#423 De grijze muis met kleuruitspattingen

Zweetdruppels glijden over mijn hand die ik niet verklaren als ik de tentamenformulieren inlever. Lopend door de verlaten sportzaal voel ik rillingen, hoewel het niet echt koud lijkt. Bij de ingang staat Sofie, die haar schoudertas voor de borst houdt en me strak aankijkt. Het lijkt alsof ze op me gewacht heeft.

'Hey die Julia, hoe ging het net? Heb je er al zin in vanavond?'
'Ja, echt leuk dat je dit doet. Ik verheug me er al op om je corpsvriendinnen te ontmoeten.'
Sofie glimlacht en zwaait naar een groepje waarvan ik vermoed dat ze ook bij de studie horen. Soms denk ik dat ze iedereen kent die op de campus rondloopt.
'O ja Julia, voor ik het vergeet. Die meisjes zijn erg van het chique kleden. Ik snap het ook niet, er zijn daar geen jongens waar ze indruk op kunnen maken. Maar ik bedoel even; kijk of je wat netjes kan aantrekken.'
Ik knik, terwijl Sofie een hand op mijn schouder legt. Ze raakt me niet vaak aan, maar toch vind ik het niet ongemakkelijk.
'Ik ben stiekem wel opgelucht dat je komt. Die corpsmeiden onderling kunnen soms heel bot doen, vooral als ze teveel Prosecco ophebben. Jij kunt ze goed tegenwicht bieden. Ik denk echt dat jij de sfeermaker gaat worden.'

*

Stiekem vind ik mezelf er wel galant uitzien in de blauwe galajurk. Het kan me eigenlijk zelfs niet zoveel schelen dat dat waarschijnlijk een flink aantal extra bardiensten gaan worden. Wat maakt het uit dat mijn oogschaduw uitgelopen is, en ik meerdere onwillige haarlokken niet in het knotje kreeg. 

De Samsung maakt het Sofie-plinggeluid. Zal wel iets van een veranderd adres zijn of zo. Of misschien moet ik nog wat Chardonnay scoren voor het feest. Als ik de app open lijkt het erop dat het een vrij lang bericht is;

Julia,

Ik heb het met de meiden over je gehad, en zij willen je er eigenlijk niet bij hebben zo meteen. Ze hadden het toch wel op prijs gesteld dat ik iemand mee zou nemen die ze een beetje kon vermaken, en dat zien ze niet zo in jou. En ja, ik moet ze hier wel gelijk in geven. Jij bent toch gewoon soms een beetje de grijze muis in het gezelschap. Sorry.

Mijn hoofd wil niet over de boodschap of over Sofie in het algemeen nadenken, er is al een plan zich aan het ontwikkelen. Ik pak de Chromebook en begin te tikken. Een paar keer redigeren, iets beter verwoorden en er staat een tekst. Tijdstip van uitvoering? Nu meteen.