze zal eind vijftig, begin zestig zijn. Te oud om mijn moeder te zijn. Ze zucht en richt haar blik op het verkeerslicht. Ik kan nog omkeren. Het licht springt op groen en de vrouw steekt over. Even aarzelt Jeanne, dan loopt ze achter de dame aan. Aan de overkant gaan ze elk een andere kant op.

Ze is te vroeg. Tegenover waar ze straks moet zijn, zit een koffietentje. Vlak bij de ingang ervan heft ze haar gezicht met gesloten ogen naar de donkere wolken. Koude regendruppels spatten op haar gezicht uiteen. Dit voel ik. Ze veegt haar gezicht droog met haar mouw en duwt de deur open. Binnen is het behaaglijk warm. Bij de counter bestelt ze een beker zwarte koffie. Ze warmt haar handen aan de mok en neemt een plekje in bij het raam. In het glas ziet ze haar smalle, bleke gezicht weerspiegelt. Het ringetje in haar neusvleugel glinstert. Zonde. De regendruppels op het raam trekken strepen over haar beeltenis, als de tranen die nog steeds niet zijn gekomen.

De klokken beginnen te beieren. De deuren van de kerk tegenover het koffiehuis zwaaien open. Langzaam komt een stoet naar buiten, de kist voorop, haar vader en broertje er direct achter. Hij loopt met gebogen hoofd, papa kijkt strak voor zich uit, zijn handen gevouwen voor zich. Haar maag krimpt ineen als ze hen ziet. Hou hem vast, man. Voorzichtig zwaait ze naar haar broertje. Hij ziet haar niet. Langzaam beweegt de stoet zich naar het kerkhof. Jeanne kijkt op haar telefoon. Een half uurtje, langer zal het niet meer duren.
Als de laatste mensen het kerkhof hebben verlaten, stopt Jeanne de steen in haar jaszak en loopt ze erheen. Het is droog geworden. Links van de ingang ligt het vers gedolven graf. Bij de berg aarde ernaast staan twee mannen in overall te praten. Als ze het frêle meisje zien naderen, in haar lange zwarte jas, spijkerbroek en met Dr. Martens aan haar voeten, zetten ze een paar stappen terug.
Jeanne staart in het graf. Op de kist liggen bloemen, hier en daar half bedekt met een schep aarde. Haar mondhoeken trekken naar beneden. Uit haar jaszak haalt ze de steen.
‘Je bent je hart vergeten, mam,’ zegt ze en gooit hem op de kist.

Terwijl ze wegloopt komen eindelijk de tranen.

---

ORIGINEEL

 

Terwijl Jeanne voor het rode licht wacht, bevoelt ze met haar hand de steen in haar broekzak. Zojuist heeft ze deze tussen de tramrails vandaan gepakt. Haar vingers nemen de kou van de kei over. Steels kijkt ze naar de vrouw die naast haar staat te wachten. Ze zal eind vijftig, begin zestig zijn. Te oud om mijn moeder te zijn. Ze zucht en richt haar blik op het verkeerslicht. Ik kan nog omkeren. Het licht springt op groen en de dame naast haar begint aan de oversteek. Even aarzelt Jeanne, dan loopt ze achter de vrouw aan. Aangekomen aan de overkant gaan ze elk een andere kant op.

Ze is te vroeg. Jeanne haalt haar hand door haar donkere, halflange haren. Nooit opvallen. Of ze haar brood mee had, vroeg de groepsleidster toen Jeanne vanochtend de deur uitging. Lunch kopen op school is zonde, voegde ze eraan toe. Rotwoord. Jeanne had instemmend geknikt. Ze wisten het geeneens. In plaats van naar school te lopen had ze de tram gepakt.

Vlakbij waar ze straks moet zijn zit een koffietentje. Ze warmt haar handen aan een mok hete koffie en neemt een plekje in bij het raam. In het glas ziet ze haar smalle, bleke gezicht weerspiegeld. Het ringetje door haar neusvleugel glinstert. Zonde. De regendruppels op het raam trekken strepen over haar beeltenis, als de tranen die nog steeds niet zijn gekomen.

