Het is 2025. De Schepper zit in de trein, en leest mij door. Hij grinnikt en glimlacht om de stukken waar Hij het meest trots op is. Hij krijgt er duidelijk een kick van als mensen zien dat Hij dezelfde persoon is die op de achterkant op de auteursfoto staat. Eenmaal thuis komt de zware wietlucht mij tegemoet. In 2015 is die lucht er nog niet. In 2026 rookt hij het elke dag. In 2027 begint hij ook zwaar te drinken. In 2030 lig ik in een ander huis in een andere provincie in een kartonnen doos in een kast, en weet ik niet wat er met de Schepper is gebeurd.

Het is 2028. Hij ijsbeert door de huiskamer, Zijn naakte lichaam bedekt met tatoeages van beschermende runen. Hij schreeuwt, jammert en vloekt. Ik ben een ongewild boek, een gezwel dat met geen enkele bestraling vernietigt kan worden. Hij produceert een compleet onsamenhangende woordensalade. Glossolalie. Logorroe. De enige woorden die ik kan verstaan zijn “Handtekening” en “Verkopen”. In de keuken ligt een dode deurwaarder die een wel hele strakke stropdas draagt.

Het is 2021. Ik rol van de drukpers, een symbool van Zijn succes. Na een leven vol teleurstellingen heeft Hij eindelijk iets van Zichzelf gemaakt. Zijn geest is mijn baarmoeder, de drukpers het ei waar ik uit voortkom. De wereld is Zijn oester.

Het is 2020. Hij stopt drie maanden lang met schrijven omdat Hij bang is dat Zijn schrijfproces de Corona pandemie heeft veroorzaakt, dat Zijn typvingers het lot van de mensheid in handen houden.

Het is 2019. Hij geeft de muur een kopstoot omdat Hij middenin een schrijversblok zit. Hij loopt een hersenschudding op, en als Hem in het ziekenhuis wordt gevraagd hoe dat zo komt, zegt Hij dat Hij van de trap is gevallen.

Het is 2015. Terwijl Hij op het toilet Zijn behoefte doet, komt Hij spontaan met het idee om een boek te schrijven. Zes jaar later is het zover: De Grenzeloze Waanzin van de Huurmoordenaar, een vuistdikke pil, gevuld met surrealisme, psychopathisch geweld en kinky seks.

Ik word door niemand gelezen, en dan bedoel ik ook letterlijk niemand. Aantal verkochte kopieën: nul. Hij geeft het weg aan een collega in de hoop dat in ieder geval één ander persoon het zal lezen. De collega dumpt mij in een boekenruilkast op het Centraal Station in Antwerpen. Ook daar heeft niemand interesse in mij. Van alle boeken in de ruilkast, blijf ik het langste liggen. Zelfs dat boek van Thierry Baudet wordt eerder opgepikt dan ik.

Het is 2023. Het boek van Thierry Baudet wordt eindelijk opgepikt, en maakt plaats voor de Nederlandse vertaling van Fairy Tale van Stephen King, maar die verdwijnt al na vijf minuten uit de ruilkast. Daarna volgt Hari Potta to hono no goburetto, de Japanse vertaling van Harry Potter en de Vuurbeker. Deze blijft uiteraard wel lang liggen, maar is in ieder geval prettig gezelschap.

Het is 2025. Hij keert terug. De baard is langer, de rimpels zijn vermenigvuldigd, de bril is sterker, maar ik herken Hem nog steeds als mijn schrijver. Mijn Schepper. God. Ik zie het verdriet in Zijn ogen als Hij mij ongelezen in de boekenruilkast ziet liggen, maar als snel kruist het verdriet zich met een bepaalde melancholieke trots. Ik ben het monument van Zijn bestaan, hetgeen dat Zijn leven al die jaren zin heeft gegeven.

Het is 2028. Politieagenten bonken op de voordeur.. Hij drukt de punt van Zijn vulpen tegen mijn papieren huid. Hij biedt mij te koop aan op Marktplaats.