“Dat had echt niet gehoeven”, stamelde meneer Van Amerongen, beleefd, doch welgemeend.
“Een meesterwerk,” luidde buurmans begeleidende tekst, “je leest het in één adem uit.”
Als je ijzeren longen hebt, dacht Van Amerongen, de gulle gift bekijkend.
Na wat oppervlakkig gekeuvel en een borreltje vertrok buurman. Van Amerongen bleef achter met het boek dat hem aanstaarde als een hongerige krokodil in aanvalshouding.
Zin om te lezen ontbeerde hij, maar buurman zou later ongetwijfeld vragen hoe hij het vond, dus ...

Regelmatig zat Van Amerongen in zijn voortuintje met het boek opengeslagen op schoot. Als buurman passeerde, hield hij het glunderend omhoog. Dan knikte buurman goedkeurend en stak zijn duim op.
Spoedig kreeg hij spijt van zijn toneelspel. Als hij er écht aan begonnen was, zou hij het onderhand uit moeten hebben.
Analfabetisme voorwenden was nu geen optie meer en elk moment kon buurman binnenvallen voor een overhoring.

Het ging slecht met Van Amerongen. Hij vermagerde sterk, sliep weinig en dronk veel. De zeldzame keren dat hij onder de mensen kwam, maakte hij zich zo klein mogelijk, sprak op fluistertoon en zijn ogen vlogen heen en weer.
Boodschappen deed hij kilometers uit de buurt, maar ook daar keek hij schichtig om zich heen, verwachtend dat buurman vanachter de schappen zou springen om hem te vragen naar een samenvatting en uitgebreide, goed beargumenteerde recensie van het boek.
Van Amerongen was een zenuwinzinking nabij. Wat moest hij doen?

❦

Buurman kon zijn ogen niet geloven. Thuiskomend van zijn werk, trof hij Van Amerongens woning totaal verlaten aan. In de tuin stond een bordje 'Te koop'. Hij tuurde door de ruiten naar binnen. Het bleek geen zinsbegoocheling: de bewoner was vertrokken en het huis was leeg.
Nou ja, bijna leeg. Op de kale vloer lag tussen wolken stof nog één enkel boek.