De klokken beginnen te beieren. Even later zwaaien de deuren van de kerk tegenover het koffiehuis open. Langzaam komt een stoet naar buiten, de kist voorop, haar vader en broertje er direct achter. Hij loopt met gebogen hoofd, papa houdt zijn handen voor zich gevouwen. Jeanne voelt haar maag krimpen als ze hen ziet. Hou hem dan vast, man. Voorzichtig zwaait ze naar haar broertje. Hij ziet haar niet. De stoet beweegt zich naar het kerkhof. Jeanne kijkt op haar telefoon. Een half uurtje nog, langer zal het niet meer duren.

Als de laatste mensen het kerkhof hebben verlaten, loopt Jeanne erheen. Aan de rand ligt het vers gedolven graf. Bij de berg aarde ernaast staan twee mannen in overall. Als ze het frêle meisje zien naderen, in haar lange zwarte jas, spijkerbroek en met Dr. Martens aan haar voeten, zetten ze een paar stappen terug.
Jeanne staart in het graf. Op de kist liggen bloemen, hier en daar half bedekt met een schep aarde. Haar mondhoeken trekken naar beneden. Uit haar zak haalt ze de steen.
‘Je bent je hart vergeten, mam,’ zegt ze en gooit hem op de kist. Als ze zich omdraait en wegloopt, veegt ze een traan van haar wang.

---

(met dank aan fief voor de scherpe commentaren)

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Martin, wat een prachtig verhaal. Ik werd er stil van. Die cursief gedrukte woorden geven de achtergrond van het verhaal heel mooi weer. Het woordje "groepsleidster" beantwoordt min of meer waarom Jeanne niet bij de uitvaart is, maar je vraagt je dan toch af of het logisch is dat ze er niet bij is. Maar dat terzijde blijft het een heel mooi geschreven verhaal. Je legt de lat hoog voor de rest. Voor mij wel in ieder geval.

voor het rode licht wacht bevoelt ze met haar hand ---> komma tussen wacht en bevoelt

Vlakbij waar ze straks moet zijn zit een koffietentje. ---> komma tussen zijn en zit

Aan de rand is het vers gedolven graf, nog open zo te zien. ---> het deel na de komma lijkt me overbodig. Zo heel veel later komt ze niet op het kerkhof. De zin erna geeft ook al aan dat het nog open is.

Twee mannen in overall staan bij de berg aarde, die naast het graf ligt.  --> de zin leest voor mij vlotter als je schrijft: Twee mannen in overall staan bij de berg aarde naast het graf.

Als ze zich omdraait en wegloopt ---> mooier zou zijn: Terwijl ze zich omdraait ... In de eerste zin van de alinea klopt de "als" wel.

 

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@fief, je bent de ongekroonde keizerin van de komma's. Dank voor je compliment! Ik heb de meeste suggesties overgenomen, behalve de komma in de zin van de koffietent: voor mij voelt -ie zo wel logisch. Maar ik kan mij vergissen natuurlijk. De zin met de mannen heb ik iets anders in elkaar gezet nu, anders stond dat graf in twee zinnen achter elkaar. De slotzin laat ik zo, op deze manier ligt de nadruk op het moment van de traan: zodra ze zich definitief wegdraait van haar moeder.

Over je stille vraag, je vraagt je dan toch af of het logisch is dat ze er niet bij is. Er is overduidelijk iets vreselijk misgegaan tussen haar en haar moeder - en haar vader. Er zitten wel wat hints in de tekst, maar ik heb het bewust niet ingevuld. Wat en hoe, waarom de groepsleiding geen weet had van het overlijden, hoe Jeanne het dan wel wist: ruimte voor ieders eigen fantasie en invulling.

Buiging voor je comments! Je zou een goede redacteur zijn (als je dat al niet bent).

Cheers,
Martin

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Te veel eer, Martin. Ik denk eerder dat het een afwijking is 😊

De hints in je verhaal zijn duidelijk. De cursief geschreven woorden zeggen veel.

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een geweldig verhaal. Subtiele verwijzingen naar groot leed onder de knoet van een geloof. Het slot is erg goed gevonden!

