Nathalie Piersma - Station Amsterdam

IJskoud zijn haar handen, als ze mijn kaft omsluiten, maar ik werd opgepakt, ik lag hier al zo lang. Naast mij lag een dik exemplaar steen en been te klagen over de gewichtigheid van zijn woorden en met een enorme air verkondigen hij dat het station waar hij lag, te ‘gewoontes’ was.

 Zelf vond ik Amsterdam centraal juist een kakofonie van geluiden, achtergronden en culturen. Maar mijn inhoud ging over de renaissancetijd, vrij specifiek en vermoedelijk lag ik hier daarom al zo lang.

Maar die handen, brrrr dit kwam niet over als een warm welkom. Dat hij was opgepakt verbaasde hem, het verbaasde hem nog meer dat hij onderin een tas vol boodschappen werd geduwd, wat was het hier donker.

 Het rook vrij specifiek maar omdat hij al zo lang niet buiten het station was geweest liet de herinnering aan de specifiekheid van de geur hem in de steek.

 Het najaarszonnetje voelde als een warm welkom toen zij met mij in de tas buiten het station stapte. De belletjes van de voorbijrijdende trams klingelde bijna harmonieus als een straatorgel, zoals die vaak op de Dam stonden. Tenminste in de periode dat hij met een vorige eigenaar wel eens op een tafeltje had gelegen van een terrasje, ergens grenzend aan de Dam.

 Het was fijn om buiten te zijn.

Als je in de stationshal ligt, dag en nacht, worden bepaalde geluiden gewoon en zie je regelmatig steeds dezelfde mensen passeren.

 Verschillende handen hadden mij vastgehouden, van robuuste werkhanden tot fijn geaderde broze vingers. Iedere keer als hij werd opgetild voelde hij euforie en de hoop dat hij zou worden meegenomen. Wanneer hij dan werd teruggelegd kon hij soms een lichte zucht niet onderdrukken, dan schudde hij als het ware zijn bladzijde recht en liet hij de wind door zijn verhaal blazen.

 Ooit was hij eens in een kapperszaak geweest waar hij met zijn verhaal op een kaptafel lag te wachten terwijl zijn eigenaar werd geknipt. Na de knipbuurt werd een apparaat aangezet dat warme lucht uitblies en de haren van de klant lieten dansen. Het was een mooi schouwspel en ondertussen kreeg ook hij een zweempje warme lucht mee.

Dat was een van de zeldzaamste momenten dat hij had gehoopt bij de eigenaar de mogen blijven.

Maar hij ging van hand tot hand, soms had hij weken in een koude vensterbank gelegen en was het uitzicht zo uitzichtloos geworden dat hij zichzelf probeerde te laten vallen.

 Vanaf de grond zag de wereld er zo anders uit. Alles leek groot en kolossaal zoals de gebouwen uit de tijd van mijn gekafte verhaal.

 Nu lag ik dus onderin een tas en wist ik nu nog niet waar ik straks zo komen te liggen. Hopelijk op een nachtkastje, dat waren vaak de mooiste plaatsen om te liggen. Dan kreeg je regelmatig een kijkje in de intimiteit tussen twee mensen die in korte tijd vaak een wonderlijk verhaal vertelde, oergeluiden die hij al in geen eeuwen had gehoord, zoetgevooisde woorden en functioneel naakt kwamen samen terwijl hij alleen maar hoefde te liggen, op dat nachtkastje dan!

Hij was wel eens van een nachtkastje af geslagen tijdens zo’n intens schouwspel en tegen de muur open geklapt. Hij had zich toen heel naakt gevoeld omdat zijn verhaal ineens onaangekondigd ten toon werd gesteld.

Als hij dan de volgende ochtend werd opgetild en dicht werd geslagen was hij blij dat hij weer kon gaan liggen.

 Straks, straks zou hij weten hoe zijn nieuwe onderkomen eruit zou zien. Hopelijk niet weer een koude vensterbank, misschien wel een mooie glazen tafel waar hij dwars doorheen kon kijken dat leek hem een mooi vooruitzicht.