#428 Lieve papa (+herschrijf)

Herschrijf

Raar hoe mijn oude erop aandrong om mij medisch te laten checken vooraleer ik voor mijn studies naar het buitenland zou vertrekken.
“U zei dat ik het bewustzijn verloor na het eerste spuitje, wat betekende dat, dokter?”
“Gewoon een appelflauwte. Niets om je zorgen over te maken. Sommigen hebben het wittejassensyndroom, wat hun bloeddruk doet stijgen. Anderen reageren op de injectiespuit. Ik heb ook bloed getrokken. Ik geef je een nieuwe afspraak binnen drie dagen. Dan heb ik de resultaten van de onderzoeken van het lab.”

“Alles perfect”, zegt de arts bij de tweede consultatie. “Jij mag volgende week op het vliegtuig stappen. Je vader belde nog om te vragen hoe het met je was.” De man is bevriend met mijn vader..
Vreemd dat mijn anders zo tirannieke vader met de arts belt om te vragen hoe het met mij is? Dat is de eerste keer dat die zich om mij zorgen maakt. Sinds hij van mijn moeder scheidde, hebben wij een relatie die je op zijn minst conflictueus kan noemen. Ooit was hij mijn lieve papa, nu is hij louter geldschieter. Mijn moeder liet hij berooid achter. Zelf zwemt hij in het geld. Mijn recentste stiefmoeder is amper vier jaar ouder dan ik. Ik haat het mens.

Ik zit in het vliegtuig. Eindelijk vrij! Nu begint voor mij het echte leven. De maandelijkse toelage van vader laat mij toe een leuke kamer te huren en een onbezorgd leventje te leiden. Op de unief maak ik al snel vrienden. Vele brave medestudentjes benijden onze braspartijen. Een drinkebroer blijft vanavond overnachten. Ik heb net gedoucht. Net voor hij op zijn beurt in de douche stapt, vraagt mijn vriend wat ik heb onder mijn rechterschouder.
“Ik weet niet waarover jij het hebt, ik heb geen ogen op mijn rug.”
“Er zit iets onder je huid. Mijn kat heeft ook zoiets. Het is een chip.”
“Een chip? Ben je gek man, hoe zou die daar gekomen zijn?”
Dan gaat mij een licht op. Het hoofd van de arts daagt op, mijn zogenaamde appelflauwte en de geveinsde bezorgdheid van mijn vader.
“Verdomme!”

Eerste versie 

Op consultatie bespreek ik met de arts de resultaten van bloedonderzoeken die een week eerder werden aangevraagd.
“Alles perfect”, zegt hij.
“Ik verloor verleden week even het bewustzijn, wat betekende dat, dokter?”
“Gewoon een appelflauwte. Niets om je zorgen over te maken. Sommigen hebben het witte jassen syndroom, wat hun bloeddruk doet stijgen. Anderen reageren op de injectiespuit.”
De telefoon rinkelt.
“Dag mijnheer. Ja, jouw zoon zit hier voor mij. Er is niets te melden, van mij mag hij op het vliegtuig stappen”, zegt de dokter terwijl hij de wenkbrauwen optrekt en naar mij kijkt.
“Was dat mijn vader?”
“Ach, een bekommerde ouder, die zich zorgen baart nu zoonlief het nest verlaat.”
Wat vreemd, mijn anders zo tirannieke vader die met de arts belt om te vragen hoe het met mij is? Dat is de eerste keer dat die zich om mij zorgen maakt. Sinds hij van mijn moeder scheidde, hebben wij een relatie die je op zijn minst conflictueus kan noemen. Ooit was hij mijn lieve papa, nu is hij louter geldschieter. Mijn moeder liet hij berooid achter. Zelf zwemt hij in het geld. Mijn recentste stiefmoeder is amper vier jaar ouder dan ik. Ik haat het mens.
Raar toch, hoe hij erop aandrong om mij medisch te laten checken vooraleer ik voor mijn studies naar het buitenland zou vertrekken.
Ik heb een blauwe plek. Normaal na het trekken van bloed had de dokter gezegd. Ik heb het gevoel dat er een stukje van zijn naald in mijn lijf is blijven steken, zo voelt het.
Alles is vergeten wanneer ik op het vliegtuig zit. Eindelijk vrij! Nu begint voor mij het echte leven.
De maandelijkse toelage van vader laat mij toe een leuke kamer te huren en een onbezorgd leventje te leiden. Op de unief maak ik al snel vrienden. Vele brave medestudentjes benijden onze braspartijen. Een drinkebroer blijft vanavond overnachten. Ik heb net gedoucht. Net voor hij op zijn beurt in de douche stapt vraagt mijn vriend wat ik heb onder mijn rechterschouder.
“Ik weet niet waarover jij het hebt, ik heb geen ogen op mijn rug.”
“Er zit iets onder je huid. Mijn kat heeft ook zoiets. Het is een chip.”
“Een chip? Ben je gek man, hoe zou die daar gekomen zijn?”
Dan gaat mij een licht op. Het hoofd van de arts daagt op, mijn zogenaamde appelflauwte en de geveinsde bezorgdheid van mijn vader.
“Verdomme!”