Grtz,
Taco

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een verhaal. Ik ben er nog stil van en heb het al enkele maal gelezen. Gewoon prachtig en zo door en door triest.

Eén zeurtje, zoals ze dat noemen.

Aangekomen aan de overkant gaan ze elk een andere kant op.

Misschien sterker 'aangekomen ' weglaten.

Proficiat

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Knap geschreven, de cursiefjes doen het hem. Je laat ook veel open wat knap is! 

ZGG!

(klein zeurtje: In het glas ziet haar smalle, bleke gezicht weerspiegelt. => dt-je of zin omvormen.)

 

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Taco, Wilfried, Tony, dank voor de complimenten!

'Aangekomen'... zou inderdaad weg kunnen. Mis is het volgens mij niet.

En de -dt-duvel is er weer... ik pas het aan!

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Martin, een meesterlijke bijdrage aan deze opdracht, alleen al met deze zin: De regendruppels op het raam trekken strepen over haar beeltenis, als de tranen die nog steeds niet zijn gekomen. En dan het slot met het hart van steen! 
De groepsleidster kan ik niet zo goed plaatsen. Ik vermoed dat de hp in een instelling verblijft? 

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

dag Man met de Pen, Martin,

Je geeft een hele mooie invulling aan de opdracht. Mooi opgebouwd en absoluut sterk slot.

Hier en daar zou ik een constructie strakker maken: zoals deze: Het licht springt op groen en de dame naast haar begint aan de oversteek. Even aarzelt Jeanne, dan loopt ze achter de vrouw aan. Aangekomen aan de overkant gaan ze elk een andere kant op.Persoonlij vind ik dat veel woorden 'de dame begint aan haar oversteek' ze kan toch ook gewoon oversteken ... Ook dat 'aangekomen aan de overkant'... kan je met minder woorden beschrijven.

Je geeft mooie beschrijvingen en dat streelt het oog van de lezer zeker.

Ik moest de 2 de paragraaf enkele keren lezen, maar dat is omdat er plots sprake is van een groepsleidster: voor mij komt dat wat uit het niets, maar het valt wel op z'n plaats als je het nogmaals leest. Toch oppassen voor dit soort ingrepen want het is een punt waar mensen eventueel kunnen afhaken.

Dan komen we weer in het verhaal en je bouwt dat goed en spannend op.

Het einde is hard, als een oorvijg die je uitdeelt, maar ik vind dat erg sterk.

Erg graag gelezen!

Johanna

 

   

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Schitterend verhaal, mooi plot.
Inmiddels heb je al aardig wat adviezen gekregen, dus daar ga ik niet veel meer aan toevoegen. Wel wil ik graag kwijt dat je naar mijn mening altijd moet eindigen met de sterkste zin.

‘Je bent je hart vergeten, mam,’ zegt ze en gooit hem op de kist. Als ze zich omdraait en wegloopt, veegt ze een traan van haar wang.

Ik ben van mening dat de sterkste zin, de oorvijg zoals Johanna dat zo mooi zegt ‘Je bent je hart vergeten, mam,’ is. Ik denk dat de clou sterker wordt door de handelingen naar voren te halen:

Uit haar zak haalt ze de steen en gooit hem op de kist.
‘Je bent je hart vergeten, mam.’

Maar wellicht is het een kwestie van smaak. Hoe dan ook: mooie tekst!

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Johanna: dank voor de aardige woorden én de constructieve kritiek. Ik zie inderdaad wat je bedoelt. Wederom een goede les, dus dank daarvoor!

@Musonius: ik begrijp wat je bedoelt. Ja, het eind mag/moet knallen. Ik vind haar traan ook zwaar wegen. Dus al wikkend en wegend denk ik dat ik tevreden ben met het slot zoals het nu is. Zie het als naspel ;-)

Overigens ben ik 'm aan het herschrijven en uitdiepen, als kort verhaal op mijn stapeltje. Ik zal jullie er verder niet mee vermoeien. Op naar een volgende opdracht!

EDIT: voor wie het toch wil lezen, ik heb 'm toch maar geplaatst boven het origineel.

Groet!
Martin