Hier ben ik dan, ik had nog niet eerder van een ruilboekenkast gehoord. Van mijn buurman hoor ik dat je hier best lang kan verblijven. Dat klinkt goed, want wat ik wil is rust, hopelijk kan ik hier even bijslapen. Ik probeer te ontspannen, alhoewel dat lastig is met die rennende mensen en allerlei vreemde geluiden in de stationshal. In mijn situatie komt alles extra hard binnen. Want ik ben moe, zo moe. Langzaam zak ik in een mijmering weg en zie ik voor mij hoe alles tot dit moment heeft geleid.  

Toen ik geboren werd, was ik nog een ongeschreven blad. Met vallen en opstaan groeide ik op. Eenmaal gerijpt, vloog ik uit en kwam in een andere wereld terecht. Enthousiast als ik was, stelde ik mij voor alles open. Al snel werd ik gekocht en gebruikt. Dat was heel intens en nam veel energie. Ik was verbaasd hoe anders de wereld er uit kon zien. Na deze ervaring wilde ik meer, maar in plaats daarvan werd ik een tijdlang verwaarloosd. Dat maakte mij verdrietig en ik voelde mij niets meer waard. Maar de tijd veranderde en ik werd herontdekt, ik ging van hand tot hand en was erg gewild. Voor mij was dit een stressvolle tijd. De bladzijden van mijn leven werden omgekruld en teksten werden aangehaald en ingekleurd. Men was het niet altijd met mijn inhoud eens en dan werd er gehuild en tegen mij geschreeuwd. Dat begreep ik niet en dat deed pijn, ik deed toch zo mijn best? In al die jaren zag en hoorde ik zoveel verdriet en ellende, dat het nu nog steeds voelt of ik de hele wereld op mijn schouders moet dragen. En daarom ben ik moe, zo moe. 

Plotsteling pakt iemand mij stevig vast en word ik ruw uit mijn droom gesleurd. Een vrouw kijkt mij onderzoekend aan. Het is net alsof ik in een spiegel kijk; ik herken mijzelf in haar. De vrouw ziet er vermoeid uit, haar gezicht is bleek en onder haar ogen heeft ze donkere kringen. ‘Ik hoop dat jij mij kunt helpen,’ zegt ze uitgeput tegen mij, ‘je bent mijn laatste redmiddel', en ze neemt mij aan de hand mee. Het zit mijn aard om mensen te helpen, dus pep ik mijzelf weer even op in de hoop dat ik haar van dienst kan zijn, en gaan we samen op weg. 

Onderweg in haar hand besef ik ineens waar het tegenwoordig om draait; ik zie haastige mensen, gespannen gezichten, ik hoor mensen klagen, schreeuwen en vloeken, er hangt een onaangename sfeer. Kunnen de mensen niet meer aardig zijn tegen elkaar? Dan besef ik ook in welke tijd ze momenteel moeten leven; een stressvolle en veeleisende wereld. Als ik op mijn leven terugkijk zie ik dat dit in de laatste jaren alleen maar verergerd is. Schreeuwende (sociale) media, nepnieuws, nadruk op uiterlijk (schijn)vertoon, wereldwijde virussen, ingeperkte vrijheden, klimaatproblemen, dreigende oorlogen, schaarste van goederen en de daaropvolgende recessie, noem maar op. Geen wonder dat dit stress veroorzaakt. De mensen komen iedere keer weer naar mij toe als ze hulp nodig hebben. Dan zorg ik goed voor ze en geef ze adviezen en zorg ervoor dat ze hun leven weer op de rit krijgen. Nu kom ik er langzaam maar zeker achter dat het altijd klaarstaan voor anderen, mijzelf in al die jaren heeft gesloopt. Ik heb te weinig rust genomen en niet aan mijzelf gedacht, dat blijkt nu mijn valkuil te zijn, als zelfhulpboek.  

De enige uitweg voor mij is dat mensen ooit gaan begrijpen dat de oplossing van de meeste problemen in hun eigen gedrag zit en dat je daar niemand anders de schuld van kunt geven. Pas wanneer ze beseffen dat geld en macht in het leven niet vooropgesteld moeten worden, dat de mensheid met liefde en in harmonie met elkaar en de natuur kan leven, pas dan zal de tijd aanbreken dat ik uiteindelijk niet meer nodig ben, dan kan ik eindelijk gaan genieten van mijn welverdiende rust.