Ik sta in een boekenkast op het station in Groningen, strak gepropt tussen twee snobs met glimmende kaften, geurend naar vers gedrukt papier. Naast hen voel ik me vies en doorleefd. Mijn kaft is gekruld van het vele ombuigen, ik heb een ezelsoor aan zowat iedere bladzijde en van de vetvlekken zou je een krachtige bouillon kunnen trekken.
‘Deze is echt door Jan en alleman vastgepakt,’ sneert het boek links van me.
‘Ja,’ lacht de andere vals, ‘de hoer van de boekenkast. Wij hebben gelukkig onze glans nog niet verloren. Wie leest er nou zo’n vod?’
Als ik schouders had, zou ik ze ophalen; mijn omslag kan wel wat hebben. Op die twee keukenmeidenromans na, bevind ik me tussen een select gezelschap van thrillers, literaire hoogstandjes, kinderboeken en zelfs een paar studieboeken.

Het duurt even, maar dan stopt er toch een nieuwe reiziger die haar vinger langs onze ruggen laat gaan. Af en toe haalt ze een van ons eruit om de achterkant te bekijken. Mij slaat ze over.
‘Nee, je moet dat boek pakken,’ adviseert de man die naast haar staat. ‘Prachtige verhaallijn. Echt, het pakt je bij de strot. Een aanrader.’
De vrouw is nog niet overtuigd. Ze neemt me in haar handen en bladert random door mijn pagina’s. Haar opgetrokken neus zegt me dat de sigarettenlucht van mijn vorige lezer haar niet ontgaat. Kritisch bekijkt ze mijn achterflap. ‘Geen bekende schrijver.’
‘Klopt, maar dat gaat ze nog worden, zeker met dit boek. Echt, dit boek moet je lezen.’
‘Oké, oké, omdat jij het zegt. Ik heb de komende uren toch niets beters te doen.’
Haar trein rolt het station binnen en ze neemt afscheid van de man.

Als ze een zitplaats heeft gevonden, legt ze me op het tafeltje bij het raam. Ik voel de warmte van een beker koffie en het geritsel van een boterhamzakje belooft een paar nieuwe vetvlekken.
Zodra de trein het station verlaten heeft, pakt ze me op en begint te lezen. Na een paar bladzijden hoor ik haar gniffelen. Ja, die pagina doet het bij velen goed. Ik ben al zo vaak gelezen, dat ik de reacties bij ieder hoofdstuk kan voorspellen en ook nu word ik niet teleurgesteld. Ik hoor hoe ze haar adem inhoudt bij hoofdstuk 3, hoe ze zucht na hoofdstuk 15 en tijdens het lezen van bladzijde 159 voel ik nattigheid. Verrassend. Ik ben gewend aan wisselende reacties. De een slaat woest de pagina om, de ander leest het nog een keer om de volle betekenis tot zich door te laten dringen en deze dame is duidelijk aangeslagen. Grappig hoe ieder dit gedeelte interpreteert.

‘We naderen station ’s Hertogenbosch Centraal,’ hoor ik de conducteur omroepen. Naar wat ik begreep uit het gesprek tussen de man en vrouw in Groningen, is dit haar eindbestemming. Zal ze me hier achterlaten of neemt ze me mee naar huis? Ze heeft nog een paar hoofdstukken te gaan.
De vrouw verzamelt haar spullen en trekt haar jas aan. De koffiebeker verdwijnt in de afvalbak, mij houdt ze in haar hand als ze naar de uitgang loopt. Ik zie de Bossche Boekenkast dichterbij komen.
Plots staat ze stil en kijkt op haar horloge. ‘Nog heel even,’ mompelt ze. Met snelle passen loopt ze de kast voorbij naar de Starbucks in de stationshal.

Mijn laatste hoofdstukken leest ze in een rap tempo uit. Dat stemt me blij. Wat is het heerlijk om mensen te verrassen, even uit de dagelijkse sleur te halen en ze mee te nemen in het avontuur.
Nadat ze me definitief heeft dichtgeslagen, klemt ze me in de boekenkast die we eerder passeerden tussen een wijnboek van Ilja Gort en een van zussen van Lucinda Riley. Ik slaak een diepe zucht; het was een lange dag. Ja, ik ben een aantal nieuwe vlekken rijker en ja, ik heb er ook een zoveelste ezelsoor bij. Mijn kaft krult nu nog harder, maar man, wat was het weer de moeite waard.